Recensie Armageddon Time ★★

Wereldwijd bracht Armageddon Time 6,1 miljoen dollar op terwijl ie 15 miljoen gekost heeft. De prent die Universal Pictures distribueert is bij ons zelfs niet eens in Kinepolis te zien hoewel er namen in te zien zijn als Anne Hathaway en Anthony Hopkins in een bijrol. Toch niet van de minsten zou je denken. En toch vindt het publiek wereldwijd kennelijk zijn weg niet naar deze prent. Je zou kunnen stellen dat het met zwakke marketing te maken heeft, net ook omdat ie maar in een handvol zalen die zich richten op arthousefilms te zien is. De recensies die wij echter lazen zijn nochtans lovend en als die al effect zouden hebben op het consumptiegedrag van mensen zouden die wel degelijk tot een betere ticketverkoop moeten leiden. Van die positieve recensies snappen wij dan weer niets. Want Armageddon Time duurt te lang (bijna twee uur) én het verteltempo is ons veel te traag. En de analyse dat het publiek minder snel naar arthousefilms gaat, wat mee zou moeten verklaren waarom deze film niet scoort, lijkt ons niet helemaal op te gaan, als je weet dat Close het in de Vlaamse bioscoop best wel goed deed. Armageddon Time wist ons gewoon niet te bekoren. Zo simpel is dat. En heel wat filmfans lusten hem blijkbaar ook niet.

Armageddon Time heeft dan weer wel wat gemeen volgens ons met The Fabelmans, nog zo’n film die het niet goed deed in de cinema. Was the Fabelmans gebaseerd op de jeugd van Steven Spielberg, dan is Armageddon Time dat op die van schrijver en regisseur James Gray. Het moet zijn dat het internationale publiek – terecht – al die navelstaarderij wat beu aan het worden is. Zo’n (hyper)persoonlijke verhalen daar connecteert een publiek ook gewoon niet of nauwelijks mee. Dat lijkt ons vooral de reden waarom dit soort verhalen links gelaten worden. Liever wil de kijker iets universeels zien waarin men zich beter en makkelijker in kan herkennen, toch?

In Grays verhaal volgen we het wel en wee van Paul Graff (Banks Repeta). Die raakt bevriend met Johnny Davis (Jaylin Webb), een jongen van kleur die in zijn klas zit en vaak het zwarte schaap is. Hij heeft al moeten dubbelen. Graff zelf maakt het van zijn kant zijn leerkracht best ook wel lastig. Door ‘m te tekenen bijvoorbeeld waardoor ie net als Davis als straf krijgt niet mee te mogen turnen. Want een uurtje gym, dat moet je verdienen, luidt het.

Aaron Rabinowitz (Anthony Hopkins) is de grootvader van Paul aan zijn moeders (Anne Hathaway) kant. Die motiveert ‘m in zijn kunstzinnigheid. Hij geeft ‘m onder andere mee om zijn werk steeds te signeren. Johnny van zijn kant droomt dan weer van een job bij de NASA, iets waar oudere jongeren van kleur dan hem als onrealistisch afdoen op het openbaar vervoer. We zijn immers in 1980. Topjobs gingen destijds voornamelijk naar witte mannen.

Hoe hard iedereen ook probeert om hem in het gareel te krijgen, Paul lijkt vooral vrijheid te willen en los te willen komen van zijn familie. Een joint roken met Johnny, er tussenuit muizen tijdens een schooluitstapje naar het Guggenheimmuseum in NY, en uiteindelijk een computer stelen op zijn nieuwe republikeinsgezinde school zodat ie met Johnny naar Florida zou kunnen trekken … hij doet het allemaal.

Hij heeft genoeg van het leven op zijn nieuwe school waar studenten racistisch uit de hoek komen, iets wat ie aan den lijve ondervindt. Ook het onrecht dat zijn vriend overkomt omdat ie ongelijk en dus oneerlijk behandeld wordt, daar heeft ie het mee gehad. De Graffs zwijgen echter als een graf omdat ze Joden zijn, die een andere achternaam hebben aangenomen, in de hoop zelf niet het slachtoffer te worden van datzelfde racisme. In zekere zin kan je deze familie dus lafheid verwijten.

< Bert Hertogs >