Recensie Glastonbury Festival 2023 ★★★★1/2

Terwijl in België Pennenzakkenrock vroegtijdig stopte door de zware regenval, was het op de dag voor Glastonbury Festival écht helemaal van start ging bijzonder lekker weer. Een blauwe hemel, zon en zoals ze dat in het Engels zeggen ‘a gentle breeze’. 25 graden stond er op de thermometer. Wie had dat ooit durven denken dat het beste festival ter wereld al twee jaar op rij het best mogelijke festivalweer aan kan bieden? Niet te warm, niet te koud, maar vooral droog. Als je dan docu’s bekijkt met de grote slijkpartijen waarin festivalgangers zitten te glijden of met hun rubberen laarzen proberen door te ploeteren, lijkt het wel alsof die beelden dateren van een ver ver verleden en is het maar de vraag of modder in de toekomst nog een usp van het festival zal kunnen blijven.

Toegegeven, vorig jaar was het ronduit een hel om op het festivalterrein te geraken, dat had voornamelijk met Schiphol Airport te maken waar het logistiek in de soep draaide zodat we uiteindelijk een halve dag later in het donker onze tent mochten opzetten op het terrein. Dit jaar waren we er een uur vroeger dan voorzien door een paar meevallers. Derde keer goede keer dachten we. En inderdaad, eindelijk slaagden we erin om op donderdag de avond door te brengen in de circustent.

Gezinsvriendelijk festival

Wat daar al meteen opvalt is dat, en dat vergeten sommige media misschien ook aan te stippen, Glastonbury Festival ook een gezinsvriendelijk festival is. Zo zagen we tijdens de circusact naast ons een peuter die zowel kroop als op eigen benen stond, wat staan mee dansen en de tijd van haar leven beleven. Een viering van het leven, dat is dan ook wat het grootste festival in onze buurt te bieden heeft. De BBC heeft maar liefst 64 camera’s op de site staan waarvan er 15 ingezet worden om de sets van het iconische hoofdpodium de Pyramid Stage in beeld te brengen. Dat zijn de hoofdpodia voor alle duidelijkheid waar ze bij de Britse openbare omroep op inzoomen. Vandaar ook dat wij datgene proberen te belichten en onze lezers mee te geven wat er daarbuiten ook nog zoal gebeurt en hoe het is om enkele dagen te vertoeven op het festival.

Officieel begint Glastonbury Festival dan wel pas op vrijdag wanneer alle hoofdpodia ook open zijn, dat betekent niet dat er niks te beleven valt op donderdag of de dag ervoor wanneer het festivalterrein voor iedereen opent. Integendeel, rond zeven uur was er geen doorkomen aan aan de Glade zone waar de Britse hip hop, hip house en EDM-producer Example achter de draaitafels stond.  Ook de circustent was op dat moment al zeer goed gevuld. Maar het was vooral Cirque du Vulgar dat voor de tweede keer geboekt was door Glastonbury Festival waarvoor de big top tent helemaal te klein bleek.

Cabaret, burlesque en circus in 1

Jongleren met z’n tweetjes daarbij een striptease uitvoeren en vervolgens terug de kleren aan doen terwijl de kegels in de lucht blijven vliegen? Check. De kilt uittrekken terwijl de mannelijke acrobaat op de buitenkant van de wheel of death wandelt? Check. Mannen die met enkel een overblijfsel aan roze veren van de vrouwen hun edele delen proberen te verstoppen terwijl er eentje met zijn naakt achterwerk in het publiek belandt en dat vervolgens op korte afstand ondersteboven bijna tegen de mond van zijn collega komt? Check. Een waanzinnige rolschaats-act met een levende discobol op de tonen van ’Disco inferno’? Check. Mannen die strippen aan de poles? Check. Twee ondeugende konijnen? Check. Een mega bankkaart, overdreven veel wit poeder en een XXL-rietje? Check. En op het einde een mega groot opblaasbaar konijn met een grote penis waaruit witte confetti spuit? Check.

‘The bigger performer is you, guys!’

Cirque du Vulgar bood het allemaal, en is cabaret, burlesque show en circus in één. Die cocktail werd duidelijk gesmaakt. Wat deze én andere acts en de change overs ook zo leuk maakte, waren de publieksparticipaties. Op het festival bulkt het dan ook van het talent, niet alleen onder de artiesten, maar er zijn ook behoorlijk wat toeschouwers die wat creatiefs in hun mars hebben. Neem nu Louise die stomweg gevraagd werd of ze een nummer kan zingen om de zaak (een podiumwissel) wat op te vangen. Feilloos en a capella liet ze de bekende aria ‘Habanera’ uit Carmen horen. Ook de allerjongsten mochten hun duit in het zakje doen en bijvoorbeeld een grapje vertellen. Daarvan onthouden we vooral: ‘Why don’t circus animals eat the clowns? They taste funny.’ Op zaterdag zagen we dan weer een festivalgangster met een Glastonbury free press krantje als hoedje van papier op haar hoofd. Kijk, het is die sfeer die Glastonbury uniek maakt. Het publiek maakt het festival ook.

Andere acts die we onthouden zij die van Oli Lambourne die op de tonen van ‘I feel love’ een van de sterkere trapezeacts uitvoerde en die van David Eriksson die letterlijk aan zijn pussy likte, uit zijn mond pingpongballen liet opspringen waarmee hij dus een mondjongleeract deed. Nadien liet ie een ladder met een pop in Marilyn Monroe-jurk op zijn neus balanceren. De pointe? Dat ie even onder die rok zou blazen met zijn mond uiteraard. Dat we hem vervolgens een wc-ontstopper zagen doen landen op zijn kale knikker, was niet alleen straf: het was nog bijzonder grappig ook.

Maar dé finale van hem was er eentje die nog lang op velen hun netvlies zal blijven branden. Benodigdheden? Een wijnglas. Een witte opgeblazen ballon en een houten soeplepel. Met veel gevoel voor humor tikte hij op het glas voor de micro om zo te bewijzen dat het een echte micro was. Uiteindelijk voert ie de act die niet zonder risico is ook uit. Het glas staat op een ballon die op een houten lepel rust waarvan de steel in zijn mond steekt.  En jawel hoor, hij slaagt erin de ballon te doorprikken en tegelijk het glas op die lepel op te vangen zonder dat die in duizenden scherven stuk slaat.

