Recensie Anatole ★★★1/2

‘Is er iemand in de zaal die kan hypnotiseren?’ vraagt Anatole (Kris Van Trier) bij de start van de voorstelling in De Klap. Niemand blijkt dat te kunnen. Dus heeft hij speciaal voor deze voorstelling een zelfcursus (aan absurdisme geen gebrek dus n.v.d.r.) hypnotiseren gevolgd. Tot nu toe is hij er niet in gelukt, maar vanavond is hij er redelijk gerust op dat het hem wel eens zou kunnen lukken. Daarna vraagt ie aan ons of er iemand is die gehypnotiseerd wil worden. Ook daar blijkt niet meteen iemand kandidaat voor. En al zeker niet wanneer ie stelt dat hij wellicht iemand zo ver kan krijgen dat ie denkt een kilo rotte vis gegeten te hebben, waardoor als de gehypnotiseerde terug wakker wordt die wel eens over de eerste rij – ‘op uw zus!’ (Bieke Ilegems, zus van Herwig zat daar n.v.d.r.) – zou kunnen overgeven. Het is Compagnie Marius ten voeten uit, vanaf de start het publiek betrekken en niet in het minst iets uitsteken met de eerste rij. Een truc die nog steeds werkt en in geen tijd de aandacht weet te vangen van de toeschouwers.

Het zit zo: Anatole wil Annie (Evelien Bosmans) hypnotiseren om te weten te komen of ze hem trouw is gebleven. De conclusie van zijn vriend Max (Herwig Ilegems) is achteraf glashelder: ‘Het is duidelijk dat vrouwen ook onder hypnose liegen.’ Anatole is er namelijk van overtuigd dat ze hem bedriegt: ‘Geef me een reden waarom ze me niet zou bedriegen?’

Van de zeven korte eenakters die de Weense arts en auteur Schnitzler in ‘Anatol’ in 1893 schreef, bewerkte het gezelschap er 5. Centraal staat de figuur van Anatole, een soort Don Juan die een loopje neemt met het begrip trouw. Een flierefluiter die stelt: ‘Ge kunt uw vrouw niet snel genoeg bedriegen, anders is ze u voor!’

Maar afscheid nemen van zijn geliefden door de waarheid te vertellen, dat ligt de man ook niet altijd. Zo worstelt ie met zijn geweten wanneer hij een afscheidssouper voorbereidt na een relatie van 8 dagen. ‘Als ik haar een bos boterbloemen geef, staan de tranen al in haar ogen.’ klinkt het. Deze Don Juan lijkt dus een moreel besef te hebben maar kan er door zijn mindset niet aan doen dat ie ontrouw is. Of dat denkt ie alleszins. Dat maakt hem een tragisch en komisch figuur tegelijkertijd. Gelukkig van de liefde wordt ie immers niet, en al zijn relaties lopen spaak. ‘Ik zoek een asiel voor mijn verleden’ zo zegt ie tegen zijn beste vriend Max.

Anatole, dat ’50 ways to leave your lover’ van Paul Simon en ‘Love hurts’ van Nazareth integreert, levert vooral in het begin en het einde héérlijk en hilarisch theater op. Zeker wanneer Evelien in de huid kruipt van Ilona, een wat hysterische Hollandse die het niet wil laten gebeuren dat haar geliefde diezelfde dag even met een ander gaat trouwen. Wat die scène zo leuk maakt, is dat Evelien een scène maakt van een scène maken. De poses die ze aanneemt zijn geweldig en dat accent van haar zo grappig. Het is ook naar het einde toe dat deze voorstelling écht helemaal op dreef komt met visuele over the top humor waarin Ilegems - ‘Mijn boeket!’ - in combinatie met zijn kurkdroge analyse excelleert.

Theater in het theater-gags zijn er verder in overvloed. Vooral Kris en Lukas De Wolf mogen die kaart trekken. Wanneer een tafeltje van een afscheidssouper afgeruimd moet worden bijvoorbeeld, maar ook gewoon in de tekst wanneer Anatole de vraag krijgt om geen toneel te spelen. Dan klinkt het: ‘En waarom niet? We zijn hier nu toch…’ verwijzend naar de schouwburg. Geweldig!

< Bert Hertogs >

Credits:

Tekst: Arthur Schnitzler 
Tekstbewerking: Kris Van Trier, Herwig Ilegems, Waas Gramser 
Spel: Kris Van Trier, Herwig Ilegems, Evelien Bosmans, Lukas De Wolf 
Kostuums: Thijsje Strypens, Clo Leliaert