Recensie Billy Joel ★★★★★

Een mooier cadeau kon Billy Joel BST Hyde Park niet bieden. Tijdens het laatste weekend van het festival zette de 74-jarige New Yorker een weergaloos en exquis optreden neer in Londen waar gerust het adjectief ‘legendarisch’ voor gehanteerd mag worden. Joel bleek humoristisch, goedgezind, bescheiden, goed bij stem en vooral datgene uit zijn hoed te toveren waarvoor het publiek gekomen was: de hits.

De kers op de taart van deze tiende editie van BST Hyde Park kunnen we gerust Billy Joels concert in Londen noemen. De organisatoren waren erin geslaagd om hem te boeken voor een exclusieve Europese show. Het gevolg liet zich dan ook raden. In geen tijd waren alle 65.000 concerttickets uitverkocht. Billy Joel gaf het publiek mee dat ie de dag ervoor naar het tevens uitverkochte concert van Bruce Springsteen was gaan kijken. ‘Die beschikte over een trap’ knipoogde hij verwijzend dat er een grotere afstand tussen hem achter de piano was met het publiek dan tussen The Boss de dag eerder. En toch slaagde hij er moeiteloos in om de vierde wand te doorbreken en er een community sing-a-long optreden van te maken.

‘The longest time’, zevende op de set, was bijvoorbeeld zo’n pareltje dat op een prachtige manier meerstemmig gebracht werd, met nagenoeg enkel de basgitaar van Andy Cichon als begeleiding. Het publiek nam daarbij ook nog eens een stem voor haar rekening wat meteen zorgde voor een van de eerste maar lang niet laatste sublieme momenten van Billy Joels concert. Zijn humoristische kant toonde ie dan weer door na een lange noot even stilte te integreren in het nummer waarna ie op zijn  klok keek. Of hoe ‘Longest time’ zo ook letterlijk geïnterpreteerd werd.

Openen deed Billy Joel zijn set met ‘My life’ dat ie startte met een stukje ‘Ode an die Freude’ van Beethoven. Of de man weet heeft dat het VK uit de EU gestapt is, is maar de vraag. Feit is dat de Britten er kennelijk niet om morden om het officieuze Europese volkslied te horen. Joel zat aan zijn zwarte piano die rond kon draaien op een draaiend podiumelement. Al van bij de start reageerde het publiek uitbundig. Wat wil je met 28 graden op de thermometer en de zon op je snoet? Dan ben je gewoon in optimale omstandigheden een festivalconcert aan het meemaken.

‘It’s the brightest sun I’ve ever seen when I played and It’s in England!’ zei ie vanachter zijn zonnebril, verwijzend dat er kennelijk geen zekerheden meer zijn op weervlak. Toegegeven, telkens wij naar Londen trekken, hebben we zelden dat typische grijze regenweer waar de hoofdstad van het VK om gekend is. De zon zou Billy Joel echter wel parten spelen, zo geraakte ie verblind om zijn eigen setlist te lezen, en konden de priemende zonnestralen toch nog schuin tussen zijn zonnebril gaan wanneer zijn piano evenwijdig met de podiumrand stond. Dat verklaart wellicht ook waarom ie na een tijdje last kreeg van een stevig lekkend linkeroog dat ie met een zwarte handdoek probeerde droog te deppen.

Billy Joel had goed en slecht nieuws bij voor zijn Londense publiek. Het slechte nieuws was dat ie geen nieuw materiaal bij had. Het goede nieuws dat we dus niet naar nieuw materiaal moesten luisteren en dus de classics voorgeschoteld zouden krijgen. Joel weet dus gewoon wat een festivalpubliek als dat van BST Hyde Park wil, en serveerde het dan ook. Hij liet hen zelfs de keuze: ‘Vienna’ of ‘Just the way you are’. Want zo verzekerde de zeventiger, dat laatste nummer is wel degelijk van hem hoewel velen dat aan Barry White toeschrijven.

Dat het een eerder uniek optreden was, besefte Billy Joel maar al te goed: “Thank you, London, England! Good to see ya, I don’t get to come here that much. And I’m not sure when this old ass is going to be back again.” wist ie dan ook. Dollen deed ie met het publiek toen ie ‘The entertainer’ aankondigde. ‘Don’t bullshit me. Nobody bought that album.’ zei ie toen ie dat nummer kaderde dat uit het ‘Streetlife serenade’ album kwam dat in 1974 verscheen. Dat er fans waren die ‘Zanzibar’ kenden uit ‘52nd street’ verbaasde hem daarna al even hard. De staccatoakkoorden van Joel op piano in combinatie met een geweldige trompetsolo van Carl Fischer werden dan ook gesmaakt.

