Recensie Hotel Vocal - Special edition 2010

De rode zaal van het Fakkeltheater had veel weg van een sauna en het zweet parelde al over mijn gezicht nog voor de spots hun extra bijdrage tot de hoge zaaltemperatuur leverden, maar al dit fysiek ongemak was uiteindelijk toch de moeite waard. Voor deze “Special Edition 2010” van Hotel Vocal had zanger en gastheer Sam Verhoeven twee dames uitgenodigd die hun strepen al verdiend hebben in het genre van de musical: Anne Mie Gils en Wanda Joosten. Met zijn drietjes brachten ze een heel gevarieerde mix van genres gaande van Duitse schlager over de Braziliaanse ritmes van de bossa nova tot de Antwerpse klanken van de Strangers. Aangevuld door een zevenkoppige band met kopersectie, brachten de drie sterren van de avond een ontspannende voorstelling met gevoel voor humor zonder de kwaliteit van de zang uit het oog te verliezen.

“’k Bewonder da golle der zé. ‘k At zoveul volk ni mier verwacht.” In het perfect plat Antwerps verwelkomde Sam Verhoeven het publiek in een veel te warme zaal. Op het moment dat de temperaturen buiten eindelijk draaglijk werden op deze warmste dag van ’t jaar, was het in de zaal om te stikken. Er waren mensen bij die uit voorzorg een waaier hadden meegebracht en zij die niet op dit briljante idee gekomen waren, gebruikten het programmablaadje of het inkomticket om zichzelf wat warme lucht toe te zwaaien. Het leek wel of we terecht gekomen waren in een sauna met livemuziek: het zweet liep in stromen van de rug, armen en handen gingen plakken van het zweet zonder dat je er iets voor moest doen en je  kleefde bijna aan de rode pluche van de stoelen. En toch is er met de pauze niemand gaan vluchten. De voorstelling was meer dan aantrekkelijk genoeg om de mensen zover te krijgen dat ze na de pauze vrijwillig terugkeerden naar deze bijna onmenselijke omstandigheden om verder te genieten van de show.

Hoewel hij Wanda Joosten voorstelde als: “Een franke Jo met nen hoek af”, was Sam Verhoeven ook niet echt vierkant te noemen. Als presentator van het geheel zorgde hij met zijn Antwerpse uitspraak voor een ongedwongen en joviale sfeer. Hij zat ook niet verlegen om goede raad. Wanneer hij een nietsvermoedende toeschouwster uit het publiek plukte om hem op de trompet te assisteren tijdens  “Het Dreutels Symfonisch Orkest “ van Wim Sonneveld, legde hij zonder problemen de geheimen van het trompetspelen in lekentermen uit: “Gewoon poep dicht en heel hard blazen.”

Met een grapje hier en een opmerking daar wist hij de sfeer ook na een serieuzer nummer ontspannen te houden. Toen Anne Mie Gils met veel emotie het wondermooie ‘No ho l’eta’ van Gigliola Cinquetti aan het zingen was, viel Sam plots in met de Antwerpse vertaling van de Strangers. Dit toneeltje werkte duidelijk op de lachspieren van het publiek en men zou haast vergeten dat er tijdens dit “spel” eigenlijk nog heel goed gezongen werd.

Dat hij over een goede stem bezit, kon Sam Verhoeven trouwens bewijzen in ‘Ik mis je zo’ van Will Tura en in ‘L’amour ce fait chanter la vie’. Met dit  laatste nummer behaalde Jean Vallé in 1978 de tweede plaats op het Eurovisie Songfestival voor België. De sfeer van grote orkestrale begeleidingen en nummers waar de muziek en de zang belangrijker waren dan de act, werd weer helemaal opgeroepen door de trompetbegeleiding van Martijn Janssen en het pianospel van Pol Vanfleteren. Sam Verhoeven demonstreerde nogmaals dat hij over een hele warme en zuivere stem geschikt die als het moet zeer krachtig uit de hoek kan komen.

Wanda Joosten beschikt ook over zo’n krachtige stem. Tijdens ‘The track of my tears’ kon ze haar vocale reikwijdte laten horen door met een schijnbaar groot gemak van een warme, diepe stem naar een hoge, scherpe toon over te gaan.  De kracht van haar stem en het ruwere kantje, kwamen dan weer naar boven tijdens ‘I am telling you’.

