Recensie We denken de wereld ★★★

Muziektheater De Kolonie is niet meer. Lang leve Johnny Mus! We denken de wereld, de allereerste muziektheatervoorstelling van dit rebranded huis ging in corso in première. Een voorstelling die drie spelers in een vak zet op het podium. Ze stopt als er eentje uitstapt en is pas écht gedaan als ze met hun drieën met een voorstel op de proppen kunnen komen hoe ze de wereld kunnen veranderen. Pas als ze slagen in het experiment mogen ze weg.

Zij dat zijn A, B en de eerder zwijgzame C die achteraf even goed Nederlands lijkt te kunnen praten hoewel hij zich aanvankelijk in het Engels uit en nog een verdomd goeie danser blijkt ook. Wit, bruin en zwart staat op het podium. Iedereen is anders. Ze hebben verschillende interesses, achtergronden, verschillende leeftijden ook, er zijn twee vrouwen en een man.

A (Mieke Laureys) vindt dat C (Romeo Lothy) provoceert. ‘I’m smiling’ stelt die gewoon. ‘Mocht ik u op straat tegenkomen. Ik zou de moeite niet doen. Ik zou gewoon doorlopen.’ zegt A vervolgens tegen B (Amina Belôrf in een heel boeiende rol, je voelt gewoon dat zij samen met Laureys de voorstelling geschreven heeft, en ook grotendeels mee draagt via haar literaire teksten die ze brengt).

We denken de wereld leest als een 50 minuten durende brainstormsessie die soms misschien wat idealistisch, wollig overkomt, iets waar wij doorgaans allergisch voor zijn, maar Johnny Mus komt daar wonderwel mee weg hier. Veel heeft ook te maken met de wat schichtige, bij momenten gejaagde partituur van Mathias Coppens gebracht door I SOLISTI met Kasper Baele (hobo) , Francis Pollet (fagot) en Mathijs Everts (percussie) waardoor het allemaal luchtig blijft en er voldoende afwisseling te horen is. Nergens ligt de score zwaar op de maag.

Ook de voorstelling en het thema zelf niet dat uiteindelijk een oproep is voor meer empathie in onze samenleving. Voor meer kijken vanuit het perspectief van de andere zodat van daaruit begrip kan ontstaan. Zo simpel kan het zijn. Een nobele boodschap die 12-plussers best mogen horen. Wie kan daar namelijk tegen zijn?

Hoe ze de wereld zouden kunnen resetten daar denken en dromen ze over. Misschien kan het met slagroom, chocola en - waarom niet – candy? Een azuurblauwe wereld waar zure matten als tapijten gebruikt worden ...

Sterk is Belôrfs scène wanneer ze het onderwerp racisme aansnijdt als B met een anekdote van wat een vrouw haar aan de bushalte zei: ‘Zeg, zijt gij en echte Marokkaanse? Dat zoude niet zeggen.’ waarna een BMW met mensen van kleur erin voorbijrijdt en die dame die zweert geen racist te zijn, stelt dat die inzittenden die wagen zeker niet zelf betaald zullen hebben. Op een tiende van een seconde vellen we ons oordeel over een ander geeft We denken de wereld aan de toeschouwer mee en dat we dus vooral snel een mening vormen van mensen die we niet kennen.

Tegenover B’s achtergrondverhaal steekt dat van A sterk af. Zij heeft het over alleen thuiskomen in de villa van je ouders als achtjarige, de tv aanzetten maar die niet terug praat en een schotel in de microgolfoven zetten. Over eenzaamheid gaat het dus ook.

Jaren later is ze zelf moeder en net als haar ouders vroeger de grote afwezige. Met dat verschil dat een lasagne in de oven steken al te veel moeite kost om dat er nog bij te nemen naast de drukke job waardoor ze dan maar eten aan huis laat leveren. Het vat de wereld van nu, van iemand die carrière gemaakt heeft, een bonus binnenhaalde, promotie maakte, zichzelf meermaals heroriënteerde, het best van al samen. Je wint, maar je boet ook in aan levenskwaliteit.

De eenvoud van We denken de wereld, zowel qua boodschap als qua vorm (de drie staan gewoon in een afgeplakt stuk op het podium), vonden we prima met elkaar matchen en met de spanningsboog van deze voorstelling die net 50 minuten duurt, zit het ook wel snor.

Wie weliswaar groots muziektheater verwacht met toeters en bellen (of toch minstens een paar ‘schoon belekes‘), zal dit maar niks vinden. Wie zoals wij een zwak heeft voor een (extreme) minimal approach, kan hier hoogstwaarschijnlijk wel van genieten.

< Bert Hertogs >