Recensie The whale ★★

3 Oscarnominaties heeft The whale op zak. De prent die Darren Aronofsky regisseerde naar het toneelstuk van Samuel D. Hunter dingt mee in de categorieën beste acteur (Brendan Fraser), beste vrouwelijke bijrol (Hong Chau) en beste make-up en haar (Adrien Morot en Judy Chin). Daar valt zeker iets voor te zeggen. Dat ie niet genomineerd is als beste film vinden we dan weer niet meer dan logisch. The whale sleept zich immers voort als een obese man met een looprekje.

Gek veel gebeurt er dan ook niet in The whale wat maakt dat we ons afvragen of dit verhaal naar het grote scherm brengen überhaupt wel een goed idee was. Aronofsky koos voor het vierkante 4:3 formaat wat de kijker een wat beklemmend gevoel bezorgt, hetzelfde als dagenlang opgesloten zitten thuis maar vooral: daardoor vult Fraser ook moeiteloos het beeld en wordt de zwaarlijvigheid van zijn personage uiteraard helemaal uitvergroot.

Wat ons echter niet meteen duidelijk is, is de boodschap die The whale wil meegeven. Zeker, het gaat over oprechtheid. Maar gaat het ook over body positivity als we Charlie (Brendan Fraser) zich zien blijven doodvreten, ook al is zijn bloeddruk veel te hoog waardoor ie ene verhoogd risico loopt op hartfalen?

We zien dat ie het wel eens aan de stok krijgt met zijn enige vriendin Liz (Hong Chau) wanneer hij bijna stikt in een broodje omdat hij niet meer of nog nauwelijks kauwt. Liz’ rol is op zijn zachtst gezegd ook ambigu. Ze is zijn verpleegster maar tegelijkertijd blijft ze zijn obese gedrag wel voeden. Letterlijk. Daar kan je toch op zijn minst medische vraagtekens bij stellen. Eigenlijk doet ze niet meer dan faciliteren, dan monitoren dat het steeds minder goed met hem gaat waar ze zelf ook toe bijdraagt. Zijn haar emoties dan wel oprecht wanneer ze hoort dat ie wél geld heeft door de lessen die hij online geeft over essays schrijven? Net zijn zogezegd gebrek aan geld heeft ie immers steeds als argument gebruikt om zich niet te moeten laten opnemen in het ziekenhuis.

Hij wil namelijk dat die 120.000 dollar die hij op zijn spaarrekening heeft staan integraal bij zijn dochter Ellie (Sadie Sink) terecht komt. Een dochter die hij al enkele jaren niet meer gezien heeft na de scheiding met haar moeder Mary (Samantha Morton). Zij is van school gestuurd, heeft slechte punten in het middelbaar om haar essays en haar vader die net online les geeft over essays schrijven, wil die gerust herschrijven. Op een voorwaarde: dat ze stiekem tijd met hem doorbrengt en zelf enkele zinnen opschrijft over wat er in haar omgaat. Zo probeert ie haar op het laatste nippertje nog te lezen. Tegen zijn studenten zegt ie de ganse tijd dat zijn camera stuk is, waardoor ze hem niet kunnen zien. Later zal ie zich wél durven tonen.

Dat Charlie nu alleen leeft komt omdat zijn vriend Alan zelfmoord pleegde door zich van een brug te gooien. Hij heeft door de bijbel te lezen zich steeds schuldiger gevoeld omwille van zijn (seksueel) gedrag zoals in het achtste hoofdstuk, vers 13 van de Romeinen te lezen is: ‘For if you live according to the flesh you will die, but if by the Spirit you put to death the deeds of the body, you will live.’ Thomas (Ty Simpkins) die zich voordoet als missionaris, wil Charlie redden. Maar wil die dat wel? En kan je zijn en Alans gedrag wel als zondig bestempelen?

De zeer sterke acteerprestaties van Brendan Fraser en Hong Chau maken The whale nog een beetje boeiend om naar te kijken. Terecht zijn ze dan ook genomineerd voor een Oscar. Maar de prent zelf is dat gelukkig niet. Daarvoor is de handeling te repetitief, en draait alles vooral rond babbelen. Dat in combinatie met het trage vertelritme maakt van deze The whale die bijna twee uur duurt een lange zit.

< Bert Hertogs >