Eén van de grootste plakkers bij uitstek is ongetwijfeld ‘Unchained melody’ in de versie van de Righteous Brothers. Zelfs de hoge noten van Bobby Hatfield werden door Wanda Joosten probleemloos gehaald. Hiermee bewees Wanda eens te meer dat ze meer in haar mars heeft dan wat het grote publiek van haar kent. Wanda Joosten heeft haar hele bestaan aan dit nummer te danken en bracht voor de gelegenheid de Spaanse vertaling van deze klassieker. Eerlijk gezegd ging haar dat beter af dan het Engels. Wanneer ze in het Engels zingt heeft ze wel eens een overdreven Amerikaans accent waardoor liedjes nogal plat gaan klinken. Het Spaans gaaf haar vertolking een verfijnder karakter.

En hoewel Wanda ook in het Nederlands heel goed overkwam tijdens ‘Ouder worden’, bleef haar beste vertolking van de avond het Spaanse ‘Eres tu’ van Mocedades. Eén van de mooiste songfestivalliedjes aller tijden werd op een schitterende wijze gebracht. De blazers zorgden voor de volle klank van het nummer en Wanda nam de zang voor haar rekening. Waar de originele vertolking breekbaar en eerder ingehouden klonk, werd deze uitvoering krachtig en warm. Sam en Anne Mie namen het achtergrondkoor voor hun rekening en het resultaat was een cover die naast het origineel mocht gaan staan.

Maar het mooiste nummer van de avond was zonder twijfel voor Anne Mie Gils. Hoewel haar Italiaans accent tijdens ‘Buena sera’ net iets te kitscherig klonk, leverde ze enkele pareltjes af. ‘Pour ne pas vivre seul’ van Dalida was daar één van. Begeleid door de klarinet van Frank Deruytter en de piano van Pol Vanfleteren, bracht ze dit wondermooie, Franse luisterliedje over de eenzaamheid. Het groeide uit van een klein, stil nummer, won geleidelijk aan kracht en bloeide naar het einde toe open in een fantastische uithaal. In de stem van Anne Mie Gils klonk een beetje de klank van Dalida mee.

Maar de absolute top was ‘Mister Bojangles’. Dit nummer is al heel vaak gecoverd in allerlei stijlen, maar nog nooit zo breekbaar als de versie die Anne Mie Gils hier bracht. Janos Bruneel opende op de contrabas en Anne Mie pikte zachtjes in. Geleidelijk kwam Bert Cools zachtjes invallen op elektrische gitaar en achteraf bracht Peter Ploegaerts een vleugje drums in het spel. Anne Mie Gils klonk fijn, helder, zacht en vooral heel emotioneel. Het was een vertolking die uit het hart kwam en dat was te zien en te horen. Het publiek wist deze vertolking duidelijk te waarderen en beloonde Anne Mie Gils dan ook met een extra applaus.

Met deze speciale voorstelling van Hotel Vocal werd een punt gezet achter dit theaterseizoen en zoals het hoort, werd er geëindigd in schoonheid. Ondanks het fysisch ongemak van de hitte en het zweten, werd het een heerlijke voorstelling met een gevarieerde mix aan muziek en toffe uitvoeringen.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1. Want het is zomer (SV)
2. Buena sera (AMG)
3. Anyone who had a heart (WJ)
4. De mallemolen (WJ + SV)
5. Querer (AMG)
6. Ain’t that a kick in the head (SV)
7. The tracks of my tears (WJ)
8. Agua de beber (AMG)
9. Du (SV)
10. You make me feel (WJ)
11. Pour ne pas vivre seul (AMG)
12. Het Dreutels Symfonisch Orkest (SV)
13. Standards medley
    1. A foggy day (AMG)
    2. Come fly with me (SV)
    3. Teach me tonight (WJ)
    4. Don’t sit under the apple tree (AMG + SV + WJ)

Deel 2:

1. The way to Amarillo (SV)
2. I’m every woman (WJ + AMG)
3. L’amour ce fait chanter la vie (SV)
4. Unchained melody (WJ)
5. Mister Bojangles (AMG)
6. Ouder worden (WJ)
7. No ho l’eta / Nee, nee lot da (AMG + SV)
8. Will Tura medley (SV)
   1. Er is een plaats in mijn armen
   2. Mijn winterroosje
   3. Bel dan 797204
   4. Verboden dromen
   5. Eenzaam zonder jou
   6. Ik mis je zo
9. I am telling you (WJ)
10. Let’s call the whole thing off (AMG + SV)
11. Eurovisie medley
    1. Eres tu  (WJ)
    2. Boom-bang-a-bang (SV)
    3. Ne partez pas sans moi (AMG)
    4. Ding a dong (WJ)
    5. Soldiers of love (SV)
    6. Tu te reconnaîtras (AMG)
    7. Hallelujah (SV + AMG + WJ)

Bis:

Don’t sit under the apple tree (SV + AMG + WJ)