Recensie Emily ★★★1/2

Gewone film. Buitengewone acteerprestatie van een alweer verbluffende Emma Mackey (o.a. Sex Education, Eiffel, Death on the Nile en deze zomer ook een rolletje in Barbie) geregisseerd door Frances O’Connor. Dat vat Emily, het Britse biografische drama naar het leven van Emily Brönte het best van al samen. Mackey won wat ons betreft terecht de BAFTA Rising Star Award voor haar rol.

Centraal in de prent staat de vraag hoe de schrijfster aan haar inspiratie kwam voor Wuthering Heights dat ze in 1847 uitbracht. Daarnaar vraag haar zus Charlotte (Alexandra Dowling) ook op Emily’s sterfbed. Wat blijkt? Emily die altijd al een buitenbeentje, een rebel en een geniaal iemand geweest is in de familie heeft er een verboden passionele seksuele relatie op nagehouden met de kapelaan William Weightman (Oliver Jackson-Cohen) die haar bijles Frans gaf maar kennelijk haar ook ontmaagde.

De twee zijn nochtans totaal verschillend. Hij predikt het woord van de Heer, zij vindt dat hij vooral schaapjes zoekt in haar gemeenschap om hem als herder te volgen. Net als haar broer Branwell (Fionn Whitehead) met wie ze dezelfde ideeën deelt, maar wiens schrijfvaardigheden beduidend minder zijn dan die van zijn zus, volgt ze het motto ‘vrijheid van gedachten’. Dat staat haaks op de eenzijdige levensvisie die de kapelaan uiteraard uitdraagt. Maar net die vrijheid om zelf te beslissen wat ze wel of niet wil doen in haar leven, trekt haar aan en doet haar ook voor deze relatie gaan.

Ze houdt er ook van om met Branwell door het raam te turen van een welgestelde familie en hen de stuipen op het lijf te jagen. Dat ze dan achternagezeten worden door hun bloedlustige honden vinden ze lekker avontuurlijk en spannend. Maar op een avond gaat het mis en wordt haar broer geklist. Die blijkt er een affaire op na te houden met de getrouwde vrouw des huizes. Zulk gedrag kan dan ook niet onbestraft blijven volgens hun vader, die tevens de lokale dominee is in Yorkshire, terwijl Emily met haar open geest, deze liefde niet afkeurt. Wel ontkent ze haar betrokkenheid bij het bespieden van de familie, en liegt ze dus. Ze stelt dat haar broer alleen door het venster van die mensen staarde.

Hoe Emily en William heimelijk een koppel worden? Het begint met een kus en nog een in een verlaten huisje op het stro, waarna ie stopt en zegt dat dit niet ok is. Emily’s vader wordt ingelicht en de kapelaan lijkt daar te doen uitschijnen dat zij het initiatief nam, terwijl in feite hij zich minstens even aangetrokken voelt tot haar als zij tot hem. Er is dus op zijn minst sprake van wederzijds initiatief en wederzijdse toestemming. Op een kattenbelletje in haar zangboek in de kerk staat een plek en een uur waar ze vanaf dan stiekem zullen afspreken om de liefde te bedrijven: een leegstaand huis. Niets romantischer dan op een baal stro te genieten van het aardse genot…

Maar het geweten van Weightman begint te knagen. Van de een op de andere dag lijkt hij haar plots te negeren. Hij komt niet meer opdagen op hun vrijplek terwijl zij nog wel naar hem verlangt. Emily neemt dan ook een ingrijpend besluit: ze breekt met haar broer door hem ongezouten haar mening te vertellen dat hij een slecht schrijver is, en beslist om met Charlotte naar Brussel te trekken om daar te studeren en haar Frans te vervolmaken. Dat betekent ook dat ze breekt met Weightman. Die schrijft haar een afscheidsbrief die hij aan Branwell bezorgt. Een brief die ze pas zal ontdekken en lezen wanneer haar geliefde gestorven is aan cholera en haar broer zelf nog maar heel even te leven heeft. In de brief moedigt William haar aan om te blijven schrijven omdat ze talent heeft. Na een lange tijd niet meer geschreven te hebben, kruipt ze dan ook terug in de pen. Nadat Emily aan tbc gestorven is, neemt Charlotte die pen van haar zus over.

Emma Mackey schittert als Emily, niet in het minst in haar non-verbale communicatie. Zo geeft ze haar personage bijvoorbeeld op subtiele wijze een eigenzinnig karakter mee door de verschillende gezichtsuitdrukkingen die ze gebruikt waardoor ze ook wat humor in de prent steekt. Niet zelden draait ze haar ogen naar boven, en voel je haar ‘OMG!’ denken. Het zijn zo’n scènes ook die de prent, het regiedebuut van Frances O’Connor, tot een hoger niveau tillen dan de regie op zich die zich wat minder vrijheden had mogen veroorloven en wat strakker (zoals een korset bijvoorbeeld) mocht.

< Bert Hertogs >