Feeding the fish leverde al jonglerend een straffe lichtshow af. Wanneer er o.a. kleurrijke vlinders te zien zijn, kijkt het publiek zich de ogen uit. Maar het is van zodra het logo van Glastonbury Festival te zien is, dat iedereen helemaal uit zijn dak gaat. Als een ander gezelschap last heeft met een trapeze act wordt op den duur het hengelen naar die trapeze met een staaf een act op zich. De acrobate krijgt een mega applaus wanneer ze daar uiteindelijk in slaagt. Om maar te zeggen, dat het publiek ook de show maakt op dit heerlijke festival én bijzonder betrokken is. Of om de presentatrice te quoten: ‘The bigger performer is you, guys!’.

Met de laatste act, Hot Brown Honey, trok de circustent met deze Australische all female group de feministische, matriarchale kaart (inclusief zwarte voorbindpenis om hun punt helemaal te maken). Het patriarchaat moest eraan geloven, maar ook micro-agressie zoals vragen in de trant van ‘Vanwaar ben je echt?’ Dat deed ons meteen inzien dat we eigenlijk de ganse avond al acts gezien hadden die rond de waarden draaien van het festival. Zo hoorden we ‘Earth Song’ van Michael Jackson dat refereert naar het duurzaamheidsthema, en zagen we ook andere klassieke onderwerpen voorbijkomen zoals peace, love and understanding en pro-diversiteit standpunten.

‘Life is all about the failures and turning them into something good.’

Zeker, in de vroege avond ging er behoorlijk wat mis tijdens sommige acts, menselijke torens van 4 die niet lukten, een acrobaat durfde bijvoorbeeld al eens slecht landen na een salto, kwam niet terecht op de schouders van een acrobaat maar op diens bovenrug, enz. Het deed ons eraan herinneren dat wat deze artiesten dagdagelijks doen niet zonder risico is maar de presentatrice vulde dat ook mooi filosofisch in: ‘Life is all about the failures and turning them into something good.’

Foto: Andrew Allcock

David Hockney

Dat het festival meer draait dan om concerten alleen, als ondertitel verwijst het naar het algemene ‘eigentijdse podiumkunsten’, kan je ruim nemen. Zo zijn er ook kunstinstallaties verspreid over het terrein te ontdekken. Nieuw werk van niemand minder dan David Hockney werd ook voor het eerst getoond. Op de schermen van de Pyramid Stage werd bijvoorbeeld zijn werk ‘I Lived In Bohemia Bohemia Is A Tolerant Place’ getoond. Het ganse weekend zou Hockneys nieuwe werk trouwens getoond worden aan alle hoofdpodia. Het gloednieuwe kunstwerk promoot samenhorigheidsidealen en het bohémienleven. De 1 minuut durende video integreert AI die doet denken aan het werk van Matisse.

A right shurnup for the books

Wat Glastonbury naast de 100 podia, 200.000 bezoekers per dag en mega line-up (niet alleen omwille van het bereik op de site zelf, maar ook door de streaming en tv-uitzending van de BBC) zo uniek maakt zijn de secret gigs (The Pretenders, Hozier, Rick Astley en Blossoms die The Smiths coveren …), het tea time slot op zondagmiddag (Blondie en Cat Stevens/Yusuf) en de mystery act dit jaar: The ChurnUps waar niemand eerder over gehoord had.

De eerste geruchten dachten aan Pulp. Maar enkele dagen voor het festival van start ging, werd steeds duidelijker dat het wel eens om Foo Fighters zou kunnen gaan exact 25 jaar nadat ze op hetzelfde podium op dezelfde dag en uur hun Glastonbury Festival-debuut kende. Het was ook een van de weinige geloofwaardige geruchten. Dave Grohl was immers vorig jaar naast Bruce Springsteen special guest tijdens het unieke optreden van Paul McCartney. Enkele uren voor het kwart na zes was, werd het dan ook officieel bevestigd dat Foo Fighters de mystery band van het festival ging zijn.

Vroeg hoogtepunt

Het betekende meteen ook dat hét hoogtepunt van vrijdag in de vroege avond viel, tussen kwart na zes en kwart na zeven. Foo Fighters zette een moordset neer, briljant en bijzonder strak met weinig blabla maar veel boem boem, ook omwille van de beperkte speeltijd (iets minder dan een uur). Veel meezingen, ‘oho’ uitbrullen (‘Best of you’ met een erg straffe drumpartij door Josh Freese) en meeklappen maakten we dan ook mee wat we zo fantastisch vinden aan het Britse publiek dat zich zoals steeds veel meer en vooral sneller smijt dan het Belgische dat doorgaans (zeker in het begin van een set) véél terughoudender is. 

9 songs

Welgeteld negen songs werden er vakkundig op het massaal opgekomen publiek afgevuurd. Het terrein voor de Pyramid stage stond dan ook vol fans die al dan niet vlaggenmasten bijhadden. Pittig detail: nog  voor officieel onthuld was dat de Foo Fighters the ChurnUps zouden zijn, bleek hun merch al uitverkocht. Anticiperen of speculeren noemen ze dat. Openen deden de Foos met ‘All my life’ en daarna staken ze enkele riffs van Metallica’s ‘Enter Sandman‘ en ‘Paranoid’ van Black Sabbath in ‘No son of mine’. Learn to fly, Rescued, The pretender en My hero volgden. ‘We zijn niet goed in geheimen bewaren. Jullie wisten het al de ganse tijd, niet?’ vroeg de frontman. Leuk detail: voor de gelegenheid stond op al hun versterkers de naam ‘The Churn-Ups’ in zilverkleurige metalen letters. Om maar te zeggen dat het mannen zijn met gevoel voor detail, die Foo Fighters.

