Recensie Quinnie & Quinn ★★★★

Liefde is liefde is dé boodschap van Dimitri Leues Quinnie & Quinn, een voorstelling die zich richt op 6-plussers. Vrijheid staat dus centraal hier, en het zijn dan ook de hoofdpersonages die we volgen in hun vlucht uit Felicië die dit thema uitdragen. Weg van hun Grote Leider Auriko Kimler gaan ze om achteraf vast te stellen dat ze de ganse tijd gewoon in dezelfde ruimte hebben vertoefd. Op die manier eert Leue ook de verbeelding van het theater, via zijn rijke, associatieve theatertaal die ook nu weer doordrenkt is van de taalvondsten, -humor en -spelletjes.

Quinnie & Quinn kak vinden, daar valt ook wel wat voor te zeggen. Niet dat we het geteld hebben, maar ‘kak’ zou immers wel eens het meest voorkomende woord in deze voorstelling kunnen zijn. Dat levert de theatermaker ook nu weer een rijk scala aan associatiemogelijkheden op: van ‘bekakt’ over ‘kakken’ (kijken), het woord als synoniem gebruiken voor kussen, tot ‘er komt kak uit iemands mond’ … het komt allemaal langs. Het zo kwistig met ‘kak’ strooien in de Stadsschouwburg van Mechelen, zorgt er uiteraard voor dat de kinderen, ook door herhaling als overdrijvend humoristisch stijlfiguur, in no time stevig kunnen lachen met deze scène. Wie houdt van minutenlange rijmelarij is er echter aan voor de moeite. De voorstelling komt immers al snel zelf tot die vaststelling dat het er ‘geen rijmplek’ is.

Nummertje 55, dat hebben ze alletwee, Quinnie (Inge Paulussen) en Quinn (Jonas Leemans). Namen hebben ze niet dus kiezen ze die zelf maar om niet langer een nummer te hoeven zijn in de samenleving van Kimler. Samen zijn ze gezet, gekoppeld als je wil, en van hen wordt verwacht wanneer de rode lamp brandt, dat ze voor een nieuwe generatie gaan zorgen. Het woord wordt dan wel niet uitgesproken, maar zelfs de allerjongsten lijken te begrijpen dat ze dé daad zullen moeten doen.

Aan die verplichting willen ze ontsnappen. Ze willen zelf kunnen kiezen, en tijdens hun tocht – die eigenlijk een metafoor is voor de uitdagingen waar elke relatie mee te maken krijgt – groeien ze toch naar elkaar toe, net als de vlinders in hun buik. Een van de belangrijkste uitdagingen voor hen is niet verstrikt te geraken in het web van iemand anders (een intrige die de twee uit elkaar kan halen) maar ook het moeras der twisten: ruzie, scheldwoorden (‘Rottend fruitvliegje’, ‘Stinkhommel’ …), verwijten enz. die ze elkaar naar het hoofd slingeren of het focussen op elkaars verschillen: ‘sterker’, ‘slimmer’, ‘sneller wenen’ ... zijn best wel valkuilen om te vermijden. Kak!

Quinnie & Quinn staat ook stil rond de verloren liefde die er in de wereld is. Daarbij doet Leue - die ook in deze voorstelling schittert in typetjes (in dialect) neerzetten, waarbij we Dalai Dirk als een van de meest hilarische aanstippen, vooral dan hoe hij afgaat is ge-wel-dig: ‘En mijnen tekst is op.’ - beroep op het inbeeldingsvermogen van zijn publiek alsof er aan een muur allemaal kleurrijke vlindervleugels hangen, vlinders die ooit in de buik hebben gezeten van verliefde mensen, maar nooit tot uiting zijn gekomen. Schoonheid en ‘ergheid’ komen hier mooi samen. Dimitri refereert verder o.a. naar de ‘nanana’ van Opus’ ‘Live is life’ in een fruitige grap, bouwt een bruggetje van een ‘pssst-er’ naar een ‘pester’ en verwijst naar Shakespeare met ‘Echt of niet echt, dat is de vraag.’ Maar het is in een zin als: ‘Daar was een meer. Nee, minder. Daar was een vijver.’ dat ie andermaal zijn genialiteit etaleert als schrijver.

Volgend seizoen staat het trio met de nieuwe voorstelling Bro’s opnieuw op het podium en worden ze een kwartet met Mona Lahousse erbij die tijdens onze voorstelling in Mechelen ook in de zaal zat. Iets om naar uit te kijken.

< Bert Hertogs >