Recensie Spider-man: een grenzeloos universum ½

Weinig films hebben we gezien in de cinema waarbij we zo veel moeite hadden om de ogen open te houden. Al van bij de start van Spider-man: een grenzeloos universum, de computergeanimeerde heldenfilm die Joaquim Dos Santos, Kemp Powers en Justin K. Thompson regisseerden, hebben we alle moeite van de wereld om onze aandacht erbij te houden omwille van de immens drukke grafische stijl die bijzonder hard contrasteert met de Vlaamse dubbing die Govert Delploige regisseerde. De Vlamingen leggen nauwelijks emotie in hun stem, geven hun personages daardoor niks of nauwelijks psychologische diepgang mee zodat je zit te kijken naar een uiterst bevreemdend eindresultaat. Alsof de gesproken tekst en wat we te zien krijgen op het scherm uit verschillende universums komen en totaal niet bij elkaar passen. Komt daar nog eens het gezapige, soms zelfs trage en behoorlijk monotone stemgeluid van sommige stemacteurs bij in combinatie met een veel te hoog aantal personages, en je loopt gewoon verloren in deze prent als kijker waardoor je afhaakt en je geraakt sneller ingedommeld dan je ooit had durven vermoeden, ook door de vele midtempo songs trouwens die haaks staan op de hypersnelle animatiestijl.

Spider-man: een grenzeloos universum richt zich op negen plussers. De vraag is echter of het wel een goed idee was om een Vlaamse versie te maken. Ons inziens is het ganse concept rond verschillende dimensies en universums, maar ook belachelijk veel verschillende Spidermannen best wel verwarrend voor kinderen. En van zodra ze het snappen, zullen ze ook wel de originele versie met ondertitels de baas kunnen, lijkt ons. In het script horen we onder andere zinnen als ‘een metafoor voor kapitalisme’, ‘hij heeft de canon doorbroken’, ‘connecties binden onze levens’, ‘overal waar je gaat ben je een anomalie’ en ‘komt er spinnendraad uit je colito (anus n.v.d.r.)?’ … Met de beste wil van de wereld, kan je dat bezwaarlijk teksten vinden die jonge kinderen kunnen begrijpen.

De prent duurt dan ook nog eens tergend lang, twee uur en 20 minuten om precies te zijn. Om zelfs dan er nog niet in te slagen om het verhaal af te ronden. Want inderdaad, Spider-man: een grenzeloos universum is nog maar het eerste deel. Er komt nog een vervolg…

In deze film volgen we Miles Morales (Youssef El Kaouakibi) als de Spider-man in zijn universum. Gwen Stacy/Spider-woman (Laura Tesoro) is verliefd op hem, maar komt uit een ander universum. Ze is drummer bij een punkrockbandje maar hoort er niet helemaal bij, vandaar dat ze op het einde van de film zelf een groep zal vormen.

In de prent komen we te weten dat Miles gebeten werd door een spin uit een ander universum waardoor dat universum zonder een Spider-man zit. Gwen vraagt Miles om alle universums te behoeden van The Spot (Matthieu Sys) die de canon van Spider-man, allemaal key events die met elkaar verbonden zijn door spinnendraad over alle universums heen, kan doorbreken. Maar dat niet alleen, ook Miles kan daar zelf voor zorgen zodat een canonevent niet heeft plaatsgevonden of anders dan initieel zou moeten, wat het multiversum kan bedreigen.

Spider-woman wordt gepakt door haar vader die een politieagent is in het begin van de film omdat ze in haar universum per ongeluk haar beste vriend Peter Parker heeft gedood. En ook Miles zal zijn ware identiteit moeten bekennen aan zijn ouders. Hij is het die Miguel O’Hara (Pieter-Jan De Smet) ontmoet die alle Spider-Mannen aanstuurt, en samen de Spider Society vormen.

Wat ook stoort aan deze Spider-man: een grenzeloos universum is dat er duidelijk product placement in zit voor een sportschoen. Ook daar hebben we ons mateloos aan gestoord.

< Bert Hertogs >