En dan was het tijd voor een verrassingsgast. Dave had zijn dochter Violet bij om samen ‘Show me how’, een vader-kind song neer te zetten. De band teasede door ‘Sabotage’ van Beastie Boys in te zetten, maar Dave liet dat niet gebeuren. Afsluiter ‘Everlong’ droeg de band op aan hun vorig jaar overleden drummer Taylor Hawkins. ‘A right shurnup for the books’ kopte de Glastonbury Free press met affiches die een dag later her en der ophingen. En of dat zo was!

The Other Stage opende op vrijdag met een set van Ben Howard. Daar kwam bijzonder veel volk op af. Er was gewoon geen doorkomen aan al moeten we meteen daaraan toevoegen dat zijn kabbelende indie folk niet meteen datgene was wat wij ’s middags geserveerd wilden krijgen. Te traag en te veel van hetzelfde vonden we het. Groter kon het contrast niet zijn met de publieksopkomst voor het concert van Maisie Peters. De drieëntwintigjarige popartieste beleefde haar debuut op Glastonbury Festival. Haar jongste album ‘The Good Witch’ had ze net voor haar optreden op ‘the most magical place on earth’ uitgebracht. Niet zo’n slimme zet bleek dat, want haar nieuwe songs waren dan ook niet of nauwelijks gekend door de fans. Heel duidelijk was het dat er een backingtrack meeliep toen ze zong. Op haar micro mocht dan wel de naam van haar jongste album prijken, toen we haar ‘I’m on a one way trip to take over the world’ hoorden zingen, vonden we dat toch wat hoog gegrepen op zo’n jonge leeftijd. Verder maakte ze komaf met jongens en haar slechte smaak daarover en wou ze vooral een reddingsboei uitwerpen naar alle meisjes die gedesillusioneerd zijn in de liefde. Sterke thema’s kan je dat misschien wel vinden, wij vonden de verpakking van haar tienersongs nogal prefab pop-rockachtig klinken terwijl het inhoudelijk wel snor zat.

Op de Park stage was het gezellig druk voor het Londense Los Bitchos dat een instrumentale set bracht dat perfect paste bij het uitmuntende zomerse weer in Somerset. Hun mix van Cumbia en Latin music ging er dan ook in als zoete koek. Verder heb je ook artiesten die het vooral moeten hebben van één megahit die live nog steeds werkt. Het is het geval bij de Canadese Carly Rae Jepsen wanneer ze tamelijk vroeg tijdens haar set ‘Call me maybe’ zingt dat van voor naar achter stevig meegezongen wordt. Sterker nog, we zien enkele toeschouwers ook op en neer springen. Maar daarna verlaten beetje bij beetje groepjes toeschouwers het nochtans uitstekende optreden. Blijkbaar lopen er nog andere Belgen rond op Glastonbury Festival, stelden we vast. Centraal vooraan zagen we immers een dedicated fan met een Belgische vlag zwaaien die vaak in beeld kwam omdat het camerastandpunt om de gitarist in beeld te brengen door die vlag nu wat verstoord werd.

Ronduit slaapverwekkend

Hozier zette een verrassingsoptreden in de Woodsies-tent neer. Hij bracht zijn ‘Take me to church’ helemaal op het einde van dat concert. Gevolg: de tent stond van begin tot einde afgeladen vol toeschouwers, maar de sfeer wanneer hij die song bracht in vergelijking met hoe zijn andere nummers onthaald werden, was toch wel opmerkelijk. Daarna was het de beurt aan de dromerige indierock van het Amerikaanse ‘Warpaint’. Dromerig werd het ook bijna letterlijk voor ons want wij vonden het optreden ronduit slaapverwekkend.

’s Avonds ontdekten we dat hét hoogtepunt van de dag met Foo Fighters al achter ons lag. De meeste toeschouwers kozen voor Arctic Monkeys dat alweer een ongeïnteresseerde indruk achterliet met een frontman die droog ‘Well I’m delighted about that’ antwoordde hoewel ie nauwelijks antwoord ontving van de toeschouwers toen ie ‘How are you feeling everybody?’ vroeg en ook zo gewoon een saaie set afleverde. Dat was ten nadele van Wizkid die het met – we schatten - een dertig procent gevuld terrein aan The Other Stage moest doen. Ook de dj-set van The Chemical Brothers aan de spinvormige constructie van Arcadia, bleek een bescheiden publieksopkomst te genereren. Net als Kelis die wellicht meer volk verwacht had aan het West Holts podium.

Wardrobe malfunction

The Chemical Brothers op de Arcadia Stage. Daar was ook Becky Hill naartoe gegaan en daar had ze deels haar stem verloren door tijdens dat feestje te roepen. Het gevolg was te horen tijdens haar show op The Other Stage op zondag waar ze elf jaar naartoe gewerkt had. De negenentwintigjarige Britse bracht een live on tape show met maar liefst zes dansers, 4 backings en vuurwerk. Na een tijdje kwamen daar nog 4 strijkers en 4 koperblazers bij waaronder een tuba. Waarom mag Joost weten, want die instrumenten kwamen nauwelijks door de geluidsmix heen. Hill trok de cover-kaart met o.a. ‘Gecko (Overdrive)’ van Oliver Heldens, ‘Piece of Me’ en ’Back and Forth’ van MK, ‘Afterglow’ van Wilkinson, ‘Heaven’ van DJ Sammy, ‘You‘ve Got The Love’ in een remix van Tiesto met daarin Sylvesters ‘You Make Me Feel (Mighty Real)’ in geblend. Ook een samenwerking met onze landgenoot Netsky kwam even voorbij: ‘Hold on’. Voor haar volgende album wil Becky Hill (nog) meer de dancekaart trekken, liet zij die tijdens haar set te kampen kreeg met een wardrobe malfunction waardoor er even iets kwam lachen dat niet de bedoeling was, en dan hebben we het niet over die gele smileys op haar bikini, aan de Glastogoers weten. ‘Glastonbury, you just changed my life!’ zei de zangeres toen ze ‘Remember’ in de frontstage eindigde.

Blik covers

Een gelijkaardig verloop kende de set van Sophie Ellis-Bextor op de Pyramid stage, rond kwart na twaalf ‘s middags. Ook zij deed een blik covers open die ze samen met haar band, een verzameling familieleden bracht. Sinds corona covert ze elke vrijdag met hen songs onder de noemer Disco Kitchen (het initiatief ontstond dan ook tijdens de lockdown n.v.d.r.) wat ook de organisatie van Glastonbury Festival kennelijk niet ontgaan was. Een ware ‘disco shower’ zou de zangeres ons bezorgen en dat deed ze ook al vonden we ‘Take me home’ van Cher een wat ongelukkige keuze om mee te starten.

