Recensie A good person ★★★★

Een bijzonder sterk geacteerd emotioneel drama. Dat is A good person dat Zach Braff schreef en regisseerde geworden. Het trio Florence Pugh, Morgan Freeman en Celeste O‘Connor speelt de pannen van het dak. De cinematografie (die belichting!) is ronduit om van te smullen. En het verhaal kruipt moeiteloos onder de huid. Voor ons hield een vrouw het niet droog in Kinepolis Antwerpen. Als je ‘m gaat zien, kan een pakje papieren zakdoekjes dus van pas komen.

‘In het leven is er niets zo keurig en ordelijk als de wereld van de modeltreinen op een schaal van 1:87’ weet Daniel (Freeman) die in de kelder zijn eigen wereld creëert hoe zijn leven er had kunnen uitzien. Zijn scènes zien we daar. Zoals die waarin zijn vader op hem wacht aan het station wanneer Daniel terug komt van de Vietnamoorlog. Of dat werkelijk zo heeft plaatsgevonden? Neen, in realiteit lag zijn vader dronken in de tuin met een laagje sneeuw van 2 centimeter over zich. De volgende ochtend kreeg Daniel bier voorgeschoteld bij het ontbijt. Daar lag de kiem voor zijn alcoholverslaving. Hoe ordelijk en keurig de wereld van de modeltreinen is die hij bouwt, hoe wanordelijk en slordig de echte is.

Hij is namelijk lang niet de enige die met verslaving kampt(e) in A good person. Ook Allison (briljant neergezet door alweer een deliverende Florence Pugh) is dat. Zij geraakte verslaafd aan pijnstillers na een auto-ongeval. Ze ging met haar toekomstige schoonzus Molly (Nichelle Hines) trouwjurken passen van zodra Allison verloofd was met Molly’s broer Nathan (Chinaza Uche). Molly overleefde de klap niet. Ze is de mama van Ryan (Celeste O‘Connor). Ryans opa Daniel woont nu onder hetzelfde dak met zijn kleinkind die op zestienjarige leeftijd voor het eerst seks zal hebben na een online afspraakje met een twintiger die Daniel wanneer ze hen betrapt een ‘seks fuckboy’ noemt en die ook begint te experimenteren met alcohol.

Hij vreest dat ze net als hij ook wel eens verslaafd zou kunnen worden, wil haar doen onthouden van seks maar zij is nu eenmaal op een leeftijd gekomen dat ze losgelaten moet durven worden. Iets waar hij alle moeite van de wereld mee lijkt te hebben. Op school blijkt haar gedrag de laatste tijd ook niet je dat. Het is duidelijk dat ze in de woedefase zit van haar rouwverwerkingsproces. En ja, als een meisje van haar klas tijdens het voetballen zegt dat zij tenminste nog wel een moeder heeft, gaat ze helemaal door de rooie.

Maar de meeste aandacht gaat uiteraard naar Allison en hoe zij omgaat met de fysieke (maar vooral ook mentale) pijn die ze voelt. Haar moeder blijkt ook goed overweg te kunnen met de fles (waarbij de film lijkt mee te geven dat verslavingen niet zo maar uit het niets opduiken maar vaak van de ouders op hun kinderen overgaan).

Daniel heeft haar altijd de schuld gegeven voor het verlies van zijn dochter en zal het er ook in wrijven waarom. En Nathan? Die steunde haar wel, tot hij haar verliet. A good person wordt helemaal magistraal wanneer Allison en Ryan recht tegenover elkaar komen te zitten en de confrontatie een feit is. Wat we dan te zien krijgen qua acteerskills, zowel verbaal als non-verbaal, is bijzonder sterk.

Pijnlijk wordt het wanneer Ryan toont dat Nathan een nieuw leven begonnen is, een hond heeft en een nieuwe vriendin. Dat zorgt voor een catharsis bij Allison die een potje gaat huilen op de wc. Zij geraakt niet meer aan de pijnstillers omdat ze een junkie is, zoekt haar heil in hoestsiroop of drugs, en probeert vooral iedereen duidelijk te maken dat ook zij gewond geraakte door het ongeval dat ze zelf veroorzaakte. De pillen die ze slikte verdoofden haar. Zonder wil ze dood en ze weet niet of ze de rauwe realiteit aankan. Of ze het nu wil of niet, ze zal er mee geconfronteerd worden…

In A good person horen we Florence Pugh (die we binnenkort aan het werk zullen kunnen zien in Oppenheimer en het tweede deel van Dune, qua films weet ze ze verdomd goed te kiezen) en Morgan Freeman voortreffelijk ‘Last Train To Clarksville’ van The Monkees a capella zingen. Vooral Pughs stemtimbre en -beheersing tijdens die song stippen we graag aan die we o.a. ook te horen krijgen in ‘I hate myself’ en ‘The best part’ waarbij ze zichzelf aan de piano begeleidt. Het fraaie A good person draait uiteindelijk om van je lot te gaan houden. Beslist een aanrader voor al wie van sterke acteerprestaties houdt.

< Bert Hertogs >