Recensie Billy’s Violence ★★★★1/2

Het zag er even naar uit dat er geen plek meer was voor extreem theater in Vlaanderen tijdens de vorige subsidieronde. Zowel de dossiers van Needcompany als Troubleyn kregen een negatieve evaluatie van de beoordelingscommissie. Het was minister Jan Jambon zelf die uiteindelijk de reddingsboei – terecht – uitgooide en zo alsnog deze theatervorm wist te redden in Vlaanderen door alsnog Needcompany te voorzien van de nodige middelen. Terecht, zo blijkt op basis van Billy’s violence, de jongste productie die Victor Lauwers schreef waarin we twee generaties Lauwers aan het werk zien: Grace Ellen Barkey, Jan, Victor en Romy Louise Lauwers.

10 tragedies van Shakespeare, ook wel Billy genoemd, selecteerde Victor om te focussen op het geweld dat erin voorkomt, om het grotendeels uit zijn context te halen waardoor die tien scènes iets universeels krijgen. Alleen al om de Romeo en Julia-slotscène die ontdaan wordt van alle romantiek, is deze Billy’s violence de moeite om te gaan zien.

In Lauwers’ voorstelling zien we ze kakken en pissen, een laatste meningsverschil hebben en wordt er vooral ingezoomd op Julia’s minderjarigheid terwijl de toeschouwers wordt meegegeven dat haar aars al vochtig is. Aan sterven is niks schoons aan. Dit is een laatste stuiptrekking aan drek en drift van deze personages die we te zien krijgen.

Eerder noteren we in Billy’s violence: ‘We zijn allemaal geboren in pis en stront.’ Maar ook ‘hoe beter je pijpt, hoe meer minnaars je hebt.’ Om maar te zeggen dat Lauwers ook nu weer de rechttoe rechtaan realistische, echte stijl hanteert.

De vrouwonvriendelijkheid vormt de rode draad doorheen de ganse voorstelling. Zo wordt iemand als ‘slet’ bestempeld en gedwongen op de knieën te gaan zitten.  Grace Ellen Barkey zien we bijvoorbeeld een drumstick in haar mond krijgen nadat haar armen in een soort dwangbuis gestoken worden. Met haar knieën op een kussentje moet ze zo een scène lang met de stick in haar mond op de trom slaan.

‘Er schuilt armoede in liefde die geteld kan worden’, ‘Mijn saladedagen. Ik was groen achter mijn oren.’, ‘Vliegen hebben meer recht op liefde dan wij’ noteren we verderop. Om maar te zeggen dat Billy’s violence zowel de filosofische als de komische kaart trekt. Het maakt de gruwel, het geweld, het brutale verteerbaar maar praat het daarom nog niet goed.

< Bert Hertogs >