Hit opsparen voor het einde

Een woord als ‘thuis’ doet immers al snel associëren met de laatste uren die aangebroken waren van Glastonbury Festival 2023. Welke songs ze zoal coverde? ‘Lady’ van Modjo, ‘Groovejet‘ van Spiller, ‘Sing It Back’ van Moloko, ‘Crying at the discotheque’ van Alcatraz waarbij ze te opvallend haar benen uitspeelde (eigenlijk tijdens haar ganse set trouwens) wat op den duur niet meer werkte, ‘Like a Prayer’ van Madonna en ‘Heartbreak’ van Freemasons. Haar eigen hit, het stevig meegezwaaide ‘Murder on the Dancefloor’ spaarde ze daarbij slim voor het einde. Haar muzikanten zetten daarbij maskers op van dieren: o.a. een haai, een duif, een aap, een zwarte poedel en een dino. Maar al met al was het een voorspelbare en wat brave set. Muzikaal misten we wat punch die we wel op het einde geserveerd kregen.

‘Are you in the queue for water?’

Dé openingszin van het zonovergoten en als die heerlijke zachte bries er niet geweest was, warm Glastonbury Festival 2023 bleek: ‘Are you in the queue for water?’ Maar soms kwam er zelfs geen vraag aan te pas. Zo kustte een blonde, gespierde en gebruinde god ondergetekende toen ie mocht passeren tijdens Guns N’ Roses’ set. ‘Wat is dit?’ gebaarde ik naar mijn buren die hartelijk konden lachen met het voorval. Voor alle duidelijkheid, het was een kus op de rechterwang.

Zaterdag, Ricky Astley-dag

Zaterdag en bij uitbreiding alle andere dagen op Glastonbury Festival stond Rick Astley centraal. De Pyramid stage opende hij solo, later zou ie met een bril op de neus een TBA slot invullen samen met Blossoms en The Smiths coveren. Twee keer leidde dat tot een helemaal gevuld terrein en overvolle tent.

Dat de Guardian The Smiths-cover set maar liefst 5 sterren gaf, was niet meer dan terecht. Subliem was het zowel vocaal als muzikaal wat we op ons bord geserveerd kregen. En er was dat heerlijke gevoel voor zelfhumor waar Rick Astley ook om gekend is.

99 procent

Tijdens zijn middagslot vroeg ie wie er enkel naar het optreden was gekomen om hem ‘Never gonna give you up’ te horen zingen. ‘Dat is 99 procent’ klonk het terwijl ie daar meteen plagend aan toevoegde dat ie de song helemaal op het einde zou brengen. ‘Hey mom I’m on tv’ riep ie ook even terwijl hij ook een nieuw nummer (het weinig boeiende ‘Dipping my feet’) op het terrein en de miljoenen kijkers thuis (via de BBC-kanalen) losliet. ‘Ik sta hier voor het grootste publiek uit heel mijn carrière’ klonk het. ‘Uiteraard breng ik dan ook een nieuw nummer. Ik ben niet dom hé.’ zei ie, waarbij hij meteen ook gewoon grif toegaf hoe de muziekbusiness in se in elkaar steekt. Astley coverde verder ook Harry Styles (As it was) waar al twee jaar geruchten de ronde over gaan. Zowel vorig jaar als dit jaar werd ie getipt voor een secret gig, iets wat we hem niet meteen zien doen omdat ie gewoon te groot geworden is. Zou hij een van de special guests zijn van Elton John dan? Alleen al rond dat legendarische slot werd er zo veel bericht dat de verwachtingen wel erg hooggespannen werden.

You know the rules and so do I

Op de ledschermen die her en der festivalgangers over de jongste info berichtten, werd er onder andere via ‘You know the rules and so do I’, een stuk uit de lyrics van ‘Never gonna give you up’ - dat in the circustent ook als singalong nummer ingezet werd door het publiek tijdens een decorwissel, onder de aandacht gebracht dat festivalgangers zich geëngageerd hebben om onder andere niet wild te plassen omdat dat een negatieve impact op het grondwater heeft. Het voortbestaan van het festival hangt namelijk onder andere af of festivalgangers zich aan zulke afspraken houden. Over je ding doen gesproken. Op Glastonbury Festival kan je dat nog op de klassieke manier met je achterwerk boven een gat een meesterwerkje achterlaten dus. Afwerken doe je met een tas zaagmeel dat je erna erover gooit. Dichter bij de basis van festivals die mee vanuit een hippiebeweging zijn ontstaan, kom je dus niet dan bij Glastonbury Festival.

‘Rick Astley, are you sure?’

Tijdens ‘Cry for help’ mochten de twee backings van Astley hun innerlijke leeuwinnen op het publiek loslaten. Zij mochten vooraan op het podium gaan terwijl hij op de achtergrond bleef. Rick beleefde zijn droom, zo veel mag duidelijk zijn ook toen ie ons beetnam door te zeggen: ‘Ik droomde ervan dat het publiek met zijn rug naar me gekeerd zou staan en zou roepen: ‘Rick Astley, are you sure?’ waarop we vervolgens de vuist in de lucht zouden steken en ‘yeah!’ roepen. De man krijgt het gedaan van de aanwezigen, later neemt ie in de Woodsiestent iedereen beet wanneer ie een nieuwe afspraak maakt om op hetzelfde tijdstip daar te staan met Blossoms voor een tweede ronde The Smiths-covers de dag erna.

