Recensie Two is not a solo ★★

Two is not a solo. Dat zal wel. Maar “the biggest lasagna of words you’ve ever eaten or heard” maakt nog geen beklijvende voorstelling.

Een theatraal concert. Dat maakten Lisa Verbelen en jazzmuzikant Hendrik Lasure samen met regisseur Suze Milius. Een dat zijn inspiratie vond in het taoïsme en bij de hiphop waar seks vaak het (enige) onderwerp is. Ook hier vormt het de rode draad.

Minutenlang duurt het eer ze eraan kunnen beginnen in Kambala. Oorzaak is een technisch issue, lang niet het eerste dat we dit voorjaar meemaken bij het Toneelhuis overigens. Het verklaart misschien ook waarom wij nauwelijks in de voorstelling geraakten. Op zo’n momenten ben je al snel bezig met dat Instagrambericht dat je de avond ervoor ontving van Verona Verbakel die je uitnodigde voor haar voorstelling ‘Het ego’ in de Arenberg. Een voorstelling die onder andere over afwijzing gaat.

Een uitnodiging die we moesten afwijzen omdat die gewoon veel te laat was gekomen en we al een tijdje dat gastenplaatsje voor Two is not a solo hadden weten scoren. Tijdens zo’n valse start van een voorstelling vraag je je gewoon af of je niet voor de verkeerde voorstelling gekozen hebt, je toch niet beter naar de Arenberg was getrokken, en niet alleen omdat hun titel dichter aanleunt bij jezelf.

Openen doet Two is not a solo met het repetitieve “Minutes takes minutes. Steps takes steps. Talks take words. Words take time. Time takes space. Trapped.” Waarbij dat laatste woord na verloop van tijd ‘trust’ wordt. Deze productie liet zich onder andere inspireren door Cat’s Cradle van Kurt Vonnegut waarin ie een religie verzon, Rebecca Solnits ‘Woolfs Darkness’ waarin het dagboek van Virginia Woolf van 18 januari 1915 gequotet wordt zoals in het fragment “I close my eyes for things I don’t want you to see” en Audre Lordes ‘Uses of the erotic: the erotic as power’.

Zo horen we in deze voorstelling waarbij de twee zowel bleeps, elektronica, een buffetpiano, elektrische gitaar en naar het einde toe ook twee opzwepende blokfluiten gebruiken, “What is love more than friends you’d like to fuck forever?” terwijl achteraan steeds een filter het tegenlicht van onderen verandert en zo ook de sfeer.

Nog over de liefde gaat het in ‘I went on a date’ over hoe nerveus - “my face is a red traffic light” - het daten op zich kan zijn, hoewel er niks aan hoeft te zijn, en het wachten op een berichtje nadien hoewel jij het net bent die de boot wat wou afhouden. Het tegenstrijdige tussen wat je je date zei en wat je effectief doet “Twee keer op een minuut je smartphone checken” kortom.

Nog meer over aantrekking gaat het in ‘Woman/boy’: “I’m here with my hips and the tricks that I do for a kiss when I wish you’d be nearer so come closer stranger. I’m shy but I’m hungry.” waarbij het genderidentiteit-thema dat al eerder in Two is not a solo zat met “My body  is one big question these days” helemaal tot uiting komt: “I felt like a woman but now like a man […] We can double the size of the universe with 4 hands and 2 uteruses ‘cause none of us is shy anymore.” terwijl seks als hoofdthema terugkomt in onder andere “The weight of my hand on your chest slowly going up and down and how we do no harm”, “Your hand moves in the direction of my ass. The start of trouble you could say.” en “I have found the Scottish Highlands in the forms of her breastst.”

Waarom Two is not a solo ons amper wat deed? Wellicht omdat we ons niet identificeren met “Two young women in boy speedos long after closing time cooling down the summer night.” maar wellicht wel (meer) met ‘Het ego’… nu bon, we hoorden er dan weer wél in bevestigd: “Passion is made of fire like weapons, bullets and anger and strong opinions by the way.” Het minste wat je daaruit kan afleiden is dat er dan toch minstens een vuurtje in ons brandt.

< Bert Hertogs >