Recensie Bruce Springsteen ★★★★1/2

In 2009 stond Bruce Springsteen op het Hard Rock Calling Festival in Hyde Park, Londen. Een jaar later verscheen van dat concert een uitstekende DVD die ons zo enthousiasmeerde dat wij vanuit België op een dag naar Londen wilden trekken om The Boss er live aan het werk te zien. BST Hyde Park heeft de man dit jaar maar liefst twee keer geboekt, goed voor twee keer dat het bordje ‘uitverkocht’ mag bovengehaald worden. Het festival dat aan haar tiende editie bezig is, heeft trouwens een droomaffiche weten opstellen.

Wat ons vooral opviel, was hoe snel de Londenaars ‘into the moment’ waren op die concertregistratie toen we de DVD bekeken. Terwijl in Vlaanderen het vaak trekken en sleuren is om de sfeer er wat in te krijgen bij het publiek, is dat in Londen niet het geval. Of je er naar een concert gaat, het theater of een musical, vanaf de allereerste seconde zitten ze er volop in. Nog zoiets wat we bijzonder weten te appreciëren is het naar ons gevoel vroege start-uur van de headliner, zeven uur ‘s avonds lokale tijd. Het concert, waarin Bruce Springsteen 28 songs bracht, met focus op de hits naar het einde toe, duurde bijna drie uur en was klokslag tien uur voorbij. Prima voor een dag in de week als je de volgende dag opnieuw moet gaan werken dus.

Bruce Springsteen (73) klinkt heser dan vroeger, leek ons in Londen. Maar stemvolume heeft ie nog wél altijd zo bleek. Sommige hoge noten worden knap lastig voor ‘m. Zo hoorden we zijn stem overslagen tijdens ‘Born in the U.S.A.’ en klonk ie wat benepen in de hoogte. Hij moest echt grijpen naar die hoge noten die er niet altijd even zuiver uitkwamen. Daartegenover staat wel dat ie heel hoog a capella, bijna etherisch ‘The River’ eindigde qua zang alsof ie uitgesteld een antwoord wou bieden aan zijn mannelijke backing die tijdens de Commodores’ cover ‘Nightshift’ bijzonder hoge noten moeiteloos wist te zingen en wat plagerig met zijn vuist op de rug van Bruce klopte alsof hij daarmee wou zeggen ‘en nu gij!’

Het is vooral die amicale ongedwongen sfeer en vooral het spelplezier dat ons nog maar eens opviel tijdens het optreden van Bruce Springsteen en the E-street band in Hyde Park. De band en zijn frontman kwamen zeer goed gerodeerd over, maar vooral: ze hadden er zichtbaar zelf ook fun in. The Boss bleek ook erg attent. Zo gaf ie op het einde van ‘The Promised Land’ zijn mondharmonica waarop hij net gespeeld had, aan een meisje dat op de schouders van haar papa zat en een plectrum aan haar broertje. Op haar t-shirt stond trouwens ‘I’m a rocker’.

De vriendschap op het podium zie je bijvoorbeeld al bij ‘Ghosts’ wanneer saxofonist Jake Clemons (de neef van de overleden Clarence Clemons) zijn arm over de schouder van The Boss legt en de eerste reeks ‘lalala’s’ het publiek ingestuurd worden, die de fans in no time uiteraard meezingen. Steven Van Zandt mag al tijdens ‘Prove it all night’ voor het eerst soleren op elektrische gitaar terwijl de band er een verschroeiend tempo op nahoudt. Openingsnummer ‘No surrender’ gaat dan ook in een beweging over in ‘Ghosts’ en ‘Prove it all night’.

In ‘Out in the street’ zingt The Boss dat ie zich niet droevig of depressief voelt. Integendeel, de man zit duidelijk goed in zijn vel wat ie ook even toonde door met Jake gewoon wat te gaan zitten op een trap. ‘Woho. Yeah Yeah’ liet ie de fans mee- en nazingen tijdens die song. Later zou ie het geweldig vinden om met de fans op de eerste rijen op de foto te gaan door hen selfies te laten maken terwijl hij zichzelf kon zien op de grote schermen. Springsteen keek dus ook naar zijn eigen show die ie op dat moment aan het afwerken was. En dat idee vond ie – terecht – leuk.

‘Lalala’ zongen we mee tijdens ‘The promised land’ en bij ‘Darlington County’ ging ie zo waar hoedjes passen die zijn fans op hadden. Een rood exemplaar met allemaal pins op droeg zijn voorkeur en hield ie bijna een gans nummer op. Met ‘Come on Soozie!’ triggert ie vervolgens zijn violiste Soozie Tyrell om een sterke vioolsolo uit haar snaarinstrument te toveren. De energie, de dynamiek waarmee Bruce Springsteen en the E-street band staan te performen, is op zijn zachtst gezegd uitzonderlijk te noemen.