Singalong

Over singalong gesproken, tijdens een change-over in de Woodsies-tent wordt gewoon volop aan massa karaoke gedaan. Nadat we iets meer dan een kwartier van het einde van de uitstekende Shames set konden zien in de viermastertent werden onder andere ‘Dancing queen’, ‘Bohemian Rhapsody’, ‘Sweet Caroline’ en ‘Don’t you want me’ op het publiek losgelaten terwijl de stagehands de instrumenten klaarzetten van Rick Astley en Blossoms en het publiek strandballen de lucht ingooide. Astley had eerder op de middag vastgesteld dat ie niet de beste broek droeg om te drummen (die pedalen!) tijdens zijn cover van ‘Highway to hell’ van AC/DC, want zo gaf de man mee, als kind droomde ie ervan om een drummer te worden en met dat te doen op Glastonbury festival verwezenlijkte hij meteen twee dromen in één keer. Of zijn kapsel goed lag, vroeg ie nog waarop ie tijdens zijn soloconcert zijn haar gewoon begon te föhnen op onder andere de tonen van ‘Good times’. En of we die hadden met hem!

‘Let’s sing the fucking roof off!’

Een fan gooide zijn hoed naar hem die hij tijdens een nummer ook opzette, daarna gaf Rick ‘m terug: ‘Jij gaat die vandaag nog meer nodig hebben dan ik.’ zei ie. En of dat zo was, het ganse festival baadde namelijk onder een stralende zon, goed voor temperaturen van zo’n 25 graden. Astley kon het dan ook niet laten om ook daar over te grappen in de Woodsies tent. Of we het warm genoeg hadden, vroeg ie daaraan toevoegend ‘Do we have to bring in the heaters?’ Astley moest bier in zijn systeem krijgen en hief het glas op ons. Later voegde hij daaraan toe ‘Very soon I’ll be happy in the drunken haze’ wat het perfecte bruggetje bleek voor een weergaloos ‘Heaven Knows I‘m Miserable Now’ dat net als ‘Panic’ stevig meegezongen werd. ‘Let’s sing the fucking roof off!’ zei Astley terwijl er al een scheur in het dak van de tent te bespeuren viel. Al vanaf de eerste noot van het openingsnummer ‘This charming man’ bleek het meezingfeest al ingezet om pas op te houden nadat de allerlaatste noot van ‘There Is a Light That Never Goes Out’ gezongen was. Dit gaat veel verder dan in mijn dromen. ‘What a gorgeous public’ wist Astley vakkundig maar terecht de Glastogoers te complementeren en achteraf voegde ie eraan toe: ‘Glastonbury I’m feeling fantastic thanks to you.’

‘Am Meltin John’

De zaterdag kunnen we gerust rekenen onder de beste festivaldagen van Glastonbury Festival, de ongedwongen sfeer was gezet en we spotten ook nu weer veel humor. De dag was nog maar net begonnen of een securityman had ons al beetgenomen met een klassieke grap dat onze veter los zou zijn. Tijdens ‘Never gonna give you up’ mochten vele van zijn collega’s tijdens een flashmob de heerlijke choreografie brengen die ze samen met het publiek ingestudeerd hadden aan de Theatre and Circus stage. De beste vlag die we zagen in het publiek? Dat moet ongetwijfeld een gephotoshopte versie van een zonverbrande Elton John geweest zijn met daarbij de tekst ‘Am Meltin John’.

Een voor de boeken

‘Let’s make it remarkable’. Met die woorden begon Maneskin aan de set in de Woodsies-tent. Met Lizzo rechtstreeks tegenover deze Italiaanse band geprogrammeerd was de tent toch nog zo’n 90 procent gevuld. Net genoeg om stevig te keer te kunnen gaan en wild rond te springen dus. Zagen we Rick Astley eerder een lassobeweging maken met zijn micro daar, dan was het nu een opgekleed blond meisje in fraaie zilverkleurige jurk die hetzelfde deed met haar rechterhand voor ons. Maneskin ging voor een snelle set die de ene song aan de andere reeg, beginnend met ‘Don’t wanna sleep’, ‘Gossip’ en ‘Zitti i buoni’. Dat de band er enorm veel zin in had, energiek voor de dag kwam, een bijzonder volle sound afleverde, straalde dan ook af op het publiek dat wild enthousiast was én bleef. Het was hun allereerste keer op Glastonbury Festival, en net als het optreden van The ChurnUps een voor de boeken.

‘The time of my life’

Nog zo iemand die deliverde al stond ie voor het eerst op het podium in Pilton, was de zeer energieke Tom Grennan. De achtentwintigjarige artiest stond voor een volle The Other Stage en bracht naast ouder materiaal ook het nieuwe dat uit zijn recente plaat What Ifs & Maybes komt. Het twee jaar oude ‘Little bit of love’ dat stevig meegezongen werd, hield hij voor het laatst. ‘Oho’ zongen de fans dan weer uit volle borst mee tijdens het voorlaatste ‘Remind me’. Dat ie perfect weet wat ie doet, bewees ie door het publiek het ritme van ‘We will rock you’ te laten meeklappen bij ‘Crown your love’ en zijn song te laten meezwaaien. Verder coverde hij ook Ella Henderson (‘Let‘s Go Home Together’), KSI (‘Not Over Yet’), Chase & Status (‘All Goes Wrong’), en bracht ie ook collabs onder de aandacht zoals ‘Lionheart (Fearless)’ met Joel Corry en ‘By Your Side’ met Calvin Harris. Zeker, ook al zakte door de hitte het publieksenthousiasme een beetje in en kunnen we dit qua verloop dus een u-opteden noemen, wist Grennan ons wel de ganse tijd te boeien. Veel had te maken met zijn enthousiasme. En met een zin als ‘Hey Glastonbury I’m having the time of my life right now. I’ll be there on your side’ wist ie ons helemaal te overtuigen.  Ondanks het succes blijkt ie toch vooral een man van het volk te zijn, zonder enige notie van sterallures. We like.

