Recensie Surface ★★★★

Een mooie circusvoorstelling die ook de kaart trekt van dans. Dat is Surface van het circusgezelschap Familiar Faces. Helaas werd de stille voorstelling – enkel het geluid van stromend water is erin te horen – op een schandalige manier gestoord door de repetitie van Camille in de Stadsschouwburg ernaast.

Het kan best zijn dat de Wevelgemse 6 keer de Stadsschouwburg uitverkoopt dit weekend. Maar zelden kwam de arrogantie van de commerciële sector zo stevig aan de oppervlakte bovendrijven als tijdens die 50 minuten dat we naar Surface keken. Het publiek zat namelijk mee op het podium van hetpaleis rond het vierkante speelvlak dat zich beetje bij beetje vulde met water waar de 4 acrobaten Josse De Broeck, Hendrik Van Maele, Felix Zech en Petra Steindl die in 2017 afstudeerden aan het ACaPA (Tilburg) in stilte in bewogen, menselijke torens van drie hoog te creëerden, hand-op- hand/hoofd acrobatie uitvoerden, gleden over het water alsof ze een waterballet aan het opvoeren waren, op elkaars bovenlichaam sprongen als een kikker enz. Uiteraard speelden ze daarbij ook het uit hun vierkanten speelvlak vallen uit, of wat water uit hun bassin gevaarlijk in de richting van de eerste rijen van het publiek laten opspatten zodat vooral de jongsten hun adem inhielden ofwel erg vermaakt en geboeid naar Surface keken.

Maar halfweg Surface hoorden we ineens ‘Kleur’ en vervolgens ook ‘Vuurwerk’ vanuit de Stadsschouwburg klinken. De productie van Camille hield kennelijk een repetitie naast hetpaleis. Maar zoals helaas wel vaker voorkomt, houdt men in die zaal totaal geen rekening met hetpaleis en de productie die daar op dat moment speelt.

We hebben het al eerder meegemaakt dat een jeugdvoorstelling gestoord werd door een luid concert in de Stadsschouwburg. Eind 2018, op het moment dat er een première zou moeten plaatsvinden in hetpaleis, knalden dan weer doodleuk de beats van Clouseau en Niels Destadsbader bij Joe Christmas Ball door de speakers in openlucht op het Theaterplein. Gevolg: de première werd uitgesteld tot het feestje van Joe gedaan was, en dat voor – jawel – een huis dat jeugdtheater brengt. Het was de wereld op zijn kop: kinderen en ouders die moeten wachten tot een concert voor een ouder publiek gedaan is, voor ze zelf (redelijk laat op de avond voor kinderen) het theater in kunnen zonder nog langer gestoord te worden.

Wat we meemaakten in hetpaleis bij Surface was dus helaas lang niet de eerste keer, maar hopelijk wel de laatste vermits we het nu stilaan wel eens tijd vonden om in onze pen hierover te kruipen in de (ijdele) hoop dat de producties die Jan en Jan van be.at boeken in de toekomst zich als een betere en vooral respectvollere buur gaan gedragen ten opzichte van hetpaleis dan nu soms het geval is. Dit ging er gewoon over, dit was gewoon gortig en toont hoe sommige producties en artiesten denken dat ze de enige op de wereld zijn, dat alles enkel om hen draait, en de rest zich maar naar hen moet schikken. Hoe degoutant!

Professioneel als Familiar Faces is, liet het gezelschap zich niet uit het lood slaan en werkte het haar prachtige Surface af alsof er niets gebeurd was. Wij waren echter door de muziek van Camille die vanuit de Stadsschouwburg schalde halfweg met onze gedachten helemaal uit de voorstelling gehaald om er helaas niet meer in te geraken. Excuses vanuit het kamp van Camille zouden dan ook niet meer dan gepast zijn.

< Bert Hertogs >