Recensie Niall Horan ★★★

Met een lichtgeel hemd waarop achteraan in blauw ‘The show’ stond, de titel van het derde solo album van de Ierse zanger die deel uitmaakt van One Direction, een wit marcelleke daaronder en een gele broek aan stond Niall Horan op het hoofdpodium van Lollapalooza Parijs. Dat ie zo dankbaar was, herhaalde hij tijdens zijn uur durende set zo vaak, dat het op den duur aardig begon te vervelen al die nederigheid die hij tentoon spreidde. Straf vond ie het bijvoorbeeld dat het Franse publiek erin slaagt te connecteren met zijn liedteksten hoewel ze niet dezelfde taal als hij spreken. Verder had ie het over zijn eerste solo-optreden in de Franse hoofdstad meer dan 10 jaar geleden terwijl er nu duizenden mensen voor hem stonden op de Hippodrome de Longchamp. Wij onthouden vooral één kartonnen bordje van een fan in het publiek dat meteen alles zegt: ‘Please sing 1D songs’ wat een beetje oneerbiedig aanvoelt richting het solomateriaal van de artiest maar waarmee de jongedame ook wel de nagel op de kop wist te slagen.

Want wanneer ie ‘Story of my life’ uit zijn One Direction- periode bracht, voelde je de extase gewoon op je afkomen onder het voornamelijk vrouwelijke publiek. Een groot meezing-, -zwaai én smartphonemoment werd het tegelijkertijd. Openen had hij ‘The Show’, waarvan ie net voor ie ‘Story of my life’ ook de titeltrack had gezongen, gedaan met ‘Nice to meet ya’. Duchtig meegezwaaid en -geklapt werd er al van bij de start. Wat uiteraard dan ook werkt, is een kraancamera die live beelden schiet van de jonge toeschouwers die in tegenstelling tot bij ons als ze in beeld komen op de ledschermen, niet stoppen met uitbundig zijn, maar gewoon blijven doordoen. Heerlijk. Tijdens ‘Heaven’ zien we zo de camera’s het publiek aardig oppoken. Met succes.

‘Het is wellicht vijf jaar geleden dat ik nog in Parijs optrad’, wist Niall Horan die meteen een afspraak maakte met zijn Franse fans voor volgend voorjaar in Le Zénith. ‘Als je houdt van wat je hier te zien krijgt, kom dan gerust af. Als dat niet het geval is, blijf dan weg.’ zei ie. Solo zichzelf begeleidend door de akoestische gitaar bracht ie vervolgens ‘This town’. Hij complimenteerde zijn fans daarna voor het mooi meezingen, vond ons ‘sexy’ in het Frans en antwoordde op een meisjeskreet: ‘I love you too.’

Met ‘Heartbreak weather’ wist ie nog aardig de aandacht te houden van zijn fans na die 1D-song. Maar daarna tekenden we maar liefst twee inkakmomenten op om ‘u’ tegen te zeggen in de set van Niall Horan. ‘Cross your mind’ en ‘If you leave me’ werkten voor geen meter. Die scheve situatie zette ie weliswaar mooi recht dankzij ‘Everybody wants to rule the world’, een fraaie cover van Tears for fears die hij bracht. En wie dan nog niet terug wakker was, geraakte dat ongetwijfeld dankzij de basdrum van ‘Black and white’. ‘Oehoe’ zongen de fans dan weer mee tijdens ‘Meltdown’ en vervolgens sloot ie af met ‘Slow hands’.

Eerlijk? Veel verder dan dat Niall Horan een brave gast lijkt, (‘Oh my God you were probably here all day in the sunshine’) een brave set speelt die wat gelikt aanvoelt, komen we niet. Een ok optreden dus op die zware dip na halfweg, maar meer dan dat ook niet.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Nice to Meet Ya
2. Heaven
3. On a Night Like Tonight
4. This Town
5. The Show
6. Story of My Life (One Direction)
7. Heartbreak Weather
8. Cross Your Mind
9. If You Leave Me
10. Everybody Wants to Rule the World (cover Tears for Fears)
11. Black and White
12. Save My Life
13. Meltdown
14. Slow Hands