Recensie Aller/Retour ★★1/2

De verkeerde vrachtwagen. De verkeerde richting. En een lesbische truckchauffeur. Dat overkomt Iby in Aller/Retour wanneer ie in Brugge, op de hielen gezeten door de politie in de vrachtwagen van Erika kruipt. Zij steekt niet het Kanaal over, maar is onderweg naar Spanje, Zaragoza welbepaald. Dat ze een relatie heeft met Kiki, een vrouw, da’s iets waar hij moet aan wennen omdat hij dat soort liefde niet kent. Samen zullen ze elkaar meerdere malen redden.

Michael De Cock schreef het scenario voor Aller/Retour, Dorothée Van Den Berghe zat in de regiestoel. Wat al meteen opvalt, is dat De Cock meer dan voldoende dossierkennis in deze film gestoken heeft. Twee jaar geleden trok ie namelijk met fotograaf Stephan Vanfleteren langs de grenzen van Fort Europa.

Ruth Beeckmans (mét tot voor kort karakteriserende ‘boebel’ op haar voorhoofd) speelt de rol van Erika. Zij weet dat ze haar job riskeert wanneer ze Iby (Welket Bungué) meeneemt in haar vrachtwagen. Hem aan zijn lot overlaten, dat kan ze niet, dus neemt ze het risico.

Aller/Retour gaat niet alleen over migratie en fake news daarrond (zo denkt Iby dat je in de winter van ons land naar het VK kan schaatsen), maar even goed ook over je gezin missen. Daar vinden de twee elkaar. Iby liegt tegenover zijn familie en zegt hen dat hij aangekomen is in Londen terwijl hij in werkelijkheid in Spanje zit.

Zij worstelt dan weer met het lang afwezig zijn van thuis waardoor haar vriendin Kiki (Anémone Valcke) de ganse tijd haar dochter Maud (Niko Devos) alleen moet opvoeden en dat zorgt voor grote spanningen. De prent gaat dus ook over de work-life balance en een baas (in dit geval Bleke, neergezet door Sebastien Dewaele) die zijn personeel tot het uiterste drijft qua flexibiliteit om ervoor te zorgen dat de jobs die hij aangenomen heeft, gedaan worden. Hij lijkt dat de meest normale zaak van de wereld te vinden, ook al komt Erika’s relatie mede door hem en haar job zo nog in zwaarder weer terecht.

Maar Aller/Retour is ook een roadmovie die leest als een liefdesbrief voor het onderweg zijn. Zo zie je Erika badmintonnen tegen een mannelijke collega, genieten de twee van het onderweg zijn (de landschappen, de ondergaande zon …) en ontdekken ze hun kleine kantjes, maar vooral: dat onderweg zijn op zich en de vaste plekken waar Erika altijd stopt, voelt ook wel in zekere zin aan als een soort thuiskomen.

Erika zal voor Iby zorgen wanneer hij in elkaar geslagen wordt, maar later ook wanneer hij uitgekleed vastgebonden wordt. Hij van zijn kant is er voor haar wanneer zij haar verdriet verdrinkt en in een zatte bui op een feestje belandt. Daar zal ze in haar ondergoed de zee in springen terwijl het gezelschap waar ze mee vertoeft het grappig vindt om haar alleen achter te laten en met haar kleren er vandoor te gaan. Dat zij zo zorgzaam is geweest voor Iby tijdens de trip, zal ie gebruiken in de poging om Kiki en Erika terug dichter bij elkaar te brengen. Of dat lukt en Iby misschien uiteindelijk toch het VK in geraakt, ontdek je in het weinig verrassende Aller/Rerour dat eigen aan onderweg zijn een wat lummelig tempo kent, maar verder een best genietbare film is voor een doordeweekse avond.

< Bert Hertogs >