Recensie Nu het nog kan ★★★1/2

Met ‘Nu het nog kan’ stond Johan Petit, prachtig begeleid door Tom Pintens aan de buffetpiano en Dora Brams op bas, voor het laatst op het podium met deze productie. De dernière van zijn voorstelling waarin ie terugblikt op de coronaperiode bracht ie tijdens het gloednieuwe festival House of flying generations in het Toneelhuis dat met deze productie ei zo na het bordje sold out mocht bovenhalen. Zalvend, helend voelde die terugblik van de Antwerpse meester verteller toen ie het had over de periode toen hij samen met zijn familie te horen kreeg dat zijn moeder in Frankrijk in het ziekenhuis opgenomen was omdat er een plekske ontdekt was op haar longen. Kanker. Maar niet alleen dat, daarbovenop kreeg ze ook nog eens een longontsteking.

In het begin van ‘Nu het nog kan’, stelt Petit zich de vraag wat het nut is van je te blijven ergeren of denken dat alles opgelost geraakt behalve Nesquik want daar blijven altijd wel wat brokjes van in je tas die kennelijk weigeren om op te lossen (‘wie wil daarover doctoreren?’ vraagt ie zich dan ook terecht maar met een knipoog af). Liever wil ie kiezen om dankbaar te zijn voor wat er is (of nog overblijft). Zoals zijn twee landingsbanen in zijn haar bijvoorbeeld die door zijn dochter een uur lang gekamd werden. Iets waar hij aan dacht terwijl ie aan het fietsen was naast de luchthaven van Deurne. ‘Ook daar verlengen ze ongevraagd een landingsbaan zonder dat je het beseft’, zo legde hij de link tussen zijn haar en de luchthaven. 

Mijmeren doet ie in de voorstelling over die vakantie met de CM (die trouwens nog wel bestaan, Johan, onder de vlag van Kazou namelijk), toen ie als tiener op fietsvakantie ging, boot op, stuk fietsen, terug de boot op wat ie een heel omslachtige manier van reizen vond. Daar leerde ie Wendy uit Schoten kennen. En op een nacht ontdekte hij ‘de Schat van Schoten’. Alleen zou later blijken dat zij hem op een andere manier graag zag dan hij haar.

Héérlijk en o zo herkenbaar ook is die scène waarin ie verwijst naar de bezinning met Cindy Laupers ‘True Colors’ waarbij de animatoren meegaven op de laatste avond dat ze elkaar na dit kamp wellicht niet meer zouden zien, wat op gebleit kon rekenen onder de deelnemers. En tot nog meer gebleit zorgde een trompet die daarna ‘Ik zeg u geen vaarwel mijn vriend’ liet horen.

‘Nu het nog kan’ combineert poëtische, beeldende taal zoals in ‘Ik zag het fietspad onder me door schieten’ tot knotsgekke hersenspinsels. Zo definieert Johan voor de Nederlanders in de zaal ‘oprommelen’ als ‘rommel oprommelen’, weet ie dat mensen tijdens corona ontdekt hebben dat het Zilvermeer geen zilver bevat en de Lilse bergen geen bergen op een molshoop links en rechts na, pleit hij voor trage televisie of trash televisie zoals ‘Dr Pimple Popper’ en ziet ie het absurde in bewegingsoefeningen doen met Micha Marah en Michel Follet op Eclips TV in je peignoir (met daaronder niks) in voor een doelgroep van mensen “die eigenlijk al dood zijn”, stelt ie dat filmpjes van katten die verschieten van een komkommer een genre op zich zijn, durft ie wel eens een curryworst bestellen in een koffiebar aan iemand die een cursus koffiezetten heeft gevolgd bij de VDAB waardoor die zich gaat heroriënteren nadat de acteur ‘oprecht verbaasd reageerde’ vermits hij een diploma toneel heeft, en snijdt ie thema’s als eenzaamheid en je partner missen aan maar op zo’n manier dat het verteerbaar, schoon en komisch tegelijkertijd maar vooral ook voldoende universeel herkenbaar blijft. De moraal van ‘Nu het nog kan’ is ‘We zullen wel zien’ en ‘carpe diem’ maar ook dat je niet alles kan oplossen, zoals een Nesquik.

< Bert Hertogs >