Recensie Bazar ★★★

Soms kan het gewoon te veel zijn. De wereld en alles erbij dat op je afkomt. Daarover gaat Bazar, de jongste voorstelling van Laika naar een concept van Aminata Demba, een tekst van Mieke Versyp die zich liet inspireren door Aya Sabi in een regie van Michai Geyzen.

Elke Thuy en Bruno Herzeele stonden in voor de scenografie van Bazar. Het lijkt er zeer sterk op dat ze hun inspiratie opdeden bij Fantasy Landscape, Visiona 2 van Verner Panton uit 1970. In zo’n organische puzzelachtige structuur kan hoofdpersonage Marie Pol (Aminata Demba) op zoek naar de positie (liggend, zittend, staand of iets ertussenin) waarbij ze zich het meest op haar gemak voelt.

Al een hele tijd blijft ze binnen. Naar school gaat ze niet, enkel een robot (die de show steelt in deze Bazar) houdt haar gezelschap en helpt haar in evenwicht te blijven. En daarvan leert ze ook. De robot houdt ook bij hoe het met haar gezondheid gaat, weet wie er aan de deur staat, enz. Haar eten wordt haar trouwens drie keer per dag gebracht.

Op een dag ontmoet ze Taluna (Anne-Laure Vandeputte), wat zo veel betekent als ‘in overvloed’. Berichten, weetjes, … zijn er in haar wereld nog steeds in overvloed, ook al heeft ze zich teruggetrokken omdat de wereld nog wel naar binnen komt. Maar naar buiten gaan, met al dat lawaai (in het geluidsontwerp horen we en drilboor, sirenes enz. tegelijkertijd) daar heeft ze schrik van. Taluna zal het uiteindelijk zijn die haar over de drempel zal proberen te krijgen.

Voor het zover is, zien we de twee jonge vrouwen mediteren en relaxatie oefeningen doen. Maar ook dat blijkt niet evident want Marie Pol heeft het gehad met walvisgeluiden. En te veel klotsend water werkt dan weer niet voor Taluna die bang is dat ze na een tijdje dan alles zal onder pissen. Zij wil gewoon wat leven krijgen ‘in deze dooie boel’ door onder andere met de ander ‘de vloer is lava’ te spelen, een spel dat echter maar van korte duur is. Wat Taluna merkt, is dat ze Marie Pol nog niet heeft zien lachen. Ze vraagt haar dat te doen, wat het leuke ‘Lachen op bevel is toneel spelen’ als antwoord oplevert terwijl de twee actrices gewoon een klein uurtje toneel aan het spelen zijn.

Wat het hoofdpersonage van Bazar nodig heeft, is dus haar reset-knop vinden. Bij een robot is dat makkelijker dan bij een mens. Maar ook die eerste blijkt zich na verloop van tijd te gaan hechten en is alleen in het donker ook wel eens bang…

< Bert Hertogs >