Recensie Het geheugenspel ★

Het probleem met Het geheugenspel, de Vlaams-Nederlandse coproductie die Jan Verheyen en Lien Willaert regisseerden? De verfilming naar het gelijknamige boek van Nicci French is verre van spannend. Een whodunit opbouwen op basis van onderdrukte en vervolgens vervormde herinneringen werkt ook uiterst verwarrend. En de acteerprestaties die zwak tot middelmatig zijn, kunnen de prent al helemaal niet redden. Het enige lichtpuntje is zo waar Gert Winckelmans die op zijn vierenveertigste voor het eerst in zijn leven aan ons bewijst dat ie wel degelijk kan acteren. Man, wat zijn die - we schatten tien minuten dat ie donker en dreigend uit de hoek mag komen - heerlijk om te zien. Met zijn acteerprestatie speelt ie ook al de rest (op de jongerencast met o.a. Elske Stout en Ella Van Remortel na misschien) iedereen naar huis.

In Het geheugenspel werkt Eva (Anna Drijver) bij een architectenbureau. De aannemer (Sven De Ridder) die de werken coördineert op het landgoed van Martha (Gilda De Bal) en diens man, de gevierde auteur Alain Deridder (Vic de Wachter) die als witte geprivilegieerde man gecanceld zal worden, wijkt af van het oorspronkelijk plan en graaft op eigen houtje verder van de bomen dan voorzien. Bij de graafwerken stoot ie op de menselijke resten van Nathalie Deridder (Ella Van Remortel). Vijfentwintig jaar geleden raakte zij als zestienjarige op een meerdaags feestje, waarbij de kinderen in tentjes buiten kampeerden, vermist. Nu blijkt het niet langer een verdwijningszaak voor het gerecht, maar wordt er een moordonderzoek geopend.

Eva is altijd beste maatjes geweest met Nathalie. Of dat denkt ze althans. Tegen het advies van Claude Deridder (Gert Winckelmans) in, waarmee ze op het punt staat uiteen te gaan, bezoekt ze psycholoog Alex Pruijssers (Maarten Heijmans) die haar zal hypnotiseren en terug in haar geheugen zal laten graven om datgene dat ze onderdrukt heeft terug naar boven te laten komen. Probleem echter is dat datgene wat ze oprakelt via zijn suggesties gebeurt en achteraf niet waarheidsgetrouw blijkt.

In eerste instantie duidt ze Alain die kennelijk zijn vrouw wel eens bedroog met een vrouwelijke fan als dader aan. Zou die Nathalie vermoord hebben toen bleek dat ze niet zijn dochter was? Heeft iemand anders van de Deridders van de lange tafel een dubbele moord op zijn geweten omdat Nathalie zwanger was op het moment dat ze stierf? Zit Martha die dementerend is, achter de moord? Of is het flierefluiter Theo Deridder (Louis Talpe) waar Eva voor het eerst seks mee had, maar die al snel een ander aan de haak had geslagen, Don Juan die hij was en is? Is het zijn broer Claude misschien die steeds met lede ogen moest aanschouwen hoe zijn broer moeiteloos meisjes wist te scoren terwijl hij daar veel meer moeite mee had. Of moeten we het buiten de familie Deridder gaan zoeken? Bij Luca bijvoorbeeld, een van de vriendjes van Nathalie?

Het geheugenspel geeft in de gekozen vertelvorm de personages te weinig psychologische body mee om ze verdacht te maken, een motief te geven kortom. Vandaar ook dat de prent de kijker wellicht koud laat, wat zich ook dreigt te vertalen in magere bezoekcijfers in de bioscoop. De enige die iet of wat verdacht gemaakt wordt is Theo omwille van zijn hand die hij tegen Eva’s nek houdt. Na de daad met haar wil hij overigens dat het hun geheim blijft. Hij is ondertussen namelijk getrouwd met Hannah (Maïmouna Badjie). De prent lijkt zichzelf ook even te relativeren wanneer er verwezen wordt naar Cluedo en uit het niets huishoudster Sonja (Marilou Mermans) als mogelijke verdachte aangeduid wordt.

Voor de slechtste acteerprestatie in een Vlaamse film dit jaar nomineren we nu al Faroek Özgünes (al moeten de meeste professionele acteurs in Het geheugenspel nauwelijks onderdoen voor zijn wanprestatie). Schoenmaker blijf bij uw leest, klinkt niet voor niets het gezegde. Maar vooral: deontologisch gezien dient de journalistiek zoals wij de codes interpreteren zich zo ver mogelijk weg te houden van fictie en sterrendom.

< Bert Hertogs >