Recensie Green Day - Rock Werchter 2010 - #RW10

Green Day sloot de tweede en snikhete dag op Rock Werchter af met een set die knalde. Dat mag je gerust ook letterlijk nemen want het aantal vuurwerkpijlen dat in de lucht geschoten werd (deels om de aandacht van het publiek te houden) was ongezien. Ook nu weer heel wat vlammetjes op het podium. Rammstein zal morgen met heel wat straffe toeren moeten afkomen om visueel nog beter te doen.

Billie Joe Armstrong en zijn band brachten weinig verrassends voor wie hun eerdere passage in oktober vorig jaar in het Sportpaleis zag. Ook nu haalde de man een groot luchtdrukpistool boven waarmee hij t shirts het publiek in afschoot. Een ander attribuut was een Wc-papierafroltuig. Maar het kan ook minder spectaculair, met een plastic kip bijvoorbeeld, te vinden in elke betere zaak voor huisdieren.

Voor "Longview" gaf de frontman dit keer 3 vrouwelijke fans de kans om samen met hem het podium te delen en de song te zingen. Helaas zongen de dames dat zo onzuiver, of worstelden ze met de tekst dat hierdoor een stevige dip in hun set ontstond. Net daarvoor had Green Day nog een stuk uit "Highway to Hell" gespeeld dat zijn - weliswaar wat makkelijke - effect niet miste. Ook een streepje "Eine kleine Nachtmusik" van Mozart speelde de band op elektrische gitaar. Dat mocht gerust wat langer en eventueel uitmonden in een stevige punkversie. Scoren deed Green Day hier alvast mee.

Verder enthousiasmeert de band het publiek door vaak "Eyo" en "Olélé" te roepen dat uiteraard gretig werd overgenomen. Toen Armstrong vertelde dat hij dag op dag 16 jaar samen is met zijn vrouw, ze twee kinderen hebben en een derde baby op komst is, wist dat vooral de vrouwelijke helft van het publiek te boeien. Naar huis hoorden we enkele tienermeiden kletsen dat hij gerust ook zijn vrouw, die aanwezig was in Werchter, op het podium mocht vragen.

"Lose your fucking mind" schreeuwt Armstrong die voor sommigen een wake up call luidt wanneer hij hun visitekaartje "Basket Case" inzet. Het nummer wordt van begin tot einde stevig meegezongen op het hele terrein. Ook "Know your enemy" werd stevig meegebruld in een voor sommigen iets te lange set. Niet iedereen wou in Werchter pas ontwaken wanneer september over is, blijkbaar.

En wij, wij hadden alweer een zoveelste been there, seen that, done that-gevoel. Wie kan ons nog begeesteren op Werchter in plaats van vooral te doen wat ze gisteren en morgen ook doen, vragen we ons af? Zou het daarom zijn dat we de o´s uit White Stripes´ Seven Nation Army nog niet hoorden zingen door het publiek op het einde van een optreden?

< Bert Hertogs >