Recensie The Super Mario Bros. Movie ★★

De soundtrack van The Super Mario Bros. Movie is beter dan de film zelf. Die ademt uiteraard net als de prent zelf nostalgie uit hoewel de storyline flinterdun is en zich eerder richt op kinderen dan hun ouders die het ontstaan van deze held en Donkey Kong in iconische computerspellen nog hebben meegemaakt tijdens hun jeugdjaren. De songs die onder andere tijdens de film passeren zijn: ‘Holding Out for a Hero’ van Bonnie Tyler, ‘Take on me’ van A-ha, ‘Thunderstruck’ van AC/DC, ‘Mr. Blue Sky’ van Electric Light Orchestra en er is ook een verwijzing als je wil in de dialogen naar ‘Two can play that game’ van Bobby Brown.

In The Super Mario Bros. Movie zijn Mario (Chris Pratt) en zijn broer Luigi (Charlie Day) twee loodgieters uit Brooklyn. Ze zijn nog maar pas begonnen met hun zaak en hebben alvast een eerste commercial op de wereld losgelaten die erg slecht is. Wanneer ze op het tv-nieuws zien dat er een groot waterlek is op straat, willen ze het herstellen zodat ze hun visitekaartje kunnen afleveren en zich bijkomend in de kijker kunnen zetten. Maar net als een vorige operatie gaat ook deze mis. Ze belanden in een deel onder de grond dat al jaren niet meer gebruikt wordt. Plots wordt Luigi opgezogen naar een andere wereld. Mario volgt niet veel later...

De twee broers worden echter al meteen gescheiden in The Super Mario Bros. Movie. Mario belandt in het paddenstoelenrijk en komt er de (over)dappere Toad (Keegan-Michael Key) tegen. Hij weet dat Luigi in het Donkere Land beland is en dat ie absoluut gered moet worden door prinses Peach (Anya Taylor-Joy). Zij, duidelijk een feministe die haar mannetje kan staan, leidt Mario op zodat ie alle zware beproevingen en hindernissen die hij kan tegenkomen op hun pad, mee kan overwinnen. Het kost hem een lange tijd eer hij erin slaagt een moeilijk parcours tot een goed einde te brengen.

Samen trekken ze naar het Junglerijk om er onder andere Donkey Kong aan hun kant te krijgen zodat ze samen de strijd kunnen aangaan tegen Bowser (Jack Black) die een inval plant in het paddenstoelenrijk. Wat blijkt? Die man heeft een zwak voor musicals maar ook voor prinses Peach die hij bezingt in een klassieke musicalballad. Hij wil in eerste instantie haar veroveren en daarnaast ook haar land. Maar zij wil er niet van weten. Wanneer ze echter zulke zware verliezen leidt, ziet ze er niets anders op dan toch met de schildpad te trouwen. Toad heeft echter een ijsbloem verstopt in haar bruidsboeket zodat ze Bowser kan doen bevriezen. Maar of dat zal volstaan om deze toxische man van zich af te schudden is maar de vraag. Daar is meer voor nodig.

The Super Mario Bros. Movie is - laten we daar eerlijk over zijn - in eerste instantie een zuiver content marketing product, net als de Lego-films en deze zomer wellicht ook de prent rond Barbie. Met dergelijke content wil een bedrijf zijn product op een andere manier presenteren, in de kijker (blijven) plaatsen zodat het relevant blijft en top of mind blijft en uiteraard ook geld verdienen dankzij de merktrouwe fans.

Het succes van de Lego-films inspireerde kennelijk nu ook Nintendo om die richting uit te gaan. Levert dat sterke films op? Neen, want daar is het ‘m eigenlijk niet (helemaal) om te doen. Het vreemde van deze film is dat ie zowel de nostalgici wil bereiken als een (veel) jongere generatie. De volwassenen gaan het plot wat dunnetjes vinden, terwijl kinderen dan weer referenties zien naar eind vorige eeuw die ze wellicht niet (helemaal) kunnen plaatsen. Op die manier valt de film wat tussen twee werelden in, of tussen twee balken, blokjes als je wil waardoor het rode en groene mannetje met snor en pet eigenlijk in onze ogen ook in het water vallen. Game over.

< Bert Hertogs >