Recensie The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry ★★★★

Een prachtige film met een joekel van een emotionele catharsis. Dat levert The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry die Hettie Macdonald regisseerde naar de gelijknamige roman van Rachel Joyce. Centraal staat geloof in deze film, geloof in mededogen, vergeving en hoop. Verder pleit de film, die de Britse samenleving tegen het licht houdt, voor gelijkheid, kansen geven aan mensen met een migratieachtergrond, consuminderen, duurzame energie, niet stelen van anderen en in harmonie leven met de natuur door een zo laag mogelijke ecologische voetafdruk achter te laten.

In The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry ontvangt Harold Fry (Jim Broadbent) op een dag een brief van Queenie Hennessy (Linda Bassett). Ze lijdt aan kanker. Hij vindt niet meteen de woorden om haar te antwoorden. Maar van zodra hij toch enkele zinnen bij elkaar gepend heeft, wil hij zo snel mogelijk zijn brief op de post krijgen. Hij wandelt naar de dichtstbijzijnde brievenbus om daar wellicht vast te stellen dat er geen lichting meer is. Dus gaat ie verder naar het dorp waar een brievenbus al gelicht is en de postbode hem vraagt of ze zijn brief mee in de zak moet steken. Dat wil ie (vreemd genoeg) niet. Hij zal wel naar het postkantoor wandelen, stelt ie. Uiteindelijk belandt ie in de shop van een garage waar een jonge vrouw (Nina Singh) hem stelt dat geloof/hoop kan werken wanneer iemand ziek is. Dat is net het zetje dat ie nodig heeft om zijn pelgrimstocht aan te vatten om zowat de lengte van Engeland af te leggen van Kingsbridge naar Berwick-upon-Tweed.

Zijn doel: Queenie redden. Want zij heeft ‘m ook jaren geleden gered, klinkt het. Tijdens zijn wandeling komt Harold Fry niet alleen zichzelf fysiek (o.a. ontstekende blaren) tegen maar ook mentaal. Zijn hele gezins- en werkleven passeert de revue. Zo komen we te weten waarom zijn huwelijk met Maureen (Penelope Wilton) al een kwarteeuw dood is, iets wat nog niet verwerkt blijkt. Maar ook zijn vrouw houdt kennelijk cruciale info achter voor hem over zijn ex-collega waar hij samen mee naar de brouwerij reed waar ze allebei werkten.

Maureen wil hem stoppen en gaat naar de dokter. Maar die kan niets voor haar doen. Dat ie zijn gsm vergeten is, betekent immers nog niet dat ie aan Alzheimer zou lijden. En wandelen is net goed voor de geest… Ze reageert verbijsterd dat hij het initiatief nam om te vertrekken en vreest dat haar man niet meer terug zal komen terwijl zij het net is die al jaren dreigde om hem te verlaten.

Het is door dagenlang alleen thuis te zitten dat ze geconfronteerd wordt met haar eenzaamheid. En hij? Zijn verhaal wordt nationaal nieuws. In die mate dat hij naast een straathond ook volgers krijgt die mee op pelgrimstocht met hem willen, met fan t shirts en al aan, en kamperen en zingen rond een vuur. Alleen, in groep gaat het voor geen meter vooruit. Op een dag leggen ze 1,6 km af wat nog meer was dan de dag ervoor terwijl Fry toen ie alleen begon makkelijk 19 km op een dag afstapte. Sommige zaken gaan alleen beter en sneller dan in groep dus…

Wat The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry zo sterk maakt is onmiskenbaar Jim Broadbent die met zijn sprekende ogen en mimiek zonder woorden al perfect gestalte geeft aan zijn personage. Tussen hoop, wanhoop en verwondering zien we hem kuieren. De prent houdt de kerk ook mooi in het midden en wil er zowel zijn voor gelovigen (met o.a. verwijzingen naar het voeten wassen, hulpvaardigheid, de verrijzenis (van de relatie), vergeving, delen, afgewezen worden in de herberg, het afzweren van hebzucht en diefstal, en de pelgrimstocht op zich …) maar ook de niet-gelovigen. Zo blijkt de jonge vrouw in de garage een loopje genomen te hebben met de werkelijkheid en stelt een dokter die Fry ontmoet dat enkel de geneeskunde mensen kan redden terwijl de pelgrim mede door wat ie heeft meegemaakt met zijn zoon net medicatie afzweert.

Wondermooi is het einde waardoor The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry je op een andere manier naar het leven en de wereld doet kijken. De schoonheid zien in kleine dingen, het wonder zeg maar.

< Bert Hertogs >