Recensie Kommil Foo Grind ★★★★★

“Ach eur gere zie en z’is et, dan wet et.” Het werd de lijfspreuk van ene Jef Walschaerts toen hij in 1961 zijn Christiane tegen het lijf liep. Dit beweren althans de gebroeders Raf en Mich Walschaerts in hun show ‘Grind’. In hun nieuwste cabaretvoorstelling brengt Kommil Foo een bij momenten erg intieme hommage aan de liefde van hun ouders. Het geheel is doorspekt met zelfspot, taalhumor, visuele gags en liedjes en wordt gebracht met een ongelooflijk gevoel voor timing. Ze nemen hun publiek mee op een ontdekkingstocht naar ware liefde en laveren probleemloos van het verleden naar het heden. De verhalen van de ouders, de grootouders en de twee broers vloeien naadloos in elkaar over. En voor je het goed en wel beseft, is de cirkel weer rond en heb je weer wat bijgeleerd over de Ptilonorhynchus. 

Je hoeft niet per se spectaculair uit de hoek te komen om een steengoede show te brengen. Met ‘Grind’ bewijst Kommil Foo opnieuw dat genialiteit juist in heel eenvoudige dingen kan zitten als je die tot in de kleinste details weet af te werken. Een heel mooi voorbeeld hiervan is de scène waarbij Raf en Mich elkaar op een verhoogje helpen om daar een slow te gaan dansen terwijl op de achtergrond Maria Callas de opera-aria ‘Casta diva’ zingt. In één zin kan je perfect omschrijven welke actie er allemaal gebeurt en toch duurt de scène enkele minuten. De mimiek, de manier van lopen, het inspelen op verwachtingen en het doorbreken van die verwachtingen, het spelen met licht, de focus op hele kleine gebaren, … en dat alles in een perfecte timing maakt deze scène een van de mooiste uit de voorstelling. Je zit als publiek in gefascineerde stilte te genieten van het clowneske duo en schrikt als het ware uit een trance als de scène abrupt tot een einde komt. 

Er zijn nog heel fijne en gevoelige momenten in ‘Grind’ verwerkt. Het nummer ‘De man die huilt om een vrouw’ is uiterst breekbaar. De zang van Mich wordt door de akoestische gitaar van Raf begeleid en er ontstaat spontaan een klank zoals we die alleen bij de muziek van Kommil Foo kunnen terugvinden. Die typische klank krijg je ook in de hele mooie ode aan hun moeder. Mich geeft heel veel gevoel weer in zijn stem en het creëert een erg intiem moment in de voorstelling. 

Tijdens ‘Do the move’ gaat het er dan weer veel opgewekter aan toe. Begeleid door hun eigen bodypercussie en het beatboxen van Raf, bezingt Mich de goesting om te dansen. En onder het motto ‘bewegen is gezond’ wordt de daad bij het woord gevoegd en tonen beide heren hun dansmoves. Het lijkt bij momenten meer op de paringsdans van de Ptilonorhynchus, maar het zorgt wel voor een losse en grappige sfeer. Tijd om zelf ook in beweging te komen en daarom nodigen de gebroeders Walschaerts iedereen uit om mee te dansen én te zingen. Het geheel lijkt een beetje op een rommelige groepsauditie voor X-factor, maar het levert wel een goede beoordeling op van Raf en Mich. Dankzij de prestatie tijdens de uitbeeldingsronde, scoorde het publiek voortreffelijke punten. 

Want ja: er is in de voorstelling ‘Grind’ ook tijd voor een uitbeeldingsronde. Mich toont zich daarin een meester in het imiteren van dieren. Waar het bekijken van documentaires allemaal niet goed voor is. Dit stuk uit de show is ideaal voor wat visuele gags en taalhumor en het past perfect bij de rode draad die door de voorstelling loopt. 

Ook dat is weer het geniale aan deze voorstelling. Raf en Mich slagen er opnieuw in om een hele reeks uiteenlopende verhaallijntjes gaande van een misgelopen etentje met de vrouw, het gokprobleem van de opa, de eerste date van hun ouders, het spelen met blokken, goedmaakseks tot hoe de moeder aan het geluid van het grind kan horen hoe het met haar zonen gaat wanneer ze op bezoek komen, te verwerken tot één coherent verhaal met een erg hoge herkenbaarheidsfactor. Je gaat als publiek spontaan beelden in je hoofd maken bij de verschillende scènes die omschreven zijn. En dat zijn voor Raf en Mich de tableaus waarmee ze aan de slag gaan. Soms schilderen ze verder op die beelden. Maar meer dan eens gaan ze je beeld doorprikken door in te gaan tegen je verwachtingspatroon. Een enkele keer is het zelf de basis voor een filosofische reflectie. 

En dat is juist zo leuk aan ‘Grind’: je geeft je over aan Raf en Mich Walschaerts en zij nemen je mee in hun familiegeschiedenis. Je gaat op hun tempo mee op reis door de tijd zonder vooraf te weten langs welke geweldige momenten je zal komen. Het wordt een intieme trip met onverwachte ontmoetingen en komische situaties. De enige garanties die je vooraf krijgt, zijn dat het een mooie reis wordt met Kommil Foo als ervaren gidsen die je op het einde perfect terug afleveren bij het begin. Oh ja: en tussendoor leer je ook nog iets over de Ptilonorhynchus. 

< Sascha Siereveld >