Recensie Talweg ★★★

7 jaar na Driften staat petri dish op Zomer van Antwerpen met Talweg opnieuw garant voor een voorstelling die zowel esthetisch, absurd als intrigerend is. Een die circus, dans, theater en beeldende kunst laat samenkomen in een voorstelling, hier een horrorsprookje gebaseerd op de Griekse mythologie met barokke elementen. Net zoals in hun vorige voorstelling mengt het gezelschap het menselijke met het niet-menselijke (hier zien we in het begin monsters als Titanen voorgesteld) in een wereld die op de rand staan van de afgrond. Gaandeweg zien we de personages terug menselijkere trekken aannemen.

Als je wil kan je Talweg zien als een hallucinatie, een nachtmerrie of een bad trip nadat een man te diep in het glas gekeken heeft. Het gevolg laat zich raden: de muren lijken te bewegen, een lamp, een box en een Emmanuelle-stoel komen tot leven. Spoken zie je dan of monsters als je wil die plots verschijnen achter een spiegel. Angsten worden blootgelegd: eenzaamheid is daar een van. Knap voorgesteld wanneer een acteur naar het toilet moet gaan, een krantenpagina neemt, eerst die leest en vervolgens zijn gat eraan afveegt. Alleen al dat beeld vat perfect de huidige tijdsgeest samen. Een waar journalisten en media het verkorven hebben, en als ze dat niet hebben, hun werk herleid wordt tot iets zeer vluchtigs en tijdelijks.

Geklop op de muur dat niet beantwoord wordt, ook dat boezemt angst maar tegelijkertijd ook een vorm van eenzaamheid in. Maar even goed ook het licht dat plots uitvalt. Sommige zinnen komen terug in Talweg en blijven resoneren. ‘Wie beslist er?’ is er zo eentje. Of ‘Kom naar beneden!’ Andere quotes die naar de voorstelling refereren zijn in een expo te zien voor het publiek plaatsneemt op de tribunes. Met het materiaal dat er allemaal lag in de ruimte waarin het gezelschap speelt, ging men aan de slag om hun voorstelling ook nog extra beeldend uit te leggen. Toch is het net dat narratief dat wat ondergesneeuwd geraakt door de luide geluidsmix en de sterke focus op de knappe beelden die bijzonder filmisch aanvoelen. Verwijzingen naar o.a. Prometheus, Epimetheus en Atlas worden er onder andere gelegd. Maar helaas valt niet alles even helder na te vertellen na de voorstelling. Vraag is of dat überhaupt het opzet is van deze multidisciplinaire productie.

Dat neemt niet weg dat er absolute topmomenten te beleven vallen, maar dan eerder naar het einde toe van de voorstelling. In Talweg zie je onder andere een cyr wheel gebruikt worden waarvoor het circustoestel helemaal niet bedoeld is: als mega hoelahoep. Alleen al om die verbluffende act te zien, is het de moeite om een ticketje aan te schaffen voor deze productie die de op 1 na (na Sabotage) grootste van deze editie van Zomer van Antwerpen is. Wel raden we aan om niet te hoog op de tribune plaats te nemen vermits er twee keer redelijk hoog achteraan op een pole aan acrobatie gedaan wordt, en dat gaat vanuit zo’n hoge zichtlijn wat verloren achter het zwarte doek dat mee zorgt voor een prachtig visueel effect (een gordijn zoals u het nooit eerder zag waarop geprojecteerd wordt).

Talweg heeft dus absoluut wel zijn sterke momenten, maar is het niet de ganse tijd. Een kleine disclaimer voegen we graag toe. De voorstelling kan omwille van het duistere karakter gevoelige kijkers een ongemakkelijk gevoel bezorgen. Dat merkten we rondom ons toen enkele vrouwen het knap lastig kregen tijdens een nochtans straffe contortion-act van een vrouw die belaagd lijkt te worden door twee mannen en zich uit die benarde situatie probeert te redden dankzij haar flexibele lichaam.

< Bert Hertogs >