Recensie Beach Festival ★★★★

Wanneer John Roan even a capella ‘What a beautiful day’ zingt van Levellers tijdens zijn set op Beach Festival, dan weet je het wel. Dat de weersvoorspellingen – gelukkig – niet uitgekomen zijn. Geen sprake van regen dus in Nieuwpoort. Welkom blauwe hemel en zon! Heerlijk weer dus op de eerste dag van het gemoedelijkste gezinsfestival van Vlaanderen dat zo’n 7.500 toeschouwers wist te trekken.

We kunnen er niet omheen, voor een festival als Beach festival waar Nostalgie mediasponsor van is, valt de line up dit jaar wel op. Verjonging noemen ze dat, iets wat wij alleen maar kunnen toejuichen. Die verjonging zag je ook in het publiek. Heel jonge kindjes zagen we onder andere die op de schouders werden getild van meestal de papa zodat ze ook iets konden zien en met hun oordopjes in konden meewiegen, niet op het ritme van de zee, maar wel op de aanstekelijke muziek van Suzan en Freek bijvoorbeeld. Verder tekenden ook tieners en twintigers present die gewoon net als iedereen zichzelf konden zijn op een terrein dat hen ook die ruimte geeft. Chillen kan je er dan ook, maar ook fitnessen als je wil. En dan zijn er nog de ouders, of de veertigplussers die voor de oudere acts zoals Texas komen die al 35 jaar in het vak zitten. Ook onder hen zien we op zijn zachtst gezegd een eclectische mix. Onder de t shirts die wij spotten: Alice Cooper, Metallica, Guns N’ Roses, Simple Minds, Elton John en The Rolling Stones.

Toegegeven, Suzan en Freek brachten een veel dynamischere show dan we verwacht hadden. Op de radio vinden we ze nogal braaf, maar op Beach Festival bleken ze zich te ontpoppen tot degelijke entertainers. Hun publiek lieten ze lustig meezwaaien op ‘Weg van jou’, zachtjes meeklappen tijdens ‘Dit is voor jou’, een cover van Ozark Henry die volgens het Nederlandse duo ook op het festival aanwezig was, afsluiter ‘Goud’ meezingen en meeklappen, en halfweg de set zagen we het duo vakkundig het publiek uitspelen tussen links en rechts en het op het ‘We will rock you’ ritme laten meeklappen bij ‘De overkant’. Nu beginnen we stilaan hun populariteit te begrijpen en hoe het komt dat ze in het najaar in het Antwerps Sportpaleis optreden. Met stip was Freeks bindtekst ook de grappigste van dag 1. ‘Zoals jullie weten hebben we een tijdje geleden meegedaan aan een Vlaams televisieprogramma: Temptation Island.’ Om zich daarna meteen te ‘corrigeren’ en er ‘Liefde voor muziek’ van te maken.

John Roan zei dat ie gewed had op regen en dus veel geld verloren is toen bleek dat de zon scheen op de achtste editie van Beach Festival dat voor de tweede keer plaatsvond in het maritiem park in Nieuwpoort, dat ie omdoopte tot Beach Rock. Sharleen Spiteri zou later de festivalnaam dan weer inkorten tot ‘Beach Fest’. Roan wist nog dat Texas de headliner was maar dat Zara Larsson na Arsenal optrad, daar kon ie even niet meer opkomen.

Arsenal bleek helemaal tot haar recht te komen in het zomerse zonnetje bij Beach Festival, aan zee en voor de gelegenheid ook op het zand dat de natte plekken van het gras van de afgelopen dagen wat op wist te drogen. Dit moet zowat het beste concert zijn geweest dat we Arsenal ooit hebben zien geven. Opvallend: zo’n vroeg avondslot ligt hen wel, maar vooral: de zang van Roan, doorgaans een van de zwakkere elementen bij Arsenal, bleek deze keer verdomd goed. De summer vibes straalden dan ook van het publiek op de band af: ‘De warmte van jullie kwam naar hier’ zei Roan die samen met zijn muzikanten daar kennelijk ook energie uit tankten. Het moet zijn dat de crew van Zara Larsson dat ook begrepen had want voor haar set liet ze ventilatoren aanrukken vooraan op het podium.

