Recensie Rosalía ★★★★

Of we wisten wat voor een speciale avond Lollapalooza Parijs voor haar was, vroeg Rosalía aan haar publiek. ‘Euh, nee?’, dachten we. Tot ze zei dat het haar laatste concert van de festivalversie van haar Momotami wereldtour was die genoemd is naar haar tweede plaat. Toen we dat hoorden maakte - om Kristel Verbeke te citeren - ons hart een sprongetje. Rosalía stond de voorbije maanden namelijk al een tijdje hoog in ons lijstje van artiesten die we live aan het werk wilden zien. Een laatste optreden van een tour kan dan twee kanten uitgaan, ofwel zitten de artieste en haar dansers er helemaal door van de vermoeidheid door het touren en schiet er nog weinig over van de oorspronkelijke show en het niveau, ofwel wordt het een onvergetelijke avond omdat ze nog eens alles willen geven en meer. Zo gaat het vaak. Maar blijkbaar kan ons eindoordeel toch ook ergens tussenin vallen bij een dernière. Bij dit Spaanse multi-talent is dat namelijk het geval.

Rosalía bleek wel vol overgave op het podium te staan in de Hippodrome van Longchamp maar bleek zich wat te vergalopperen bij de start. De hitte op het podium en de intensiteit waarbij ze performde bleken geen goeie match. Gevolg was dan ook dat ze niet anders kon dan het tempo uit haar show te halen, door veel te babbelen (onder andere minutenlang in het Frans waarbij ze ook door de mand viel wanneer ze iets niet goed verstaan had wat er in haar in ears haar ingefluisterd werd) of ‘m gewoon even stil te leggen om haar make up die aan het uitlopen was te fatsoeneren of iets te drinken.

Met een wit lichtgevend masker in de vorm van een mond met centraal op de onderlip een hartje en links en rechtsboven enkele staartjes startte Rosalía haar show op de tonen van ‘Saoko’. Aan dynamisme geen gebrek. Zo begon deze dertiger al meteen te twerken, gingen de camera’s ondersteboven, en trok ze de zwart-wit kaart op de ledschermen achter haar.

‘Bonsoir Paris’ zei ze in haar beste Frans en in no time antwoordde het zeer talrijk opgekomen publiek extatisch. Heel fijn was het om te merken dat ze niet alleen de Latino-gemeenschap weet aan te spreken met haar songs maar een heel breed, divers publiek naar haar show weet te lokken. De heupen schudde ze, en zo deden ook haar fans op ‘Bizcochito’ terwijl die ‘Ta-ra-rá, ta-ra-rá, ta-tá’ in die song gewoon zo aanstekelijk werkte dat de toeschouwers die uit volle borst meezongen.

Dat Rosalía zich ondertussen als een diva gedraagt, hoeft niet te verbazen gezien haar status in de Latin- en bij uitbreiding algemene muziekwereld. Zo kwam ze meer dan vijf minuten te laat aan, liet ze net als Lil Nas X en Niall Horan slechts een beperkt aantal persfotografen (na ondertekening van een contract uiteraard) haar show fotograferen, en liet ze zich water brengen en een tijdlang zich iets in het oor fluisteren door een van haar mannelijke dansers. De oversized futuristische zonnebril die ze van hem aannam, kuiste ze nog eerst even af voor ze ‘La fama’ aanving.

Al van bij de start had ze heel wat dansers rond zich op het podium, stijlvol in zwarte broek en wit marcelleke. Tijdens het rood belichte ‘Cap.Iv Disputa: De Aquí No Sales / Bulerías’ keerden die zich met hun rug naar haar terwijl ze in een cirkel rond haar draaiden. ‘Olé!’ riep een dame achter ons luidkeels terwijl een man met zijn hoed vol witte veren de ganse tijd zijn vreugde al molenwiekend uitte. Rosalía stond een tijdlang op haar linkerbeen tijdens die song. En het publiek? Dat klapte ritmisch mee op de flamenco(pop)ritmes waar de jongedame al van kindsbeen verliefd op werd. Verder tekenden we in de show ook nog een moment op waarbij haar dansers achter haar stonden en een golvende kromme beweging naar links (hun rechterkant) uitvoerden.