Verstild

De zaterdag van Glastonbury Festival begon bij ons vroeg. Om tien na elf ’s ochtends bracht Max Richter samen met Tilda Swinton het Blue notesbook dat ie schreef in 2003 naar aanleiding van de inval op Irak.  De twijfel die bij hem ontstond wou ie op die manier vastleggen in zijn gekende minimalistische en repetitieve stijl. Op het podium van the Park stage, waar de vele toeschouwers zittend op het gras genietend van de zon en deze bloedmooie, verstillende muziek en prachtige teksten luisterde, stond Richter samen met vijf strijkers (waaronder eentje die ook even het snaarinstrument inruilde om de klanken van een kerkorgel te simuleren op de synths die in tegenritme gingen met de zwarte vleugel van Richter). Tranen zagen we opborrelen bij een meisje naast ons en ook wij gingen in geen tijd over in kippenvel-modus. De verstilling door die lang aangehouden noten van de strijkers, de golvende beweging in de pianopartij die terugkomt, de prachtige soms korte teksten van Swinton zoals ‘Ik zoek in alle hoeken van de kamer, maar vind mezelf niet’… Het geheel was gewoon briljant. De stille introvert in ons voelde zich helemaal aangesproken.

Openhartig en oprecht

De meest emotionele set, dat moet die van de Britse pop/soul singer-songwriter Raye geweest zijn. Tijdens haar set stonden we naast het verhoog voor mensen met een beperking te kijken hoe de doventolken haar muziek omzetten in gebarentaal. Prachtig om zien was dat. Raye had een sterke liveband bij inclusief funky kopersectie, raadde ons af om rappers te daten, wist ons mee te geven dat ze wel wat heeft meegemaakt naast het podium tijdens haar carrière en gelukkig is dat haar jongste plaat ‘My 21st Century Blues’ die ze in eigen beheer uitbracht zo’n succes is (‘A number one record’ noemen ze dat in het Engels). Veel zaken die ze meemaakte in haar leven heeft ze zelf moeten verwerken en een plaats geven, gaf ze ons onder andere mee. Openhartig en met een stem die brak had ze het over seksueel misbruik en dat ze zelf verkracht is geweest. Die gevoelens verwoordde ze in ‘Ice cream man’. Al sinds haar achtste wou ze artiest worden en sindsdien heeft ze hard moeten vechten om haar plaatsje in de muzieksector te kunnen bemachtigen. Muziek is voor haar (en heus niet voor haar alleen) als artiest als een medicijn. Ook het schrijven van ‘Blood mascara’ werkte therapeutisch voor haar. En die Jax Jones cover van ‘You Don‘t Know Me’? Die was gewoon verbluffend. Moeiteloos haalde ze haar whistle notes. Conclusie: ook al maakt Raye al een hele tijd muziek, was ze naast Tom Grennan voor ons dé live ontdekking van Glastonbury festival. En vooral: ik durf ze te geloven in hun oprecht zijn.

Down on the farm

Toegegeven, we hielden ons hart vast voor het headlinerset van Guns N’ Roses op Glastonbury Festival. Dat had te maken met de recensies over hun jongste passage op Graspop. Vooral de zang van Axl Rose werd daar behoorlijk bekritiseerd. In het VK bleek ie echter goed bij stem, weliswaar wat zachter te zingen (wellicht door de leeftijd omdat de stembanden dan minder krachtig zijn). Maar hij haalde zijn noten wel allemaal moeiteloos. Was het een goed optreden? Ja, maar vergeleken met de hogere standaard van de gemiddelde gig op Glastonbury Festival matig. Vooral de laatste drie kwartier waren veel interessanter dan het eerste anderhalf uur waar onder andere ‘It’s so easy’ en ‘Welcome to the jungle’ in staken. De Amerikaanse hardrockers trokken de Britse kaart met enkele covers. Zo brachten ze een stevig meegezongen en -gesprongen versie van Wings’ ‘Live and let die’ en mocht ook het toepasselijke ‘Down on the farm’ van UK Subs niet ontbreken.

What a lovely evening

Guns N’ Roses is dus zeker nog de moeite én relevant anno 2023, al zijn hun hits al met al beperkt voor een meer dan twee uur durende show. De band trok ook de maatschappelijk geëngageerde kaart. Axl trok even een t shirt aan met daarop de Oekraïense vlag toen ie ‘Civil War’ zong. Wat ons het meest stoorde aan het concert waren de veel te lange gaten en kledingwissels van de frontman waardoor de vaart uit het optreden gehaald werd en de spanningsboog veel te slap werd voor dit soort optreden. Tijdens ‘Patience’ was het smullen van het instrumentale gitaarwerk tussen Slash en Richard Fortus die broederlijk naast elkaar daarvoor zaten op de trap. Tijdens die laatste drie kwartier van het concert van Guns N’ Roses kwamen onder andere een sterk ‘Sweet Child o‘ Mine’, ‘November Rain’ met Axl aan de toetsen waaruit duidelijk bleek dat ie live speelde en zong naar voor. Hij dronk even van zijn rood bekertje en liet met een ‘aah’ duidelijk merken dat het ‘m deugd deed om daar even van te nippen. Maar de strijkers uit die laatste ballad, die kwamen wel uit een doosje. ‘Er bestaat niet zoiets als te veel gitaren’ wist de frontman. En dus kwam Dave Grohl hen voor Paradise city als special guest versterken. Het is ondertussen al lang niet meer zo speciaal om de frontman van Foo Fighters te zien opduiken voor een speciale performance. Eerder die avond had ie namelijk ook al present getekend bij The pretenders om er te drummen aan The park stage. Guns N’ Roses optreden op Glastonbury Festival vatten we dan ook het best samen met Axls eigen woorden: ‘What a lovely evening.’ Maar meer dan dat was het nu ook weer niet.

Beste Belgen

Hoe grappig dat ik net tijdens de laatste dag van Glastonbury Festival 2023 aan the Park stage bij het optreden van Charlotte Adigéry & Boris Pupul een t shirt aanheb die ik jaren geleden kocht op Sfinks festival. Er staat op: ’I used to be schizophrenic but WE are OK now’. ‘HAHA’, met een heerlijk dubbelzinnig lachende Charlotte is een van hun beste nummers die wat schizofreen overkomt. En kennelijk was dat ook een cameraman van de BBC niet ontgaan die zijn lens enkele keren op ondergetekende richtte. Het duo bleek erg erkentelijk voor de kans die ze aangeboden kregen: ‘OMG, we are playing Glastonbury Festival!’ klonk het bijzonder enthousiast. Er was dan ook behoorlijk wat volk op komen dagen die een heuvel beklimmen op zondagmiddag ondanks de vermoeidheid toch nog een eitje vonden. Wij zelf, geraakten nog met moeite boven wat wellicht te maken heeft met de leeftijd en de vermoeidheid.

