Recensie Casino Royale in Concert ★★★★★

‘Casino Royale in Concert’ van het Noordpool Orkest o.l.v. dirigent Anthony Gabriele is zoveel meer dan een film die begeleid wordt door een volledig symfonisch orkest. Het feit dat je de muziek voor je ogen tot stand ziet komen terwijl je naar de James Bond-film aan het kijken bent, brengt de muziek van componist David Arnold werkelijk tot leven. Het op en neer gaan van de strijkstokken is als een gechoreografeerd ballet dat gratie en kracht uitstraalt. Aan het ritme van de beweging kan je de spanning van de muziek en dus van de scène afleiden. De tonen van de contrabassen hebben het warme van het hout, maar tegelijk voel je de trillingen als een waarschuwing voor het dreigende onheil door je lichaam gaan.  ‘Casino Royale in Concert’ doet je de streken van Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen en Judi Dench nog intenser beleven.

Het Noordpool Orkest gaat opnieuw ‘all-in’ tijdens deze cinema in concert. Dit keer kiezen ze voor de Bond-film ‘Casino Royale’ uit 2006 met Daniel Craig in de hoofdrol. James kruist dit keer de degens met Le Chiffre, vertolkt door Mads Mikkelsen. Zoals de titel al doet vermoeden, speelt een deel van de actie zich af in een casino waar het tot een heuse showdown komt aan de pokertafel. De inzet is hoog en er wordt meer ingezet dan enkel pokerchips. 

Het Noordpool Orkest speelde jammer genoeg niet voor een full house in de Stadsschouwburg in Antwerpen. We kunnen alleen maar stellen dat de afwezigen ongelijk hadden. Onder leiding van Anthony Gabriele leverde ze een geweldige prestatie. Op het moment dat James Bond in volle actie op een tankwagen kruipt om een bomaanslag op een vliegtuig tegen te houden, leveren de muzikanten een absolute topprestatie. Het koper klatert, de houtblazers zorgen voor een bijna gillende klank van onheil en dat alles ligt op een bedje van strijkers. Trommel en cimbalen zorgen voor de hartslag en krijgen gaandeweg ondersteuning van de elektrische bas.

Alles wordt in de strijd gegooid en je krijgt als publiek de volle glorie van een groot symfonisch orkest te zien en te horen. Het tempo wordt verder opgevoerd en je ziet de strijkstokken in een steeds hoger tempo over de snaren van de violen gaan. Het lijkt wel een danschoreografie als je ziet hoe synchroon de bewegingen zijn. Het is gelukkig een vrij lange scène in de film waardoor je als toeschouwer extra kan genieten van wat er allemaal op het podium gebeurt. Het enige nadeel is … dat je ogen tekort komt. Je hebt pure actie op het filmdoek, maar tegelijk minstens evenveel animo op de scène. Muziek live on stage tot stand zien en voelen komen, doet je die muziek veel intenser beleven. 

Er is verbazend meer muziek dan je op het eerste moment zou denken. In de bioscoop merk je bepaalde stukken veel minder op omdat ze daar als muzikaal behang wat naar de achtergrond worden geschoven. In ‘Casino Royale in Concert’ komen de composities van David Arnold veel beter tot hun recht. En dan vallen er plots enkele dingen op. 

Door het feit dat je de muzikale opbouw niet enkel kan horen, maar ook kan zien, valt het veel meer op hoe de spanningsopbouw van bepaalde composities loopt. Wanneer je mee volgt, merk je dat de strijkers inzetten en de melodie vervolgens via de houtblazers aan de hoorns wordt doorgegeven om uiteindelijk uit te breken bij de trombones. Je ziet met andere woorden de opbouw van links naar rechts gaan terwijl je auditief meer power waarneemt en gevoelsmatig meer spanning voelt. De muziek wordt op deze manier met veel meer zintuigen waargenomen dan enkel de oren. 

De eerste keer dat we het Bond-thema van componist John Barry te horen krijgen, is wanneer de eerste beelden van Nassau in de Bahama’s op het scherm verschijnen. Plaatjes van witte stranden, palmbomen en allerlei exotisch schoon vullen het doek terwijl het orkest een lekker volle klank produceert. Het zijn momenten om bij weg te dromen van tropische zomers met cocktails aan het zwembad. 

Opvallend is dat bij de eerste ontmoeting tussen Bond en Bond-girl van dienst Vesper, gespeeld door Eva Green, geen enkele romantische noot klinkt. Integendeel: het orkest moet werkeloos toekijken terwijl James en Vesper hun pokerface uitproberen en een spitsvondige dialoog voeren zonder dat één van hen werkelijk in de kaarten laat kijken. De romantische melodie komt er pas wanneer James zijn nieuwe Aston Martin voor het eerst ziet. Het geeft aan waar zijn prioriteiten liggen.

Iets later in de film zien we hoe James zich over Vesper bekommert en nu klinkt er wel romantiek. De piano zet de boventoon en wordt ondersteund door de warme klanken van de strijkers. Voor een beetje extra romantiek zit er ook een opvallende rol voor de harp in het arrangement. 

Als muziekliefhebber is het erg leuk dat je tijdens ‘Casino Royale in Concert’ van het Noordpool Orkest kan zien en voelen hoe bepaalde instrumenten of het samengaan van instrumenten kunnen gebruikt worden om emoties op te roepen. De combinatie van een lage noot op de contrabas en een hele hoge toon van de violen, zorgt automatisch voor een gevoel van onheil. De piccolo wordt mee gebruikt om de paniek van M weer te geven wanneer haar 007 bijna een hartstilstand krijgt.  Fagotten en dwarsfluit in combinatie met een ondergrond van viool blijkt dan weer ideaal om de romantiek van een kus weer te geven. De pauk in samenspel met de trombones zijn het zware geschut dat ingezet kan worden wanneer de spanning naar een hoogtepunt gaat. En zo zie en hoor je tijdens de uitvoering van de soundtrack hoe muziek de emotie van een film kan sturen. 

En mocht je nu niet zo analytische zijn ingesteld, kunnen we je gelukkig verzekeren dat je ook zonder ontleding van de muzikale componenten perfect kan genieten van een heerlijke avond livemuziek terwijl je naar een spannende Bond-film aan het kijken bent. 

< Sascha Siereveld >