Recensie Air ★★★

Air, de biografische film die Alex Convery schreef en Ben Affleck regisseerde, heeft meer met bij momenten wat langdradige content marketing van doen dan dat het een goeie 112 minuten durende film is. Zeker, de prent toont goed hoe een zakendeal gesloten wordt en welke aspecten daar bij komen kijken: rationele én emotionele. Het is Sonny Vaccaro (sublieme rol van Matt Damon) die als talentscout voor de basketbalafdeling bij Nike Michael Jordan wil tekenen. Alleen is het duidelijk dat Jordan een voorkeur heeft voor Adidas en als ie niet in zee gaat met deze Duitse multinational dat wellicht zal doen met Converse.

De onderhandelingspositie waarin Vaccaro verkeert in Air is dus allesbehalve goed. Sterker nog, Michael wil eigenlijk niet met Nike praten, zo hoort ie van David Falk (Chris Messina) die Jordan vertegenwoordigt. Hij moet ook de Jordans niet telefoneren want dat zou wel heel onprofessioneel overkomen, geeft ie hem mee. Vaccaro volgt dat advies letterlijk, maar gaat tegelijkertijd een stap verder. Hij rijdt gewoon naar de ouders van Jordan: James R. Jordan Sr. (Julius Tennon) en Deloris Jordan (Viola Davis) om hen uit te nodigen om ook met Nike te praten.

Zijn tactiek? Hij voorspelt exact hoe de gesprekken zullen lopen met zijn concurrenten. Bij Converse gaan er veel aan tafel een rode das dragen, een topman een Rolex, en Jordan al meteen geplaatst worden in een rijtje met andere iconische atleten. Bij Adidas zal de familie Jordan een verschillend antwoord krijgen op de vraag wie daar de beslissingen neemt.

Nike zit op dat moment echter in slechte papieren. Eigenlijk willen ze geen risico nemen, en is wijkt Vaccaro van het oorspronkelijke plan af om in te zetten op 3 minder gegeerde basketballers waar ze dan hun budget van 250.000 dollar over kunnen spreiden. Het is Vaccaro die Nike’s CEO Phil Knight (Ben Affleck) en het hoofd van de marketingafdeling Rob Strasser (Jason Bateman) weet te overtuigen om voor het risico te gaan en alles in te zetten op 1 speler, ook al bestaat het risico dat hij geblesseerd geraakt bijvoorbeeld.

Hij zet onder andere George Raveling (Marlon Wayans) in die Jordan coachte tijdens de Olympische Spelen om Michael warm te maken voor Nike. Vernieuwend echter voor de jaren ’80 is het idee om een schoen te ontwerpen rond de aankomende ster zelf want ‘een schoen is maar een schoen, hij krijgt pas betekenis door diegene die ‘m draagt’. Het is Peter Moore (Matthew Maher) die het prototype ontwerpt van wat later de Air Jordan wordt. Later vervangt ie het logo door het silhouet van een in de lucht vliegende Michael Jordan.

Het spreekt voor zich dat de Jordans bij Nike een totaal ander voorstel ontvangen hebben, één dat concreet is én dat focust op de persoonlijkheid van Michael. Net dat element zal Deloris ook gebruiken wanneer ze Nike belt dat ze akkoord kan gaan. Haar voorwaarde, en dat was tot dan toe ongezien voor de sportwereld, was dat haar zoon een percentage op de verkoop van de sportlijn zou ontvangen die vernoemd zou worden naar haar zoon. De toplui bij Nike komen zo voor een dilemma te staan, willen ze dat precedent scheppen want dat zou de ganse markt kunnen veranderen…

Pittig detail: in 2003 werd Converse gekocht door Nike, wiens naam refereert naar de godin van de overwinning in de Griekse mythologie. Als Michael Jordan in 1984 niet getekend had bij Nike was het tegenovergestelde misschien gebeurd en zelfs veel vroeger misschien… Het kan verkeren.

< Bert Hertogs >