Recensie Landmaal ★★1/2

Iets minder dan een jaar na Zeemaal, haar eerste voorstelling uit een trilogie, ging Sien Vanmaele op het nomadische podiumfestival Blok-Bloc dat jaarlijks zijn tenten neerzet in een van de Antwerpse wijken, in première met Landmaal. Haar publiek vroeg ze om oud brood mee te nemen. Brood dat voor alle duidelijkheid niet geconsumeerd zal worden tijdens de voorstelling die ze meemaken. Het zijn namelijk de toeschouwers van morgen die het onze voorgeschoteld krijgen. Het is best een leuke gedachte dat collega Els Van Steenberghe van Knack Focus die op vrijdag de voorstelling zal bijwonen ons oud brood van de dag ervoor dus tussen haar kiezen zal steken. En wij? Wij aten dat van de toeschouwers van de avant-première als pizzadeeg.

Alsof we een concert van een of andere internationale topartiest bijwoonden en er absoluut niks mocht uitlekken naar de buitenwereld toe. Zo voelde de start van Landmaal aan. Iedereen werd immers gevraagd om de smartphone in een washandje te steken en die aan een lanyard rond je nek te hangen. Kwestie dat er niemand op het idee zou komen om beelden te maken.

Nu bon, haar geheimen geeft Landmaal ook nauwelijks prijs. Dat komt omdat op het hoofdgerecht na het meeste allemaal al backstage voorbereid en klaargemaakt is om geserveerd te worden. Wie er als toeschouwer dus in slaagt om ons ook maar een gerecht uit te leggen hoe het gemaakt werd, welke microben of gisten er ingezet werden bv., krijgt van ons hieronder een eervolle vermelding. Roem zal uw deel zijn, dus waar wacht u op?

Voor Landmaal start, mochten we onze handen eerst en vooral al scrubben met … koud koffiedik. En jawel, onze handen voelden er zachter dan ooit door. Als voorgerecht kregen we een deel van een stuk fruit dat twee toeschouwers de dag ervoor tijdens de voorstelling afgezonderd hadden van het vruchtvlees. Dat laatste zou dan weer gebruikt worden voor het dessert. En ook aan een speciaal drankje voor tijdens het hoofdgerecht werd gedacht. Één klein rond dingetje vormt dé sensatie voor je smaakpapillen. Het voelt alsof je tong, je gehemelte even verdoofd worden en je dat gradueel voelt gebeuren.

Hoewel de boodschap van Landmaal (net als die van Zeemaal) bijzonder interessant, leerrijk en actueel is: het gaat er uiteindelijk over hoe we duurzaam kunnen omspringen met eten, voelen we dat Siens narratief al snel uitverteld is. Dat ze daarbij ook – al dan niet om de zenuwen van de première weg te camoufleren – te groot speelt voor het beperkt aantal toeschouwers, met een te grote glimlach op het gezicht, maakt haar verhaal aan authenticiteit verliezen.

Dat ze soms de draad kwijt was van haar eigen voorstelling, wel eens moest gaan spieken naar het blad waar het verloop van Landmaal op uitgeschreven stond, toont ook aan dat deze productie nog niet helemaal klaar was. Dat Landmaal uiteindelijk bijna anderhalf uur duurt in plaats van een uurtje, bewijst dan weer dat ze, hoewel ze kon rekenen op de eindregie van Benjamin Verdonck, wel wat bijkomende regieaanwijzingen kon gebruiken. Kan er iemand misschien opstaan en haar erop wijzen dat de manier waarop ze het publiek aanspreekt, bijzonder betuttelend en op kleuterniveau overkomt, echt niet fijn aanvoelt? Dank.

< Bert Hertogs >