Recensie The Fabelmans ★★

Ik weet niet wat het is, maar ik vind dat Steven Spielberg het al een tijdje niet meer heeft. West Side Story, The post … het waren stuk voor stuk films waar ik verschillende keren op mijn klok keek omwille van de slappe spanningsboog, de lengte van de film en het trage vertelritme. Spielbergs films zijn gewoon ontzettend saai geworden de laatste tijd en voelen bijzonder gekunsteld aan om toch maar een zekere esthetiek te bereiken. Neem nu de scène in The Fabelmans waarin we Sammy (Gabriel LaBelle) John Ford (Gabriel LaBelle) zijn sigaar zien opsteken naar het einde van de film toe. Meermaals zien we dan een bijzonder hoge vlam als ie die sigaar aansteekt, terwijl we op de achtergrond een filmposter van Inferno zien. Spielberg trekt die scène zo lang zodat de kijker het toch maar zou doorhebben op den duur. Net door dat rekken, maakt ie van de prent die losjes gebaseerd is op zijn eigen leven een lange zit. Maar ook: hij lijkt de kijker intellectueel te onderschatten. Iets anders dat me wat tegenviel: die verwijzing naar E.T. in de fietsscène ligt er gewoon te dik op. Spielberg lijkt dus niet meer goed te kunnen doseren als je het mij vraagt.

Dat The Fabelmans de Golden Globe in de wacht sleepte voor beste film en beste regie gaat er dus totaal niet in bij mij, en kennelijk denkt het brede publiek er nét hetzelfde als ik van. De omzetcijfers van The Fabelmans zijn immers niet al te best voor een Spielberg-film, terwijl zijn vorige film, de compleet overbodige remake van West Side Story, ook al geen kassucces was.

Het moet zijn dat jury’s gewoon graag naar openlijke liefdesverklaringen voor het vak, en de filmsector kijken. Want dat is The Fabelmans in de eerste plaats. Het toont hoe een jongetje voor het eerst naar de bioscoop gaat met zijn ouders, daar een treinramp ziet, en helemaal onder de indruk is dat ie zelf met een miniatuurtrein en een camera die scène terug in scène wil zetten en filmen.

Het is zijn moeder Mitzi (Michelle Williams) die hem vooral stimuleert om creatief te zijn. Zij is een pianiste. Burt, Sammy’s vader (Paul Dano) is dan weer iemand die erg van techniek houdt. Hij zet alles op zijn carrière en zal het maken als computeringenieur bij IBM. Dat betekent helaas ook dat zijn gezin - niet altijd met volle goesting - mee met hem moet verhuizen.

Mitzi blijkt gevoelens te koesteren voor Sammy’s beste vriend Bennie (Seth Rogen) die tevens zijn collega is. Het is Sammy die tijdens het monteren van een home video op pellicule ontdekt dat die twee iets hebben. Nog voor ze die montage te zien krijgt, zegt ze nadat ze een ander filmpje van haar zoon gezien heeft: ‘Je ziet me’.

Van Ford krijgt Sammy de tip mee om de horizon ofwel laag te houden, ofwel hoog in beeld. Dat zorgt ervoor dat wat je ziet boeiend is. Als je voor het midden kiest, wordt het immers ontzettend saai, weet ie. En verder krijgt de kijker te zien hoe vroeger een film gemonteerd werd. Door letterlijk in de pellicule te snijden, en stukken die je goed vond aan elkaar te lijmen. Een schietscène geloofwaardig maken? Dat doe je dan weer door met een speldje in de pellicule te prikken zodat het lijkt alsof er écht geschoten wordt. Kortom: The Fabelmans geeft een inkijk hoe je met beperkte middelen tot spannende of grappige resultaten kan komen. Helaas is The Fabelmans zelf daar niet volledig in geslaagd. De prent stelt in het begin dat films als dromen zijn die je nooit vergeet. Deze is nochtans eentje om snel te vergeten …

< Bert Hertogs >