Recensie Black lotus ★★

Lag het aan ons dat we moeilijk de drukke werkweek achter ons konden laten? Of schort er gewoon iets met de expositie van Black lotus, de prent die Tad Daggerhart schreef en Todor Chapkanov regisseerde? Of komt het door de city marketing en product placement scènes die ons zeker in het begin van de film té opvallend leken? Feit is dat Black lotus vooral in het begin qua storytelling warrig overkomt en coherentie mist. Gelukkig stellen we halfweg wel een opmerkelijke verbetering vast zodat ie toch nog min of meer de moeite bleek om uit te zitten.

In Black lotus draait alles rond Angie (Pippi Casey). Haar vader was een goeie vriend van Matteo (Rico Verhoeven) die hij kende van de tijd dat ie bij de special forces was. Ze wordt gekidnapt door de lokale maffia die weliswaar onder andere aan vrouwenhandel doet, maar toch nog niet met zo’n jonge meisjes. Matteo heeft aan haar vader, die overleden is, beloofd om voor zijn dochter te zorgen waar hij ook peter van is. De man zal dan ook in zijn eentje, geholpen door een agente van Interpol, de strijd aangaan om haar terug vrij te krijgen.

Zeker, echt geloofwaardig is Black lotus niet bepaald. Net zoals bij de John Wick-franchise moet het hoofdpersonage namelijk wel erg veel vijanden tegelijkertijd uitschakelen. Hoe de maffia bij Angie terecht komt? De maffiabaas heeft miljoenen euro’s belegd dat in rook is opgegaan vermits haar stiefvader risicovolle investeringen in cryptomunten gedaan heeft. De crash van die munt zorgt ervoor dat ie dan ook in nauwe schoentjes terecht komt en gechanteerd wordt.

Een held kan je die man trouwens bezwaarlijk noemen, want zelfs wanneer de Interpolagent die Kevin Janssens neerzet, zwaargewond aan de trap ligt en de vrouw van de beleggingsadviseur hem de eerste hulp toedient, pakt ie de biezen met het geld dat ie nog bijeen heeft kunnen rapen. Lang zal die man uiteraard niet meer leven.

Verhoeven zien we als acteur groeien naarmate de prent vordert. Maar scènes zoals die wanneer ie met Casey een theekransje speelt, hebben we elders al eens gezien. Niet zelden voelen zeker in het begin de dialogen van Black lotus wat geforceerd aan. Het neemt niet weg dat deze film bij vlagen wél genietbaar is en er enkele knappe actiescènes in te ontdekken vallen. Maar qua niveau is het geheel helaas onvoldoende samenhangend.

< Bert Hertogs >