Wat haar muziek zo boeiend maakt, is dat ze voor haar jongste album startte vanuit new flamenco om vervolgens met het reggaetongenre te experimenteren. Zo haalt ze dus verschillende muziekstijlen door de blender met een alternatief, ja zelfs behoorlijk avant-gardistisch resultaat als gevolg. Ook het optreden van Rosalía was dat op Lollapalooza Parijs. Bij momenten voelde het als een festivaloptreden aan wanneer ze de frontstage indook tijdens ‘La Noche De Anoche’ bijvoorbeeld en een groot deel van de lyrics door haar fans op de eerste rijen liet meezingen of tijdens ‘Llylm’ waarbij ze met haar rug naar het publiek stond - wat doorgaans not done is - maar de camerabeelden op die manier zowel haar als haar fans in het publiek in beeld brachten. Maar soms had je evengoed ook het gevoel dat je naar een moderne dansvoorstelling aan het kijken was. Of een feestje waar Rosalía zelf naast gastvrouw ook dé gangmaakster op de dansvloer tegelijkertijd was (‘Linda’).

Maar de warmte op het podium in combinatie met haar energiek dansen en wellicht ook de vermoeidheid van het touren hoewel ze op zich wel energiek en fris oogde, begon al vroeg in haar set haar tol te eisen. De eerste tonen van ‘Linda’ zijn immers al te horen terwijl ze naar de mix aan de rechterkant van het podium een ‘X’-teken met haar handen maakt wat zo veel als ‘afbreken!’ wil zeggen. En enkele seconden later worden die beats inderdaad stilgelegd. Rosalía’s in ears blijken uit en haar gezicht zweet erg hard. Wanneer ze wat bijgewerkt is, laat ze zich op haar wang kussen door een danser tijdens die song. Maar ook verderop tijdens het optreden zal ze last krijgen van uitlopende make-up en er dan maar uiteindelijk voor kiezen om met een witte papieren doekje alles uit te vegen wat haar dan wel aan naturel doet winnen.

Tijdens ‘Diablo’ zet ze zich in een soort kappersstoel. De ventilatoren voor het podium doen nochtans hun werk en spelen met haar lange zwarte haren. Dat ze ook een sterke actrice is, toont ze onder andere tijdens die song waarin ze een lijdende blik toont maar ook lijkt ze even te kunnen schieten met haar ogen. Vervolgens zien we haar met haar witte handdoek zwieren om hem vervolgens in de richting van de camera te gooien. Die zit zo dicht op haar huid dat je de kleinste expressie op haar gelaat kan zien. Rosalía slaagt daardoor om moeiteloos de afstand/vierde wand tussen haar en het publiek te doorbreken zodat je als kijker bijna het gevoel hebt op haar schoot te zitten. Maar ook, zo onderstreept ze ook maar eens moeiteloos, bijvoorbeeld bij de laatste woorden van ‘Hentai’ waarin ze een vocale versiering aanbrengt, dat ze wel degelijk live aan het zingen is terwijl ze zich solo begeleidt aan de piano en de camera al haar doen en laten registreert inclusief trillen van de mond, tong en gehemelte.

Op diezelfde zwarte vleugelpiano kruipt ze tijdens ‘Candy’ waarrond haar dansers liggen. Sommigen leunen ook op het tokkelinstrument met hun ellenbogen. Bij ‘Motomami’ ensceneren ze dan weer een soort vleeshoop. ‘Despechá’ wordt zwaar meegezongen en uiteraard is het feest wanneer ze ‘Blinding lights’ van The Weeknd covert. Verder zien we haar nog tijdens ‘La combi Versace’ op haar buik liggen terwijl ze haar kont in de lucht steekt en zingt wanneer haar micro gewoon op het podium ligt.

Rosalía bracht op Lollapalooza Parijs kortom een vernieuwend optreden dat ergens viel tussen een concert en een moderne dansvoorstelling. Het resultaat was dan ook dat je soms het gevoel had dat de artieste op twee ideeën hinkte die (vaak goed maar niet altijd) met elkaar samengingen. Gevolg: het publiek moest constant kiezen tussen actief deelnemen aan een concert of passief kijken/met de smartphone de coole moves, de knappe choreo’s en visuals van Rosalía’s concert registreren. Wij stippen verder graag haar Enrique Iglesias-cover ‘Heroé’ aan waarbij ze grandioos soleert en aantoont wat voor een straffe zangeres ze is.

Maar de vele onderbrekingen waarbij ze het tempo uit haar eigen show haalde, waren er soms wat te veel aan voor ons zodat de aanvankelijke goeie, strakke spanningsboog - iets wat wij zeer belangrijk vinden of het nu om een podiumvoorstelling, concert, serie of film gaat – te vaak stevig in elkaar zakte.

< Bert Hertogs >