Heel veel handkusjes werpt ie naar een meisje als antwoord wanneer zij net hetzelfde gedaan heeft bij de start van zijn ‘Working on the Highway’, een song waar de kopers, twee saxen, twee trompetten en een trombone lekker mogen doorklinken en de fans hun handjes laten wapperen, we iemand luchtgitaar zien spelen op de schouders van een van de ouders, en de handen de lucht ingaan wanneer er ‘woew’ uitgeslaakt wordt. Alweer een briljante live versie tekenen we op.

Tijdens ‘Kitty‘s Back’ houdt Bruce Springsteen een hoge noot op elektrische gitaar zeer lang aan terwijl hij met zijn andere hand even rechts, links en vervolgens door het midden van zijn grijze haren die wat wax hebben meegekregen, gaat. Aan showtrucs geen gebrek dus tijdens dit concert. Het is pas na het tiende nummer - wat aangeeft hoe snel en strak de set is - dat The Boss even het publiek toespreekt met: ‘London, is there anybody alive out there?’

Alsof ie die vraag nog hoefde te stellen? Uiteraard reageerde het publiek instemmend en luidkeels. ‘Als jullie het zijn, dan ben ik het ook.’ antwoordde the Boss. Later zou Springsteen stilstaan bij het jaar 1965 toen ie 15 was en na school in het rockbandje The Castiles speelde dat het drie jaar heeft uitgehouden. Bruce zei dat ie toen absoluut geen goed gitarist was, maar wist wel dat het een belangrijke leerschool voor ‘m was. Hij riep ons op om het leven te vieren, om elke dag de dag te plukken. Zelf is hij ondertussen het enige overgebleven bandlid van het eerste groepje waar ie in zat na het overlijden van zanger/gitarist George Theiss bijna vijf jaar geleden. Daarover schreef ie ‘Last man standing’ waarin we Barry Danielian op trompet mogen horen schitteren. The Boss schreef destijds met Theiss zijn eerste nummers en lijkt door hiernaar te verwijzen ook stil te staan rond zijn eigen sterfelijkheid.

Zelfrelativering en -humor. Ook dat is nog zoiets waar Bruce Springsteen bleek uit te blinken tijdens zijn concert op BST Hyde Park. Tijdens ‘Mary‘s Place’ riep ie ‘one’ tegen drummer Max Weinberg die daarop 1 keer op zijn troms sloeg. Daarna zei Bruce ‘two’, vervolgens ‘three’ en ‘four’ en sloeg Max even veel keer op zijn vellen. ‘Waar zit de humor dan, horen we u denken?’ Wel, in wat The Boss daarna aan het publiek meegaf: ‘Ik heb hiervoor thuis voor de spiegel zitten oefenen.’ Plots beeldt je je Springsteen in zijn badkamer voor met een haarborstel in zijn hand. Het idee alleen al is te gek voor woorden, al is niets menselijks ook hem vreemd wellicht.

Alle kartonnen bordjes ten spijt die onder andere vroegen naar ‘Hungry heart’ en ‘Jungleland’, in tegenstelling tot vroeger, lijkt Bruce Springsteen tijdens deze tour niet aan verzoekjes te doen. En die songs kregen we dan ook niet te horen. Na een magistraal trio ‘The Rising’ (waarbij het publiek massaal ‘lalala’ meezingt), ‘Badlands’ (dat eindigt in ‘woho’ gezang door de fans) en de volle sound van de sax en andere kopers die schitterden in ‘Thunder Road’, kwam iedereen buigen op het podium. We waren dan welgeteld twee uur en twintig minuten ver in het concert. En dan moet dat salvo aan hits (‘Born in the U.S.A.’, ‘Born to Run’ waarbij het publiek ‘oho’ zingt, ‘Glory Days’ en ‘Dancing in the Dark’ waarbij hij met Steven wat dolt met de camera achteraan op het podium, Bruce met zijn kont schudt en Steven met de camera tegelijkertijd om het effect te vergroten) nog afgevuurd worden op het publiek…

Met ‘Thank you London for a beautiful night’ neemt Bruce Springsteen afscheid van zijn publiek na dit eerste uitstekende concert op BST Hyde Park - zaterdag staat ie er terug - knipogend dat ie nog maar net opgewarmd geraakt is wanneer hij solo en akoestisch afsluiter ‘I’ll see you in my dreams’ speelt.

< Bert Hertogs >      

De setlist:

1. No Surrender
2. Ghosts
3. Prove It All Night
4. Letter to You
5. The Promised Land
6. Out in the Street
7. Darlington County
8. Working on the Highway
9. Kitty‘s Back
10. Nightshift (cover Commodores)
11. Mary‘s Place
12. My Hometown
13. The River
14. Last Man Standing (akoestisch met Barry Danielian op trompet)
15. Backstreets
16. Because the Night (cover Patti Smith)
17. She‘s the One
18. Wrecking Ball
19. The Rising
20. Badlands
21. Thunder Road

Bis:

1. Born in the U.S.A.
2. Born to Run
3. Bobby Jean
4. Glory Days
5. Dancing in the Dark
6. Tenth Avenue Freeze-Out

Bis 2:

1. I‘ll See You in My Dreams (solo akoestisch)