Hoeveel MIA’s?

Boris voelde zich funky, Charlotte met fluogroene zonnebril op zich een sweaty cowboy. Tijdens hun set begon het te waaien en kwamen er grijze wolken opzetten. Charlotte die bijzonder goed bij stem was en moeiteloos haar kopstem wist aan te spreken tijdens het optreden, dacht dat het elk moment zou kunnen gaan regenen, maar daarvan bleven we bespaard. Slechts een paar druppels vielen er kort na hun set. Zagen we Charlotte op haar zilveren laarzen trouwens ook niet even voguen? Heerlijk vonden we haar theatraliteit wanneer ze op haar buik ging liggen en begon te lachen. Ook de choreo van Boris om onze handen open en toe te doen tijdens een song vonden we leuk gevonden. Net als de meerwaarde die Charlotte biedt wanneer ze op het einde van de set de cowbells bespeelt tijdens ‘It hit me’. Buiten het festivalseizoen staan er namelijk koeien te grazen op het gras van Glastonbury. Quizvraag: hoeveel MIA’s hebben Charlotte Adigéry & Boris Pupul ondertussen in de wacht gesleept? Het enige correcte antwoord: te weinig. Met ‘It was a pleasure’ nam het duo afscheid van het bijzonder enthousiaste publiek op het beste festival ter wereld. Het genoegen was geheel wederzijds beste Boris en Charlotte!

Hoe wij onze planning maken

Onze lezers vragen ons wel eens hoe we onze planning maken voor een festival als Glastonbury Festival. Het is inderdaad puzzelen met zo veel acts en zo veel podia die verspreid over een gigantisch terrein van elkaar liggen. Concreet hebben we een plan A waarbij we sets nummeren. Sommige overlappende sets nemen we mee in onze shortlist als alternatieven. Vervolgens schrappen we of gaan we voor enkele alternatieven omdat de praktijk (de afstanden tussen de podia in combinatie met een uitstroom en instroom van veel volk moet meegerekend worden) afwijkt van de theorie. Daarnaast heb je ook het festival zelf dat terwijl het plaatsvindt enkele klemtonen legt waarin je al dan niet kan meegaan. Maar uiteraard leg je je oor ook te luister bij festivalgangers en medewerkers.

Old Cat vs. Young Cat

Oorspronkelijk zouden wij naar het legend slot van Cat Stevens/Yusuf gaan op de Pyramid stage. Ook omdat Michael Eavis, die samen met zijn dochter Emily het festival organiseert, naar verluidt er zelf op stond dat deze artiest tijdens het befaamde tea time slot op zondagmiddag zou optreden. Maar een medewerkster van het festival die ’s avonds onze rugzak met materiaal in ontvangst nam en bewaarde in een tent, tipte een jongere Cat, Cat Burns. De weersvoorspellingen, lichte regen, waren ook in het voordeel van deze artieste vermits zij in de Woodsies tent speelde. Maar even goed ook het gevoel dat we niet altijd met het verleden moeten bezig zijn, maar ook naar de toekomst moeten durven kijken, bleek een cruciale factor in de afweging die we moesten maken. Wat dat betrof, moeten we toegeven dat we na enkele nummers de set van Blondie die met haar futuristische zonnebril ons een bevreemdend, desoriënterend gevoel bezorgde maar ook zo een vierde wand op zette voor wat die was lieten omdat het geluid niet je dat was en de zangeres haar stem nauwelijks doorkwam. Komt daar nog eens bij dat ze zelf vindt dat nummers als ‘One way or another’ en ‘Call me’ niet meer relevant zijn nu. Tja, als je dat zelf vindt van je eigen muziek: ‘waarom breng je die songs dan nog live?’ vroegen we ons af. Dus nee, Cat Burns die erg nederig bleek en maar 5 man verwacht had in de Woodsies-tent, gingen we dan ook maar al te graag checken.

Angst en relatie issues

Veel songs van haar gaan over angst en worstelen in relaties. Ondergewaardeerd daarin worden bijvoorbeeld zingt ze in het nog niet uitgebrachte ‘No more’. ‘Free’ gaat met veel gevoel en prachtige versieringen in haar stem over uit de kast komen. Zelf heeft ze een vriendin, zei ze aan ons die thuis aan het kijken was naar de BBC. Voor haar schreef ze het nog niet uitgebrachte ‘Met someone’, een nummer dat gaat over tot over je oren verliefd zijn op iemand terwijl ‘Happier without you’ een break up-liedje is dat ze ook nog niet heeft uitgebracht. Ook het nog niet uitgebrachte ‘Some Things Don‘t Last Forever’ gaat over het einde van een relatie trouwens.

TikTok

Je hebt volgens de presentator van de Woodies Stage Cat people of the past en Cat people of the future. Die van Burns ziet er rooskleurig uit. Alleen mist ze nog wat aan podiumpresence, ze beweegt nogal stroef o.a. tijdens het pop-rocknummer ‘Wish It Was Me’ dat ook nog niet gereleaset werd en lijkt zo soms wat verloren te staan in haar eigen optreden wat dan weer wél past bij de eerlijke weliswaar vaak wat vlakke songs die ze brengt. Zelf worstelt ze dus met angsten die ze bezingt in ‘Anxiety’. Van Ed Sheeran (waarvoor ze nog de support act was tijdens zijn tour vorig jaar) coverde ze het fraai meegezongen ‘The A Team’ en daarna ‘Love Yourself’ van Justin Bieber Feat. Ludacris. Terecht stipte ze aan dat de meeste nummers die over uit elkaar gaan, over liefdesrelaties gaan. Maar je wegen kunnen ook scheiden als je goede vrienden bent geweest sinds je vijftiende met iemand, maar gewoon uit elkaar groeide. Dat gevoel bezingt ze in het trage ‘We‘re Not Kids Anymore’. ‘You don’t love me anymore’ gaat dan weer over angstig zijn dat je geliefde plots, helemaal uit het niets niet meer van je houdt, zonder reden. Met ‘Go’, een uptempo song dat haar leven veranderde dankzij TikTok (het nummer was al drie jaar oud) nam ze afscheid van het bijzonder enthousiaste publiek dat verschillende generaties overspande.

