Recensie Adamo ★★★1/2

Stel je voor: je bent bijna 80 jaar, je brengt een concert van twee en een half uur zonder pauze en je geeft daarin een overzicht van 34 liedjes uit zestig jaar carrière. Het klinkt misschien als pure waanzin, maar het is precies wat Salvatore Adamo zijn publiek gaf in de Koningin Elisabethzaal te Antwerpen. En ja, tijdens de eerste nummers was de stem nog niet echt wakker. De charme en de inzet waren er wel al vanaf de eerste noot bij. En tegen de tijd dat we bij ‘Quand Les Roses’ waren aangekomen, was Adamo’s stem al merkbaar beter.  De ene hit na de andere passeerde de revue en het concert van deze sympathieke, Italiaanse Belg werd één groot feest ter ere van zijn zestig jaar carrière. Tegen de tijd dat ‘Les Filles Du Bord De Mer’ werd ingezet, stond iedereen al lang mee te zingen en te dansen als een uitgelaten menigte voetbalfans die net een grote wedstrijd hebben gewonnen terwijl op de scène Salvatore Adamo stond te swingen en te shaken als één brok energie. Misschien is muziek dan toch het geheim achter de eeuwige jeugd.

‘Petit Bonheur‘ was niet echt een klein geluk om te aanhoren. De achtkoppige band leverde geweldig werk, maar de stem van Salvatore Adamo klonk een beetje als een schorre kikker. Het kraakte en raspte langs alle kanten en de moed zakte ons in de schoenen. Want hoewel Adamo zich voor de volle 100 procent aan het smijten was en er duidelijk heel veel zin in had, klonk het eerste nummer niet goed. 

Gelukkig merken we op dat tegen het vierde nummer de stem stilaan opgewarmd geraakte en ‘Quand Les Roses’ qua zang al een pak beter was. Het publiek zong de romantische slow zachtjes mee en de elektrische gitaar zorgde voor de melancholische toets. Daarna werd ‘Ma Tête’ ingezet, ging het tempo stevig de hoogte in en klonk er een vrolijke Klezmer-sound waarin de klarinet lekker prominent mocht klinken. Salvatore Adamo stond te swingen op de bühne en het leek wel alsof ook zijn stem beslist had om mee te komen feesten. Misschien was het omdat we stilaan wat wenden aan de hese klanken of omdat de stembanden ondertussen warm waren of een combinatie van beiden, maar we kregen er echt wel zin in. De schrik die we hadden bij het eerste nummer smolt als sneeuw voor de zon en we keken al uit naar ‘Tombe La Neige’. 

Uiteraard mocht op dit carrièreoverzicht de voormalige koningin niet ontbreken en ‘Dolce Paola’ klonk trots door de Koningin Elisabethzaal. Vocaal vroeg dit nummer een behoorlijke inspanning van Adamo, maar gelukkig kreeg hij op dat vlak wat ondersteuning van zijn klarinettist en gitarist. Het publiek genoot ondertussen zichtbaar van de aaneenschakeling van hits en klapte vrolijk mee op het ritme van de muziek. 

Salvatore Adamo toonde tijdens dit concert ook dat hij meer is dan een sympathieke schrijver en uitvoerder van liedjes. Hij is erg begaan met het lot van de wereld en de medemens. In ‘Le Monde A Mal’ roept hij de wereldleiders op om in naam van het leven de wapens neer te leggen. ‘Nu’ is een waarschuwing voor een overdreven reduceren van mensen tot nummers en getallen in een digitaal systeem. Adamo omschrijft erin het verlies van de menselijkheid, het mysterie en hoe de mens dan naakt overblijft. ‘Migrant’ vraagt dan weer om mededogen en mildheid voor diegenen die hun land moeten ontvluchten om een kans op een beter leven te krijgen. Stuk voor stuk zijn het fantastisch mooie teksten die de vinger op de wonde leggen en getuigen van een groot engagement voor een betere wereld. Het zegt veel over de man Adamo dat hij deze boodschap meeneemt in een show die zijn carrière viert. 

En wanneer je viert, kom je automatisch ook in feeststemming. Dat was hier niet minder het geval. De laatste vijf nummers van de voorstelling waren dan ook knallers van hits die op het publiek losgelaten werden: ‘C’Est Ma Vie’, ‘Inch Allah’, Vous Permettez, Monsieur?’, ’J’Te Lache Plus’ en ‘Les Filles Du Bord De Mer’. Zowel in de zaal als op de scène had iedereen er zin in en dan ontstaat er magie. De toeschouwers wanen zich terug in hun ‘jonge jaren’ en ook Adamo lijkt een tweede jeugd gevonden te hebben. We waren ondertussen zo mee in de partysfeer dat we vergaten dat het concert ondertussen al twee en een half uur bezig was. En nog altijd kon het publiek er geen genoeg van krijgen. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Petit Bonheur
2. Comme Toujours
3. Et Tant d‘Amour
4. Quand Les Roses
5. Ma Tête
6. Une Mèche de Cheveux
7. Ik Zie Een Engel
8. Dolce Paola
9. Car Je Veux
10. J’Aime
11. Lola et Bruno (L‘Amour n‘A Jamais Tort)
12. Ensemble
13. A Demain Sur La Lune
14. Le Monde A Mal
15. J’Avais Oublié Que Les Roses Sont Roses
16. Désolé Est Bien Le Mot Qui Tue
17. Claire
18. Nu
19. Tombe La Neige
20. La Vie Encore
21. Migrant
22. Un Rêve
23. Mes Mains Sur Tes Hanches
24. Zonder Elkaar Vergaat Onze Boot/Tous Sur Le Même Bateau
25. Sans Toi, Ma Mie
26. Si Jamais
27. Alleen Voor Jou/Amour Perdu
28. Ik Roep Jouw Naam
29. La Nuit
30. C’Est Ma Vie
31. Inch Allah 

Bis:

1. Vous Permettez, Monsieur?
2. J’Te Lache Plus
3. Les Filles Du Bord De Mer