Recensie Take That ★★★★1/2

Amazing, dat is het minste wat je kon zeggen van Take Thats optreden op BST Hyde Park. In 2016 stonden ze daar voor het laatst en daar koesterden ze zo’n mooie herinneringen aan dat de popband terugkeerde en er voor het eerst in vier jaar live optrad. BST Hyde Park wist dan ook de band te boeken voor een exclusieve UK-show deze zomer. Dat ie in no time uitverkocht geraakte, hoeft dan ook niet te verbazen. En het publiek? Dat was al even excited als de groep zelf. Resultaat: een meezingfeestje om ú tegen te zeggen als dé ultieme apotheose van de London Pride.

Met onder andere Will Young, Sugababes en The Script op het menu wist BST Hyde Park ook een boeiend voorprogramma samen te stellen al keken de fans toch vooral reikhalzend uit naar de terugkeer van Mark Owen, Howard Donald en Gary Barlow op The Great Oak Stage. Samen zorgden ze voor een van dé hoogtepunten van dit jubileumjaar. BST Hyde Park mag namelijk tien kaarsjes uitblazen.

Om klokslag tien voor negen begon Take That eraan. Helemaal bovenaan een trap verscheen het trio met in hun kielzog maar liefst meer dan 40 dansers. Die zetten opmerkelijk straffe choreografieën neer, refererend naar moderne dans. En vooral: lang niet zo vanzelfsprekend is het om die golvende bewegingen in groep uit te voeren op trappen. Watervalvuurwerk én confetti werd al meteen voor het eerst maar lang niet voor het laatst de lucht ingeschoten bij opener ‘The flood’. Productioneel had Take That duidelijk kosten noch moeite gespaard.

Of het publiek er zin in had? Reken maar. Vanaf de eerste noot gingen de Britten door hun dak en zongen ze luidkeels de hits van hun favoriete band mee. ‘Oho’ meezingen tijdens ‘These days’? Check. En vervolgens nog eens stevig meezwaaien? Check.

‘Could it be magic’ startte als een ingetogen a capella song maar trok daarna helemaal de partykaart wanneer de band inviel. Take That wist ook maar al te goed welke dag het vandaag was. ‘Happy Pride!’ gooide men ertegenaan wat de extase nog wat groter maakte.

Take That bracht maar liefst twee gasten mee op het podium. Calum Scott mocht met hen ‘Greatest Day’ zingen waarbij er confetti de lucht ingeblazen werd en de fans de handen in de lucht staken. Daarna werd ie begeleid door de piano op het B-podium om ‘Dancing on my own’ van Robyn te coveren.

Stevig meegezwaaid werd er tijdens ‘Shine’ dat naast puike naar Art Deco verwijzende visuals ook vuurwerk integreerde. Vervolgens nam het trio tijd om naar de bordjes van de fans te kijken. Dicht bij ons zat een heel jong meisje op de schouders van haar papa tros een kartonnen bordje in de lucht te houden dat dit haar eerste Take That-optreden is. Maar de heren hadden eerder aandacht voor boodschappen als: ‘Dit lied is ouder dan wij’, ‘Ik heb mijn echtgenoot in het ziekenhuis gelaten om hier te kunnen zijn’ en ‘Dit is voor mij de beste dag want ik ben vandaag kankervrij verklaard.’ Aan deze dame, alle aanwezigen van het concert en de twee miljoen deelnemers aan de Pride in Londen, droeg Take That ‘The garden‘ op.

4 jaar wachten om de band nog eens live aan het werk te zien, werd beloond en onderstreept met een fel meegezongen en -gezwaaid ‘Patience’. En het aanstekelijke dansje van de drie tijdens ‘Pray’? Dat blijft gewoon werken. De fans klapten het nummer ook danig mee en joelden het dan ook uit van pure opwinding. Dat deze show erg knap in elkaar stak, tonen we graag nog eens aan door te verwijzen naar de visuals. Tijdens ‘Pray’ zagen we het TT-logo namelijk als een glasraam geprojecteerd worden. Toen daarna de nacht zich aankondigde, was het tijd om de lasers voor een eerste keer hun werk te laten toen tijdens ‘Said it all’.

Hoewel Take That een sit down organiseerde tijdens hun Sigma-cover van ‘Cry’ dat tevens van heel veel witte confetti voorzien werd, vonden we dit een van hun mindere momenten. Net daarna volgde weliswaar een van de absolute hoogtepunten van de show: ‘Relight my fire’ met Lulu. Metershoge vlammen zagen we op het podium en de vurige visuals deden ons zo waar eerder aan bands als Guns N’ Roses denken. Maar wat een stem als een klok heeft die Lulu? ‘She’s amazing’ klonk het rondom ons. Iets wat we alleen maar konden beamen over deze tweede gastartieste.

Na ‘Hold up a light’ stond Take That stil bij Jim Steinman die ‘Never Forget’ produceerde. De man die vooral gekend is voor de songs die ie schreef voor Bonnie Tyler en Meat Loaf stierf twee jaar geleden. Iedereen zong het nummer, zelfs in het begin wanneer we een kinderkoortje op tape hoorden, mee en klapte ook op het ritme van de muziek mee terwijl gele confetti de lucht ingespoten werd.

Take That maakte een nieuwe afspraak met haar fans. De band gaat immers blijkbaar volgend jaar touren. Een zee van witte smartphonelichtjes zorgde voor een geweldig effect bij hun laatste nummer van de avond: ‘Rule the world’. Een song die op het einde ook voorzien werd van vuurwerk.

Na anderhalf uur topentertainment van de bovenste plank, een bijzonder knap vormelijk afgewerkte show, een meezingfeest als dé ultieme kers op de taart van de Londen pride kunnen we gerust stellen: Take That heerst nog steeds.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. The Flood
2. These Days
3. Could It Be Magic (cover Barry Manilow)
4. Greatest Day (met Calum Scott)
5. Dancing on My Own (cover Robyn) (met Calum Scott)
6. How Deep Is Your Love? (cover Bee Gees)
7. A Million Love Songs
8. Shine
9. The Garden
10. Patience
11. Pray
12. Said It All
13. Back for Good
14. Cry (cover Sigma)
15. Relight My Fire (cover Dan Hartman) (met Lulu)

Bis:

1. Hold Up a Light
2. Never Forget
3. Rule the World