Even verliet Billy Joel de piano om vooraan achter een microstatief plaats te nemen. ‘Ik ben Mick Jagger niet!’ zei ie waarop zijn band prompt ‘Start me up’ van The Rolling Stones inzette waar hij uiteindelijk twee refreinen uit zong. Met ‘Ik heb het nu bewezen’ liet hij de song neerleggen waarna hij voor de zwaarste opdracht stond tijdens zijn ganse concert. “Your voice deepens as you get older. I didn’t think I’d do this song in my 70s, I didn’t think I’d be doing this gig in my 70s.” zei ie toen ie aan ‘An innocent man’ aangekomen was, verwijzend naar de hoge noten die erin steken. ‘Als ik ‘m niet haal: sorry. Bid ervoor’ zei ie eraan toevoegend dat ie dat zelf wel spannend vond. Of Billy Joel ze haalde op BST Hyde Park? Reken maar van wel! De opluchting kon je van zijn gezichtsuitdrukking aflezen toen die eerste hoge noot er was en hij die gehaald had. Na het nummer gaf ik grif toe: ‘Ik ben blij dat ik ervan af ben.’ Punt is dat Joel zich tijdens die song ook nergens achter kan verschuilen. Als zelfs de triangel prominent doorklinkt in de geluidsmix, dan weet je dat elk kleinste muzikale detail ook te horen was.

Wat maakt een concert legendarisch? Het exclusieve gehalte ervan. Wat in dit geval zo is. Ook de interactie met het publiek dat ook haar zegje mag doen over het verloop van de show is belangrijk. En enkele covers aangepast aan de omgeving (zoals ‘A hard day’s night’ van The Beatles) en aan de actualiteit (zo eerde percussioniste Crystal Taliefero de recent overleden Tina Turner met een grandioze versie van ‘River deep mountain high’ in Joels ‘The river of dreams’) mogen ook niet ontbreken. Net als een verrassingsgast uiteraard. Aan al deze criteria voldeed dit puik concert dat ook nog eens vocaal en muzikaal van topniveau bleek. Wie de verrassingsgast was bij Billy Joel? De zeventiger had niemand minder dan Joe Jonas van The Jonas Brothers bij om samen met hem ’Uptown girl’ te zingen. Resultaat? Jong en oud die helemaal door hun dak gaan.

Net voor ie ‘She’s always a woman’ waarbij de cameramannen inzoomden op de vrouwen in het publiek, bracht, had ie aandacht voor een festivalganger die kennelijk medische hulp kon gebruiken in de golden circle. Dat het concert soms ook naar klassieke muziek refereerde bleek al bij de start van de show, maar ook verderop trok het concert van Billy Joel even die kaart toen zijn backing en gitarist Mike Delguidice op uitstekende manier ‘Nessun Dorma’ van Puccini zong.

Het stevig meegezwaaide en -gezongen ‘Scenes From an Italian Restaurant’ kondigde een finale aan om ‘u’ tegen te zeggen. Schouder aan schouder zagen we de fans meewiegen op ‘Piano Man’ en de song van begin tot einde meezingen. Het community-gevoel tijdens de concerten van Bruce Springsteen en Take That eerder op het terrein was al bijzonder om mee te maken, maar dit was toch net dat ietsje straffer. Naar het einde toe van het nummer liet Joel zijn prachtig zingend publiek de song even alleen brengen.

‘We didn’t start the fire‘ en ‘Uptown girl’ warden als de eerste twee bissen bijzonder enthousiast onthaald en daarna deed Billy Joel een Springsteentje. Door met zijn microstatief de rocker uit te hagen en ermee wild te draaien op de tonen van ‘It’s still rock and roll to me’. Afwerken deed ie door het statief te gooien naar de stagehand die het net zoals de gitaar van Bruce de dag voordien vlotjes uit de lucht wist te halen.

Wat maakt een optreden ook legendarisch? Wanneer een artiest langer speelt dan aangekondigd. Billy Joel trapte zijn optreden af rond acht uur ’s avonds lokale tijd. Het zou normaal gezien rond tienen eindigen en dus twee uur duren. Joel breidde er maar liefst tien minuten aan door na ‘Big shot’ The Beatles te coveren met ‘A hard day’s night’ waarmee hij uiteraard wist te scoren bij de Britten. En iedereen deed ie vervolgens met verstomming slaan toen ie ‘turn out the light’ zong in afsluiter ‘You may be right’ en er dan perfect getimed een black out volgde. Alle lichten en schermen gingen over op zwart. Nooit eerder meegemaakt hebben we dat op een festival. Grandioos.

En net zoals ie een gans optreden overkwam, zo trok ie ook op het einde van zijn concert de humoristische kaart. Billy Joel zou faken dat ie slecht te been was toen ie van zijn pianokruk en verhoogd draaiend podium kwam om zo zijn volledig terecht uitbundig applaus een laatste keer buigend in ontvangst te nemen. 

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. My Life (met “Ode an die Freude” intro)
2. Movin‘ Out (Anthony‘s Song)
3. The Entertainer
4. Vienna (publiekskeuze na dilemma met ‘Just the way you are’)
5. Zanzibar
6. An Innocent Man (met “Start Me Up” intro)
7. The Longest Time
8. Don‘t Ask Me Why
9. New York State of Mind
10. Allentown
11. She‘s Always a Woman
12. Sometimes a Fantasy
13. Only the Good Die Young
14. The River of Dreams (met stukje ‘River Deep Mountain High’ door Crystal Taliefero)
15. Nessun dorma (cover Giacomo Puccini) (gezongen door Mike Delguidice)
16. Scenes From an Italian Restaurant
17. Piano Man

Bis:

1. We Didn‘t Start the Fire
2. Uptown Girl (met Joe Jonas)
3. It‘s Still Rock and Roll to Me
4. Big Shot
5. A Hard Day‘s Night (cover The Beatles)
6. You May Be Right (met “Rock and Roll” van Led Zeppelin)