Recensie Noise ★★

Noise, de psychologische thriller die Steffen Geypens regisseerde, is sinds vandaag te zien op Netflix. Eerder deze week kreeg de prent een speciale screening met rode loper, select aantal genodigden en uiteraard mocht ook de cast in cinema Lumière in Mechelen niet ontbreken. Doorgaans passen we voor dat soort showbizzevents en geven we dat graag aan onze collega’s van Showbits om het in hun gekende wervende stijl te coveren. Deze keer was het echter de enige mogelijkheid ook voor filmcritici om zo de film voorafgaand aan de release te kunnen  bekijken. Speciale screenings worden er namelijk meestal apart gehouden voor de pers of steeds vaker wordt hen een beveiligde link bezorgd zodat ze die thuis kunnen zien.

Who cares dat je in Mechelen voor het eerst Ward Kerremans en Danira Boukhriss Terkessidis samen als koppel kon zien poseren op de rode loper? Wij niet, showbizzmedia kennelijk wél. Voor ons is dat gegeven gewoon een non-event. Onze allergie voor de rode loper en alles wat daarbij komt kijken, moesten we dus ook nu even overwinnen.

Interessant aan zo’n moment is dat je bijkomende info kan vergaren die je uiteraard kan gebruiken in je stuk. Zo werd Noise aanvankelijk als een horrorfilm gepitcht met afgehakte hoofden en zo. Blijkbaar viel dat moeilijk te verkopen wat ermee voor gezorgd heeft dat het uiteindelijk een psychologische thriller geworden is. Toch zie je in verschillende scènes (bv. de gangscènes) Geypens duidelijk verwijzen naar het horrorgenre. En dan komen we meteen ook bij onze grootste bedenking over deze prent, dat ie erg aanvoelt als een mik-mak van verschillende stijlen en dus niet altijd even coherent aanvoelt.

In het in beeld brengen van de state of mind van een personage, is die echter wel sterk, met dank aan de technische kant van deze film: de beelden en de klank. Die geven zeer goed de postnatale psychose weer waar het hoofdpersonage dat Ward Kerremans neerzet, zich in bevindt. Als we deze film al hoeven te tippen voor de volgende editie van de Ensors, dan zal het dan ook eerder voor die technische categorieën zijn.

Want net als in het horrorgenre, zijn de personages in Noise niet of nauwelijks uitgewerkt en voorzien van voldoende body. Mede daarom ook zien we de cast erg vlak, ja zelfs wat steriel spelen zodat de prent totaal niet onder je huid kruipt. Twee vrouwen schieten, hoewel hun rol bijzonder klein is, hier weliswaar bovenuit. Mieke De Groote omwille van de humor én de dreiging (het gebrek aan klantvriendelijkheid/medewerking) die ze weet te stoppen in de scènes van haar personage, en Katelijne Damen die ook al heeft ze ocharme maar een paar lijntjes in no time haar rol weet neer te zetten, als uitbaatster van een biomarkt, er zoals steeds gewoon staat en delivert. Warm en hartelijk komt ze dan ook in eerste instantie over.

In Noise is influencer - who cares about the lives of influencers? misschien ook daarom dat het lot van het hoofdpersonage ons compleet koud liet - Matt net vader geworden en het gebrek aan slaap in combinatie met het huilen van zijn baby Julius zorgt ervoor dat ie wil weten wat er met de chemische fabriek gebeurd is die zijn dementerende vader jaren geleden runde. Op een bepaald moment is ie in zijn speurtocht ervan overtuigd dat er meer dan 5 doden waren door een ongeval en dat er mogelijks in een onderaardse gang die tot bij hun woning komt, nog lijken liggen. De man begint meteen te graven…

Zijn moeder, een kleine rol voor Lize Feryn, heeft zelfmoord gepleegd kort nadat ze beviel van hem en ze wou het kind mee nemen in haar dood. Maar haar man, gespeeld door Johan Leysen, kon dat verhinderen. Hij redde zijn kind maar kampt al jaren met een schuldgevoel. Had ie niet eerst zijn vrouw moeten redden, en pas daarna zijn zoon? Nu heeft ie haar verloren.

Noise geeft dus mee hoe mentale issues van generatie op generatie kunnen doorgegeven worden naar aanleiding van eenzelfde event (een geboorte). Van een roze wolk is er dus niet altijd sprake.

< Bert Hertogs >