Geheimhouding

Over het eerste en laatste optreden van Elton John op Glastonbury Festival deden behoorlijk wat geruchten de ronde. De pianist/songschrijver zei al in interviews dat ie een andere set zou brengen dan tijdens zijn Farewell Tour die recent bij ons het Sportpaleis aandeed. Zou ie net zoals zijn laatste concert in de VS Dua Lipa , Kiki Dee en Brandi Carlile meebrengen naar het beste festival ter wereld? Of ook daar voor een verrassing zorgen? Een guestperformance van Britney Spears bleek een hardnekkig foutief gerucht achteraf. Daarnaast stelde zich nog de vraag wat die affiches van the Glastonbury Free press die her en der hingen, betekenden. Er zou er een zijn die verwijst naar Billy Joel die in Hyde park deze zomer een exclusief concert geeft in Europa. Zelf vonden we ook eentje met ‘Pull up to the bumper’, wat een verwijzing is naar Grace Jones. Zouden zij de special guests tijdens de show van Elton John worden, of gaat het om de eerste namen voor de editie van 2024? Of is het in het geval van Jones tekst gewoon een teaser om naar de car henge installatie te gaan kijken? Dat Grace Jones niet in Pilton kon zijn tijdens het concert van Elton John, was ons al meteen duidelijk. Ze stond op dat moment immers in Antwerpen op Live is live. De laatste minuten voor het concert van start ging, bereikte ons ook het gerucht dat Taron Egerton backstage gespot was. Hij speelde de rol van Elton in de biopic ‘Rocketman’. De geheimhoudingsclausule rond wat wellicht het laatste optreden van Elton John in het VK was - let vooral op de voorwaardelijke wijs die hij zelf hanteerde aan het begin van zijn set – heeft dus gewoon gewerkt.

George Michael

Elton John bleek ook veel guller in het aanbod gasten die hij uit zijn hoed toverde dan wat de roddelpers dacht. Het London Community Gospel Choir vervoegde hem bij ‘Sad Songs (Say So Much)’ en tijdens ‘Are You Ready for Love’ nam Jacob Lusk de tweede zangpartij voor zijn rekening. Met Stephen Sanchez bracht ie diens ‘Until I Found You’. Om maar te zeggen dat het niet allemaal om Elton moest draaien. Neen, de Britse legende vond het zijn taak ook om jong talent een podium te geven tijdens zijn concert. Rina Sawayama nam dan weer de rol van Kiki Dee voor haar rekening tijdens een magistraal ‘Don‘t Go Breaking My Heart’. Maar dé grootste verrassing van de avond viel net daarvoor toen bleek dat Elton niemand minder dan Brandon Flowers (frontman van The Killers) vanuit de VS had laten overvliegen om samen ‘Tiny dancer’ te zingen. Het grootste gemis tijdens Eltons wellicht laatste concert in het VK? Dat is laten we eerlijk zijn George Michael die dag op dag 60 zou geworden zijn. Aan hem droeg Elton John dan ook een bijzonder ingeleefd ‘Don’t let the sun go down on me’ op.

De hoogtepunten van Elton Johns legendarische optreden op Glastonbury Festival?

1. Het hoog aantal opgedaagde toeschouwers. Nog nooit eerder zagen we de organisatie vragen dat iedereen zou rechtstaan en klapstoeltjes zou dichtvouwen zodat iedereen er bij kon zijn. Nog nooit stonden wij zo dicht bij andere Glastogoers dan nu het geval was. Er wordt gezegd dat er 120.000 man het concert live zag.
2. Elton speelde voor het eerst sinds 2009 ‘Pinball Wizard’  en daarbij werd meteen vuurwerk afgestoken. Zelfde verhaal bij afsluiter ‘Rocket Man’ dat een lange outro kreeg.
3. Gele confetti werd dan weer het publiek ingeblazen tijdens ‘Saturday night’s alright for fighting’. Aan showeffecten dus geen gebrek.
4. Één groot meezingfeest werd ‘Are You Ready for Love’, een song die geen succes was toen Elton het uitbracht maar dat wél werd in 2003 wanneer Fatboy slim dat deed. De song werd waanzinnig meegezongen door het publiek en voor ons zagen we een jongedame zich met veel gevoel inleven in de armbewegingen die ze op de schouders van een vriend uitvoerde en daarna nog eens overdeed tijdens ‘I’m still standing’. Dat komt ook omdat het lied perfect past bij de setting en de waarden van Glastonbury Festival. Idem voor het al even magistrale ‘Your song’ overigens.

‘OMG. I never gonna forget this’

Andere stevig meegezongen nummers waren ‘Goodbye Yellow Brick Road’ en ‘I Guess That‘s Why They Call It the Blues’ dat als zesde op de setlist stond. Het nummer werd voorzien van foto’s van de werkende Britse klasse, meestal op vakantie of rustend. De beelden tonen echter bijna steeds mensen waar de fut uit de relatie is. ‘Elton! Elton!’ begon het publiek massaal te scanderen waarop de zesenzeventigjarige antwoordde met ‘OMG. I never gonna forget this.’ En ook al had de zanger last van een goudkleurige broek die durfde af te zakken, met ‘Crocodile Rock’, ‘Saturday Night‘s Alright for Fighting’ en ‘I‘m Still Standing’ bewees de muzieklegende dat ie ook zonder een collega op het podium maar liefst drie keer na elkaar kon pieken aan de Pyramid stage. Kortom: met dit concert ging Elton eruit met een bang, letterlijk en figuurlijk. Een beter afscheid van zijn thuisland kon ie zich niet bedenken. En Glastonbury Festival 2023 ook niet met hem als ultieme headliner om hét hoofdpodium af te sluiten. Daarmee heeft het festival maar liefst vier optredens die wij zagen die nu al legendarisch zijn dat ze buiten het gewone 5-sterrensysteem vallen wegens hors catégorie: Elton John, The ChurnUps, Maneskin en Rick Astley + Blossoms die The Smiths coverden.

< Bert Hertogs >