Recensie Décrochez-moi ça ★★★★1/2

Met Décrochez-moi ça keert Bêtes de foire terug naar Zomer van Antwerpen. 8 jaar geleden stond het Franse gezelschap al op het festival met een eerdere voorstelling waar wij laaiend enthousiast over waren. Vraag was dan ook of hun nieuwste poëtische voorstelling die theater mengt met circustechnieken, ons opnieuw in vervoering zou brengen. En of ze dat deed! De kleren maken misschien wel de man, maar op zijn minst ook een voorstelling, blijkt. En het universum dat ze ook nu weer vakkundig traag opbouwen intrigeert van begin tot einde. Chapeau.

Kijk, het begint al met het moment dat je in de kleine gezellige bordeaux tent mag plaatsnemen. Geen zwart doek dat open staat waartussen je mag gaan, wel hangen er een reeks jassen en vesten. Die hangen ook centraal boven het cirkelvormige podium dat rond kan draaien. Twee keer 8 vesten hangen er aan genummerde kapstokken. Twee artiesten doen elk de vest een na een over de andere aan. Dat op zich is al indrukwekkend als je weet dat ’s middags de blakende zon op de circustent stond en het er vanbinnen dus redelijk warm is. Wanneer het duo aan hun achtste stuk is gekomen, blijft het daar niet bij. Er volgt nog een negende kapstok met een kledingstuk aan en een tiende. Zelfs een elfde exemplaar is voorzien. Maar daar is er maar eentje van. Wie gaat die aantrekken?

Niet alleen mantels maar ook hoeden worden er gebruikt tijdens de acts van Décrochez-moi ça. Met iets heel eenvoudigs zoals je hoed naar de kapstok gooien in de hoop dat ie blijft hangen, krijgt Bêtes de foire moeiteloos het publiek op het puntje van hun stoeltjes, euh zitbanken. De spanningsopbouw van deze act is net als alle andere grandioos, traag maar doeltreffend, zodat de verwondering des te groter wordt. Dat deze voorstelling tot in de puntjes verzorgd is, blijkt uit de podiumwissel na de act. Want die kapstokken die bevestigd zijn aan de paal die centraal in de tent staat, moeten er uiteraard ook nog af. En wanneer blijkt dat die achtste hoed net de hoed te veel blijkt om opgestapeld van de scène te krijgen, is het maar de vraag wat de artiest met die laatste zal aanvangen.

Het feit ook dat alle toeschouwers knus bij elkaar zitten in een cirkel rond het podium, zorgt ook voor dat extraatje meer gezelligheid in combinatie met het relatief beperkt aantal mensen dat deze voorstelling kan bijwonen. Het intimistische kader versterkt dus de voorstelling en vice versa. Muzikaal horen en zien we onder andere een accordeonist die maar liefst vier exemplaren bespeelt, maar ze niet tussen zijn handen heeft. Hoe hij dat dan klaart met onder andere een exemplaar op zijn hoofd, moet je zelf maar gaan ontdekken.

Staan verder ook nog in voor het klankbedje: een zingende zaag, een opzwepende viool, de aanstekelijke ritmes van allerlei percussie-instrumenten, verschillende melodica’s die op de rug van de muzikant hangen en vanuit een bijna mondharmonica-achtige constructie aangeblazen worden.

Ronduit prachtig is het duet tussen man en vrouw wanneer ze afwisselend met een mantel een choreografie uitvoeren wanneer de ene ‘m uitdoet en de andere ‘m dan aan. Zo wordt het kledingstuk bij  Décrochez-moi ça een derde personage op zich en lijkt het te leven. Later wanneer er vier hoeden als een marionet worden gemanipuleerd en die rondcirkelen, eerst traag slepend over de plankenvloer, daarna zwevend op enkele centimeters hoogte, zie je als toeschouwer ook de draadjes niet meer. Bêtes de foire slaagt er dus moeiteloos in om je fantasie te prikkelen (via illusie).

Na een indrukwekkende act met witte jongleerballen en een verrassend grappige interventie van een viervoeter, onderstreept Décrochez-moi ça haar gevoel voor symbolisme in een finale die met die maskers Ensoriaans aanvoelt, tegelijkertijd de toeschouwers een spiegel voorhoudt maar vervolgens een levensgrote zoötroop voorstelt. Deze draaiende cilinder met verticale sleuven (door een deel van de spiegels in een kleine hoek met de rand van het podium te plaatsen) bezorgt de kijker een stroboscopisch effect. Telkens wanneer de artiesten een andere houding aannemen, zie je grotere bewegingen dan in werkelijkheid. Voor die laatste scène raden we bezoekers aan om zich te focussen op 1 punt, zo niet riskeer je wat duizelig te worden. Maar dat zelfs los daarvan Décrochez-moi ça - figuurlijk - duizelingwekkend mooi én origineel is, is een understatement.

< Bert Hertogs >

Décrochez-moi ça is nog t.e.m. 20 augustus 2023 te zien op Zomer van Antwerpen. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar. Je hoeft geen Frans te verstaan voor deze voorstelling. Er wordt namelijk niet in gesproken.