Recensie Asteroid City ★★★

Een film die inzoomt op een tv-uitzending over een theatergezelschap dat een toneelstuk opvoert. Dat brengt Wes Anderson in Asteroid City, een romantische sci-fi dramedy waar hij ook het script van schreef. De prent was genomineerd in Cannes voor de Gouden Palm maar zag die aan zijn neus voorbijgaan vermits ‘Anatomie d‘une chute’ ermee aan de haal ging. We kunnen ons daarin vinden want tijdens het 105 minuten durende Asteroid City hebben we maar liefst twee keer op onze klok gekeken. Of hoe ‘You can’t wake up if you don’t fall asleep’ ons bijna letterlijk overkwam in de bioscoopzaal.

In Asteroid City experimenteert Anderson met kleur. Wanneer de tv-uitzending ingeblikt wordt, zien we hem zwart-wit beelden gebruiken in 4:3-formaat. De film zelf over wat er zich in het fictionele dorp afspeelt, switcht dan weer tussen dat formaat in kleur en in 16:9.

We zijn in 1955 wanneer een Junior Stargazer conventie gehouden wordt in een fictieve Amerikaanse woestijnstad. Studenten komen er met hun ouders naartoe om een wetenschapsprijs in de wacht te kunnen slepen. Asteroid City wordt onderverdeeld in hoofdstukken en scenes waardoor de film gesauccisoneerd overkomt. Het is duidelijk dat we naar een onecht product aan het kijken zijn, een optelsom van scènes die als een stripverhaal of als je wil een cartoon overkomen maar dan met echte mensen in surrealistische scènes. Dat er een renkoekoek in te zien is, die verwijst naar Roadrunner, geeft dat onder andere al aan.

Tom Hanks, Scarlett Johansson en Margot Robbie zien we voor het eerst in een Anderson-film terwijl namen als Willem Dafoe en Tilda Swinton opnieuw op de afspraak zijn. Het minste wat je dus kan zeggen, is dat Asteroid City een sterrencast bij elkaar wist te verzamelen.

Het narratief is verder net als een cartoon doodsimpel. Een alien komt een stuk meteoriet stelen die jaren geleden mee een krater veroorzaakt heeft in het woestijnstadje. Door de komst van de alien moet de stad in quarantaine tot het onderzoek afgerond is.

Tussen die hoofdgebeurtenis zien we een hele reeks kleine voorvallen. Zo blijkt een auto niet in scenario 1 of 2 een defect te hebben, maar treedt er een derde complicatie op, wil Midge (Scarlett Johansson) die een naaktscène zal spelen aan haar douche gefotografeerd worden door de met voyeurisme flirtende overbuur Augie (Jason Schwartzman) die vier kinderen heeft, hen niet verteld heeft dat hun moeder gestorven is en haar assen nu in een Tupperwarepotje steken, geeft June (Maya Hawke) les terwijl ze gestoord wordt door haar crush Montana (Rupert Friend), een zingende cowboy, komen er cocktails uit de automaat, blijkt een tent een uitgebrand hutje (op het gele bad en de wc in de badkamer na) van een motel tijdelijk te moeten vervangen, is er daar wel stromend water, maar een paar meter verderop waar er grond te koop is op een cactus na, dor land, en komen en heelder toeristen met de trein op het dorp af om o.a. op het reuzenrad plaats te nemen wanneer wat er gebeurd is, wereldnieuws werd.

Asteroid City, dat o.a. gaat over rouw en zich existentiële vragen stelt, is qua concept verre van vernieuwend. Anderson speelt met theater in het theater in een tv-uitzending in een film, toneel in het toneel tot de tweede macht zeg maar. Scarlett Johansson speelt dus een actrice die een actrice in een stuk speelt. Het is iets waar de Hoe bij ons op het toneel een patent op lijkt te hebben. Ook deze regisseur onderzoekt dus wat waarachtig is en wat niet, wat authenticiteit is, met het idee daartoe te komen via allerlei fake aan elkaar gebreide scènes.

< Bert Hertogs >