Recensie Aftersun ★★★1/2

‘Don‘t you ever feel like tired and down and... it feels like your bones don‘t work. Like you‘re sinking.’ Het zijn de woorden van Sophie, briljant neergezet door Frankie Corio die met een enorme naturel samen met Paul Mescal die haar bijna 31-jarige vader Calum speelt, Aftersun, dat geregisseerd en geschreven werd door Charlotte Wells draagt.

Aftersun gaat over een dertigjarige vader - Calum - die uiteen is gegaan met de moeder van zijn dochter. Hij en zijn dochter Sophie trekken - we zijn in de jaren ’90 -  naar Turkije op vakantie en stellen daar al meteen vast dat ze geen geweldig hotel geboekt hebben. Het wordt op dat moment namelijk gerenoveerd. Dan al blijkt dat Calum krap bij kas zit. De boodschap van de film is echter dat het er eigenlijk niet toe doet door de ogen van een kind. Die vindt haar weg wel. Maar Calum voelt dezelfde zwaarte die zijn dochter in de bovenstaande quote laat optekenen en vooral ook: hij weet dat hij haar niet kan bieden wat ze wil.

Aftersun baadt in melancholie, het is de volwassen Sophie die net mama is geworden en er een lesbische relatie op nahoudt, die terugblikt naar haar overgang van kind naar puber. De tijd dat ze elf was. Dat doet ze door herinneringen aan haar vader op te halen door de home video’s die ze inblikte terug te bekijken. Dezelfde melancholie, dezelfde zwaarte, voelt ze nu ook net als haar vader.

Straf is dan ook hoe deze prent het coming of age-verhaal aanpakt. In het begin zien we de vader voor zijn dochter zorgen, halfweg kantelt dat en zie je het omgekeerde. Wat hen bindt is een tederheid, een intimiteit, in een vader-dochterrelatie die je zelden zo mooi in beeld gebracht ziet op het grote scherm als in Aftersun.

Sophie weet maar al te goed in welke situatie ze verkeert. Ze zegt haar vader ook gewoon op de man af dat hij haar geen loze beloftes hoeft te doen, zoals iets betalen dat ie zich niet kan veroorloven. Ondertussen zie je Sophie gaandeweg door op te trekken met oudere tieners dan zij, haar kind zijn van zich afschudden. In het vrouwentoilet hoort ze bijvoorbeeld tienermeisjes over seks praten. Met haar leeftijdsgenoot Michael (Brooklyn Toulson) speelt ze een motorrace in het lunapark. Ze zegt dat haar vader om kleingeld is, en wordt uiteindelijk door de jongen getrakteerd. Later zullen ze ook kussen wat op groot enthousiasme onthaald wordt bij de andere tieners.

Wat Aftersun zo sterk maakt, is de herkenbaarheid, maar ook de licht ironische toon vanuit het standpunt van het meisje als het over het leven op hotel gaat. De avondanimatie wordt er steevast als hét moment van de dag voorgesteld waar vooral haar vader zich voor opmaakt. Dat doorprikt ze door op een avond gewoon haar bikini aan te houden. Luisteren naar ‘Unchained melody’ door een amateurzanger hoort onder andere bij dit soort animatie en kijken naar bejaarden die daarop slowen, maar ook het animatieteam de Macarena zien dansen bijvoorbeeld, of naar het einde van de vakantie: een heuse karaokeavond. Sophie vraagt dan haar vader om zoals steeds met haar R.E.M.’s ‘Losing my religion’ te zingen. Hij wil niet. Zij gaat dan maar alleen zo vals als een kat zingen. Héérlijk is de mimiek van Frankie Corio die op het einde van het nummer zo snel mogelijk de micro af wil geven, en daarbij naar rechts kijkt. Zo’n scènes voelen zo naturel aan dat we ons bijna niet kunnen inbeelden dat dit gespeeld is. Het is hét kantelpunt van de film, waarbij vader en dochter uit elkaar groeien.

Aftersun, dat er een wat lummelig verteltempo op nahoudt wat eigen is aan je ritme op vakantie, combineert home videofilmpjes uit die vakantie met filmbeelden die mee de geloofwaardigheid ondersteunen. Ook in een kleine scène gebeurt dat wanneer we een vader een klein kind dat stevig tegenspartelt zien meetrekken terwijl ie zijn kind vermanend zegt dat ie het niet mag verpesten. Dan tovert de film moeiteloos een glimlach op ons gezicht. ‘Under pressure’ van Queen en David Bowie vat de prent nog het meest van al samen. De druk van het ouderschap kan behoorlijk doorwegen en ook al heb je gekozen voor die verantwoordelijkheid, soms wil je daar gewoon ook aan kunnen ontsnappen …

< Bert Hertogs >