Recensie Zeevonk ★★1/2

Een film over rouwverwerking. Daarover gaat Zeevonk van regisseur Domien Huyghe die gebaseerd is op zijn verhaal en dat van Wendy Huyghe. Jean-Claude van Rijckeghem en Wendy Huyghe stonden in voor het scenario en daar schort wel wat aan. Zo is de expositie veel te kort. Al na tien minuten, zonder je enige binding als kijker hebt gemaakt met het personage, is Toine, rol van Valentijn Dhaenens, op zee omgekomen. Hij is de vader van Lena (Saar Rogiers) en Jules (Thibaud Dooms) en visser. Hoewel er een waarschuwing was voor het slechte weer, is hij toch met zijn vissersboot erop uitgetrokken. Voor alle duidelijkheid: er was geen verbod om uit te varen. Hij en twee andere bemanningsleden kwamen om. Ging het om een ongeluk? Of heeft ie het weer verkeerd ingeschat en een fout gemaakt?

Jules en Lena reageren allebei anders op het overlijden van hun vader. Jules probeert zijn gevoelens te uiten in een hiphop-nummer maar zal tijdens een optreden in een jeugdhuis al meteen vaststellen dat ie daar eigenlijk niet klaar voor is. Hij klapt toe. Lena daarentegen toont vooral woede. Ze is kwaad op de zee, ze wandelt erin en schopt er stevig om zich heen. Naar het einde van de film toe staat ze lange tijd in het water met haar kleren aan en schreeuwt ze het uit.

Lena is er namelijk van overtuigd wanneer de assen van de overledenen uitgestrooid worden op zee, dat ze een grote schaduw zag die even de boot ferm deed bewegen. Ze gelooft in een andere piste, dat er een zeemonster, en dinosaurushaai verantwoordelijk is voor de schipbreuk van haar vader en zijn bemanning en raakt door haar tunnelvisie steeds meer overtuigd van haar gelijk waardoor ze steeds fanatieker wordt in die piste te volgen en haar these koste wat het kost wil bewijzen.

Met andere woorden, in Zeevonk zien we een tienermeisje vooral worstelen met haar gevoelens omwille van haar vaders dood. Het ganse en vooral lange middenstuk van de prent focust dan ook voornamelijk op haar state of mind: woede en het gevecht willen aangaan. Het einde waarbij zowel zij als haar broer de dood van hun vader aanvaarden wordt dan weer redelijk snel afgehandeld. Haar broer blijkt dan in staat zijn nummer te kunnen brengen voor vrienden en familie en Lena beseft dat ze haar vader niet meer terug zal krijgen. Dat haar gevoelens haar ook tot wanhoop hebben gedreven waardoor ze het gevaar begon op te zoeken, brengen haar ook tot dat inzicht.

Het sterkste aan Zeevonk – wie Onder vuur heeft gezien ontdekt zeer veel gelijkaardige locaties in Oostende waar er gefilmd werd  - is de cinematografie van Anton Mertens SBC die resoluut kiest voor felle kleuren (o.a. wit, groen, rood) om in sommige scènes de personages, niet zelden Lena, te belichten wat haar state of mind ondersteunt.

< Bert Hertogs >