Recensie The lost king ★★★

The lost king is zo’n film die zichzelf helemaal prijsgeeft in zijn trailer maar dan zonder spoiler alert. Ja, Philippa Langley (Sally Hawkins) vond de menselijke resten van King Richard III onder een parking in 2012 na een crowdfunding omdat sponsors na een negatieve scan van de ondergrond afhaakten. Uiteindelijk leest de film die Stephen Frears regisseerde als een pleidooi tegen onrecht. Onrecht dat zowel King Richard III werd aangedaan, maar ook Langley.

Het is tijdens een toneelstuk van Richard III dat Shakespeare schreef – u herinnert zich ongetwijfeld de overbekende quote daaruit: ‘My kingdom for a horse.’ – dat Philippa gefascineerd geraakt door deze figuur en op onderzoek trekt. Zeker, The lost king, brengt een gedramatiseerde versie van de feiten weer, maar de ondertoon zit wel lekker. Dat geldt volgens deze prent niet voor de universiteit van Leicester en hoe die Langley, nochtans de initiatiefneemster en fondsenwerver voor de opgravingen, koudweg opzij schoof in de communicatie toen er dankzij haar aanwijzingen succes geboekt werd.

De universiteit wordt in The lost king afgeschilderd als ontzettend opportunistisch. Sterker nog, Langley’s vraag zouden de academici aanvankelijk willen afwijzen, mocht er niet dringend nood geweest zijn aan aandacht (en geld) vermits er minder centen naar het archeologiedepartement dreigde te gaan.  Die academici wilden niet het gevoel volgen van Langley, na enkele minuten graven stootte men namelijk al op beenderen die de ‘experts’ meteen en ook wat voorbarig toeschreven aan een monnik, dat deze wel eens die van Richard III zouden kunnen geweest zijn.

Volgens de film was het Langley zelf die erop stond dat het skelet verder opgegraven werd. Sterker nog: zij zorgde via het laatste overgebleven stuk crowdfunding ervoor dat haar wil ook uitgevoerd werd. De universiteit zou haar echter in geen tijd opzij schuiven en zelf met de pluimen gaan lopen wanneer er naar de pers en het brede publiek gecommuniceerd moest worden. Wat hen volgens deze prent goed uitkwam, was dat Langley toen leed aan het chronisch vermoeidheidssyndroom dat vooral onder stress de kop komt opsteken.

De strijd om gerechtigheid die zij voerde om van Richard III wél de rechtmatige koning van Engeland tussen 1483 en 1485 te maken terwijl die lange tijd als een onrechtmatige heerser beschouwd werd, is in deze prent dus een dubbele strijd geworden waarbij de regisseur van The lost king eigenlijk ook gerechtigheid vraagt voor Langley. Zij was het namelijk die het idee had om op een parking te gaan graven nadat ze opzoekingswerk verricht had én dat combineerde met haar gevoel volgen. Over dat laatste lachten experts en academici trouwens volgens de film. Maar zoals het gezegd luidt: wie laatst lacht, best lacht… Langley hield er toch maar mooi een Most Excellent Order of the British Empire aan over. En Richard III? Die werd in ere hersteld als een voormalige maar vooral rechtmatige koning van Engeland.

< Bert Hertogs >