Recensie The quiet girl ★★★★

Wat gebeurt er als je een introvert meisje uit een vijandelijke omgeving haalt en in een bad vol liefde stopt? Ze bloeit helemaal open. Dat krijg je te zien in de ingetogen voornamelijk in het Iers gesproken prent The quiet girl van de Ierse regisseur Colm Bairéad die de film schreef naar het boek Foster van Claire Keegan en ermee voor een prachtig regiedebuut tekende.

We zijn bij The quiet girl in het Ierland van 1981 waar we Cáit (een weergaloos debuut van Catherine Clinch) op school als het buitenbeentje zien. Ze eet op de schoolbanken, is zeer stil en schenkt behoedzaam melk in een bekertje tot enkele jongens binnen komen rennen en ze daardoor melk morst op haar kleren. Die moet ze gaan proper maken. Als ze door de gang naar de toiletten gaat, komt haar schuchtere kant helemaal naar boven. Ze wordt door andere leerlingen als ‘vreemd’ beschouwd terwijl ze eigenlijk geen vlieg kwaad doet.

Thuis zijn ze met velen en is er nog een baby op komst. Breed hebben ze het niet want het hooi is nog steeds niet geoogst. Haar moeder (Kate Nic Chonaonaigh) kan simpelweg de man die dat normaal komt doen niet betalen. De negenjarige Cáit verstopt er zich wel eens, om aan de buitenwereld te kunnen ontvluchten en even alleen te kunnen zijn. De harde wereld waarin ze leeft, matcht niet met de gevoelige ziel van dit stille meisje.

Die harde wereld wordt (tijdelijk) ingeruild voor een veel zachtere wanneer haar moeder haar naar haar nicht Eibhlín Kinsella (Carrie Crowley) voor de zomer stuurt. Daar wordt ze omringd met liefde en krijgt ze te horen dat er in hun huis geen plaats is voor schaamte, en er geen geheimen zijn. Niet veel later zal Cáit echter ontdekken dat er wel degelijk schaamte aanwezig is in dat huis.

Het meisje wordt er verzorgd door Eibhlín, mag in een warm bad, haar nageltjes worden schoon gemaakt en haar haren gekamd. Na een tijdje zal ze wat meer kleur krijgen en haar huid zachter worden, ze zal groeien en ook van haar angsten af geraken zodat ze niet meer zal bedplassen. Ook het contact met Seán Kinsella (Andrew Bennett) die haar in het begin lijkt te mijden, verloopt na een tijdje steeds beter. Zo zien we hem in het begin met zijn rug naar haar zitten wanneer zij ‘slaapwel’ tegen hem zegt en hij naar tv kijkt. Het is de boog, de evolutie die zijn personage mag maken en die het stille meisje maakt, die bijzonder mooi is om te zien.

The quiet girl is een prachtige weliswaar trage film vol veelzeggende stiltes. De verstilling in de cinematografie van Kate McCullough (Normal people) en de manier waarop ze de schaduw laat spelen met het lieflijke gezicht van Catherine Clinch doet meermaals denken aan schilderijen van Vermeer. Niet meer dan terecht dus dat dit pareltje enkele prijzen in de wacht wist te slepen op enkele filmfestivals vorig jaar.

< Bert Hertogs >