Recensie Knock at the cabin ★

4,1 op 10 geven de bezoekers van Kinepolis aan Knock at the cabin, de Amerikaanse psychologische mystery/horrorfilm van  M. Night Shyamalan. Die schreef niet alleen het script. Hij regisseerde de prent ook die de mosterd ging halen bij de roman The Cabin at the End of the World van Paul G. Tremblay.

Het probleem van Knock at the cabin is vooral dat het te veel van alles en nog wat is. Als horrorfilm werkt die niet op de stuipen omdat hij gewoon totaal niet spannend is. Als psychologische film komt ie dan weer te kort omdat de personages veel te weinig body meekregen. En het mystery aspect? Dat komt tenslotte pas helemaal op het einde aan bod, zodat je uiteindelijk naar een product aan het kijken bent dat je compleet niets doet. Zelden hebben we zo apathisch een prent uitgekeken.

In Knock at the cabin is het het zeven jaar oude geadopteerde meisje Wen (Kristen Cui) die niet ver van de boshut waar ze met haar twee vaders Eric (Jonathan Groff) en Andrew (Ben Aldridge) vertoeft, sprinkhanen aan het vangen is, tot ze Leonard (Dave Bautista) op haar af ziet stappen. Ze zegt hem dat ze niet mag praten met vreemden maar geleidelijk aan wint hij haar vertrouwen. Hij blijkt een goeie sprinkhanenvanger.

Leonard blijkt niet alleen in het bos te zijn. Hij heeft Adriane (Abby Quinn), Redmond (Rupert Grint) en Sabrina (Nikki Amuka-Bird) bij. Die zijn gewapend denkt Wen die meteen naar het houten huisje vlucht en haar vaders vraagt om alles dicht te doen. Leonard corrigeert haar en stelt dat het geen wapens zijn, maar gereedschapsinstrumenten.

Wens vaders worden op een stoel vastgebonden. Ze krijgen te horen dat de apocalyps zich gaat voltrekken als er geen offer gedaan wordt. Een van de drie uit het gezin moet dood. En het is het gezin zelf dat moet beslissen wie. Leonard en zijn drie aanhangers kunnen/mogen de drie echter niet vermoorden. Als het gezin weigert zal een van Leonards volgelingen omgebracht worden.

Eric loopt in het tumult echter een hersenschudding op. Hij meent een figuur te zien in de weerkaatsing van het zonlicht in het venster terwijl Andrew hem steeds bij de les probeert te houden. Dat die vier fake news verkondigen en hen proberen te manipuleren. Leonard zou de andere drie dus in zijn macht hebben, denkt ie. Na verloop van tijd komen we te weten dat ze elkaar zijn tegengekomen op een forum en kennelijk delen ze dezelfde visioenen.

Andrew meent echter in Redmond Rory O‘Bannon te herkennen, een homofoob die hem jaren geleden met flessen aanviel in een bar.  Hij blijft er dus bij dat er andere redenen spelen waarom net zij uitgekozen zijn om ‘de wereld te redden’. Want dat kunnen ze dus door een van hen te offeren. Doe ze dat niet, dan worden zij de enige overlevenden van de apocalyps. Tsunami’s, de hemel die op de aarde zal vallen (vliegtuigen die uit de lucht vallen door een cyberaanval) en een plaag waar veel kinderen aan sterven, zullen de mensheid van de aardbodem vegen, voorspelt Leonard in Knock at the cabin.

Wanneer de drie niet ingaan op het verzoek, is het Redmond die als eerste koelbloedig afgemaakt wordt. Leonard zet meteen de televisie aan hoewel er geen telefoonverbinding voor de rest is, waardoor Andrew sceptisch blijft, en toont zo via breaking news dat er verschillende tsunami’s aan het plaatsvinden zijn. De klok toont echter dat de beelden van voor de gijzeling dateren. En wanneer later ook beelden te zien zijn van een virus dat kinderen treft, merkt Andrew op dat het vooraf opgenomen beelden zijn die ze te zien krijgen.

Dé vraag is maar of het gezin gewoon ingelicht wordt en effectief dus de wereld kan redden of gemanipuleerd wordt. Op zich is het uitgangspunt van Knock at the cabin en de (katholieke) moraal interessant, maar de uitwerking helaas een stuk minder. Alle personages worden namelijk bijzonder vlak neergezet waardoor je totaal niet met hen meeleeft. Daarnaast hebben de mannen meermaals de mogelijkheid om hun opponenten uit te schakelen, wat ze niet doen. Sterker nog: ze zorgen er zelf voor dat ze in een nog lastiger parket terecht komen wat erg geforceerd aanvoelt.

Wanneer de eerste moord begaan wordt, stel je ook vast dat de indringers niet meer in de meerderheid zijn, en op den duur geraken ze steeds meer in de minderheid, wat toch wel een absurde situatie oplevert. Het fysieke spel van meerdere-mindere, van invloed hebben op de ander verkleint dus, terwijl de emotionele/psychologische impact wel toeneemt. Wie trekt er aan het - euh - kortste eind?

< Bert Hertogs >