Recensie Cinderella ★★★★

Met Cinderella toont Junior Ballet Antwerp welke meerwaarde een puike klassieke balletvoorstelling uitvoeren heeft op locatie. Zeker als dat gebeurt in het prachtige historische kader van de Handelsbeurs in Antwerpen. Alain Honorez die tot 2012 principal was bij het toenmalige Koninklijk Ballet van Vlaanderen en het meest gekend is om zijn fenomenale vertolking van Carabosse in Marcia Haydée’s Sleeping Beauty, richtte in 2019 een junior company op voor jongeren tussen 17 en 21 jaar. Hij is er tevens artistiek directeur. Balletmeester en huischoreografe is Altea Nuñez die Alain leerde kennen bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen. Zij was er eerste danseres. Nu toont de junior company nog tot en met 1 maart hun allereerste avondvullend sprookjesballet in een choreografie van Honorez en Nuñez op muziek van Sergei Prokofiev live gebracht door Casco Phil onder de muzikale leiding van Michiel Delanghe.

Het pre-professionele programma van Junior Ballet Antwerp vormt een brug tussen het middelbaar en de start van een professionele danscarrière. Dat doet de compagnie via intensieve danstrainingen, workshops met choreografen en vooral: ze kunnen zich tonen aan een publiek door bijkomende podiumervaring op te doen en hun netwerk uiteraard ook uitbreiden. Van de eerste lichting afgestudeerden heeft volgens onze info 90% werk gevonden, iets wat wellicht moeilijker geweest was of zelfs niet gelukt was zonder deze opleiding op het cv te hebben staan. Een opleiding die ook meer aandacht durft te besteden aan klassiek ballet, wat wereldwijd steeds minder aan bod komt in conservatoria die vooral steeds meer lijken te focussen op hedendaagse dans.

Wie zoals wij Honorez zag schitteren in Sleeping Beauty, weet dat ie excelleert in de combinatie dans en acteren (via beweging en gelaatsuitdrukkingen). Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat ook deze Cinderella die kaart trekt. Het is vooral smullen van de heerlijke over the top pantomime van Altea Nuñez die de rol van de stiefmoeder voor haar rekening neemt en de Italiaanse Maria Girardin en Portugese Mafalda Preto die de stiefzussen spelen. Vooral Girardin blijkt daarbij over veel gevoel voor humor te beschikken. Zo zien we haar op het bal van de prins te diep in het glas kijken, en braakneigingen vertonen wanneer ze alweer moet dansen. Heerlijk hoor om haar samen met haar collega op professionele wijze niet goed dansen zien neerzetten. Alles draait namelijk in zo’n scène om geloofwaardigheid. Het mag er een beetje over zijn, maar niet té. Het trio slaagt er met verve in om de juiste dosering te vinden. Te gek vinden we de day after-scène waarin zowel de personages die Girardin en Nuñez neerzetten letterlijk en figuurlijk een kater hebben overgehouden van het bal.

Bij momenten roept hun pantomime beelden op van Charlie Chaplin in de manier waarop ze er zonder succes hunkeren naar aandacht. Hoe ze iedereen die buiten wacht voor de deur van het bal voorbijsteken om uiteindelijk als laatsten binnen te geraken omdat ze hun uitnodiging niet vinden: dit is gewoon een beeld dat zo uit het leven gegrepen lijkt. Alleen al de blikken die ze met elkaar delen wanneer ze beseffen dat ze niet de enigen zijn die uitgenodigd werden, is kostelijk om te zien.

Het moet gezegd, deze Cinderella steekt op heerlijke wijze de draak met mensen die denken dat alles alleen maar om hen draait. Wanneer de stiefmoeder merkt dat niet alles volgens haar goesting verloopt, is het heerlijk te zien wanneer ze zich naar rechts achteraan begeeft met haar dochters. De stiefmoeder haalt dan haar waaier boven alsof ze een flauwte meemaakt. Grotesk is het, dat zeker. Maar o zo grappig. Soms zie je dus tijdens deze productie de leukste dingen eerder op de achtergrond plaatsvinden.

Anno 2023 zou je kunnen stellen dat Cinderella gaat over grensoverschrijdend gedrag van vrouwen. Hier drie (de stiefmoeder en de twee stiefzussen) die zich opdringen aan de prins (knap neergezet door de Japanner Daimu Nakayama), gewoon ongevraagd op hem gaan zitten, de kont in de lucht steken, en er ook alles aan doen om toch maar met hem te kunnen dansen. Verder gaat Cinderella over een toxische 24/7 (werk)omgeving. Of om het met de woorden te zeggen van de grootmoeder die het verhaal aan haar kleinkind achter ons vertelde: ‘Ze moet alleen maar werken werken werken. Dat gaat niet!’ Een boodschap die met wat geluk ook tot bij Plopsa en Studio 100 terechtgekomen is dit weekend nu het zich in het oog van een storm bevindt. Overigens heeft Studio 100 zowel musicals van Assepoester (in 1999) en Daens (tot vorig jaar) op de planken gebracht. De thematiek zou hen in Schelle en De Panne dus niet onbekend mogen zijn …

Wat Junior Ballet Antwerp met Cinderella doet, is een conventionele voorstelling brengen met alles erop en eraan. De Handelsbeurs vormt het belangrijkste decor in combinatie met de feeërieke video mapping naar een idee en concept van Julie en Tibaut Coppens die tevens instonden voor het ontwerp dat Nele Fack & Volstok uitwerkten. Het aantal rekwisieten is beperkt, maar als er props op de proppen komen zijn die vooral zeer functioneel.

In de choreo’s die laag (een ballerina slepen over de grond bv.) en hoog (lifts), combineert met voor-achter (twee rijen die naar voor komen en dan naar links en rechts afkrommen), diagonaal (in een lijn met de zetel o.a.), dubbele diagonaal (wanneer het ensemble elkaar kruist in X-vorm), en cirkel (we zien er zelfs drie in een, terwijl de voorstelling ook even een naar Béjart refererende scène bevat), worden verschillende geometrische patronen getekend. Slechts één scène met het ensemble in tule en de goede fee/overleden moeder van Cinderella op het einde van het eerste bedrijf vonden we wat minder. De choreo lijkt niet afgestemd op het ritme van de muziek waardoor die bij ons niet binnenkwam.

Los daarvan moeten we eerlijk toegeven dat Cinderella en Junior Ballet Antwerp onze verwachtingen ruimschoots hebben overtroffen. De magie tussen de Japanse Rinka Matsuura die op overtuigende manier de hoofdrol neerzet en haar collega Nakayama als de prins deed ons meermaals beelden oproepen tussen dat andere balletduo: Aiki Saito en Wim Vanlessen. Zagen we hier een nieuw legendarisch duo ontstaan in de Handelsbeurs?

‘Il faut que tous sois tip top’ hoorden we een Franstalige toeschouwer zeggen tijdens de pauze van Cinderella. En of alles en iedereen tip top was!

< Bert Hertogs >