Recensie Furia ★★

In 2019, tijdens de Braziliaanse presidentsverkiezingen, creëerde choreografe Lia Rodrigues Furia. De titel van haar voorstelling wil even veel zeggen als woede. Niet dat dat enkel te zien is in de dansvoorstelling die ze samen met haar 11 dansers ontwikkelde. Ook fantasie schemert doorheen de productie net als de drang naar vrijheid en hoe die via die fantasie bereikt kan worden.

Zeker, enkele taferelen of tableaus als je wil die we te zien kregen in de Rode Zaal van deSingel waren best de moeite, niet zelden wanneer we in een soort van processie een machtige vrouw schuin zittend, deels naar links overhellend op de rug van een ander, of anderen verplaatst zagen worden. Maar het geheel voelde onvoldoende coherent aan. Om kort te gaan: dat deze voorstelling ontstond uit improvisatie was er meermaals ook aan te zien, en neen, dat is geen plus.

Wat we wel sterk vinden aan Furia is onder andere het duurzaamheidsverhaal dat deze choreo kan voorleggen zowel in haar ontstaansproces als in het uiteindelijke resultaat. Decors en kostuums werden immers gemaakt op basis van materiaal dat weggegooid was, dat rondslingerde in de buurt van waar de repetities plaatsvonden. Zo zien we een scène met een danser die een groot stuk zwart plastic zo drapeert alsof het een luxueuze jurk is. Zijn collega zien we dan weer erg armtierig rondlopen met lompen, stukjes stof aan elkaar gebracht, waar een ander een witte sliert met aan elkaar gebrachte witte stof, uit trekt.

Op die manier opent Furia je de ogen, dat alles eigenlijk in wezen draait om perceptie. Want beider kledij is samengesteld uit afval. Het ene ontwerp versterkt dat, het andere door gebruik te maken van fantasie suggereert het omgekeerde: weelde terwijl die voor alle duidelijkheid wel degelijk niet aanwezig is op het podium. De spirit van de favela’s is immers nooit ver weg in deze voorstelling.

Zien we dominantie en onderdanigheid in de machtsrelatie voorgesteld in Furia, dan komt dat ook enkele keren terug in seksueel getinte bewegingen waarbij we de elf in sneltempo op en neer zien gaan, en anale of orale seks zien simuleren.  

Hoe opzwepend en percussief de muziek van Furia ook mag zijn, de dansvoorstelling start bijzonder traag. We zien de elf bij elkaar liggen links achteraan het toneel. Eentje komt beetje bij beetje recht op de knieën en trekt zich op aan wat later een vlag aan een stok zal blijken. Het gezelschap trekt overigens vaak de lage kaart: dansers worden versleept, en er wordt ook gekropen. Zo komen ze aan de rechterachterkant om vervolgens wat meer naar voor te komen.

Over het algemeen, op een enkele scène na, kiest Rodrigues ervoor om haar choreografie eerder achterin op het podium te laten plaatsvinden. Uiteraard schept dat een afstand ten opzichte van het publiek dat sowieso op basis van de karige info die het programma meegaf, al moeite ondervindt om de beeldtaal (volledig) te coderen.

In een van de sterkere scènes zien we vier danseressen met de armen gekruist een dynamische dans uitvoeren met kniezwengel met het rechterbeen – of dat een knipoog is naar Kate Ryans act jaren geleden en het Eurovisiesongfestival dat vanavond haar eerste halve finale kende laten we in het midden – en stellen we ook vast dat verder het zwaartepunt op de hielen gelegd wordt in het uitbundig simultaan dansen.

Het zijn enkele flitsen, enkele frappante beelden die op ons netvlies bleven branden na Furia. Maar dat was wat ons betreft niet voldoende om te beklijven, los van het narratief dat ons en niet alleen ons iets te abstract bleek om inleving mogelijk te maken.

< Bert Hertogs >