Die konden dan met haar blonde haren spelen maar ook verkoeling bieden wanneer ze onder andere op haar knieën voor zo’n ding ging hurken. Wat ons betreft mochten die ventilatoren ook in de richting van het publiek staan, want wat wist ze ons op te hitsen samen met haar vier danseressen tijdens hun sexy moves! De 25-jarige Zweedse bracht de perfecte popshow. Strak gechoreografeerd, loepzuiver gezongen (die hoge noten!), meanderend tussen lieflijk en die heerlijke grom van d’r die ze in haar lyrics steekt. Het werd een oogverblindende show en ja het publiek gaapte zich de ogen uit de oogkassen ook omdat er wel wat meer te zien was dan tijdens een standaard festivaloptreden (een decolleté van haar danseressen hier, een stukje bil door een omhoog kruipend kort zwart rokje van haar daar …) waardoor ze de toeschouwers ook expliciet moest vragen om mee te doen.

Larsson zagen we voor het eerst live aan het werk 5 jaar geleden op Sziget Festival. We waren zo onder de indruk dat we haar sindsdien zijn blijven volgen en zullen dat ook nog blijven doen. Vergeet Dua Lipa’s (betalende) concertstreaming tijdens de coronaperiode.  Die van de Zweedse popprinses die ze gratis aanbood op Youtube was stukken beter, en zag en klonk gewoon bijzonder goed.

Dat was ook het geval op Beach Festival. Tijdens ‘Ruin my life’ liet ze horen dat Cirque du Soleil in Knokke dan wel acrobatie van het allerhoogste niveau kan brengen, maar dat haar toonladderacrobatie tijdens die song en nog vele andere minstens even indrukwekkend is. Tijdens ‘Talk about love’ liet ook zij het publiek op het ritme van ‘We will rock you’ meeklappen. Met succes. En met een dijk van een ABBA-cover als ‘Lay all your love on me’ en eigen hits onder de arm als ‘Symphony’, ‘Never forget you’ en ‘Lush life’ zette ze een finale neer om ‘u’ tegen te zeggen. Wanneer de zon goudgeel kleurt op haar snoetje komt ze ook visueel samen met haar danseressen en band het best tot haar recht. Het gevolg kan je raden: het festivalpubliek viel als een blok voor deze twintiger.

Voor de Schotse Sharleen Spiteri van Texas hoeft het allemaal niet zo. Een lief heeft ze nog steeds niet nodig, een vriend daarentegen wel. Hoewel ze op haar 55ste nog behoorlijk rebels en vooral eigenwijs bleek op Beach Festival, wist ze toch vrienden te maken in Nieuwpoort. Wie verzoekjes wou aanvragen, was er weliswaar aan voor de moeite. ‘Don’t tell musicians which songs to play. We know how to rock it’ klonk het onder andere. Een jonge toeschouwer riep ze dan weer tot de orde om naar haar te kijken op het podium, niet op het grote scherm die persoon wat womansplaining plagend uitleggend wat een podium precies is. Kritisch was ze voor die jonge generatie ook toen ze daaraan toevoegde: ‘Als het niet te zien is op een scherm, bestaat het niet voor hen.’

Toen het publiek Texas terugriep met de oh’s uit Seven Nation Army mocht haar gitarist even die gitaarbegeleiding van dat nummer verzorgen. ‘Als je het nummer niet kent moet je diep beschaamd zijn en het maar afbollen’ klonk het voor ze haar laatste toegift bracht: ‘Suspicious minds’ en voor het eerst hoorde toen ze zes was. De tijd dat ze haar haar kort wou knippen maar dat niet mocht van haar vader. Ze vond het opmerkelijk dat een Schotse goed weer had gebracht naar Nieuwpoort: ‘Dat is nog nooit eerder gebeurd!’ grapte ze, en schoffeerde de 5 Schotten in het publiek die in tegenstelling tot enkele andere fans die niet eens van Schotland waren, niet aan het zwaaien waren met een Schots vlagje. Ook de dansmoves van sommige mensen nam ze op de korrel. Volgens haar kan je namelijk aan iemands dans skills zien hoe die in bed is, zei ze voor ze ‘Let’s work it out’ zong.

Eerder bleek Spiteri dankbaar dat ze al 35 jaar dit leven mag leven onder andere dankzij het Belgische publiek dat al van bij de start van haar carrière haar kansen gaf. Zo herinnert ze zich nog een optreden uit 1989. Toen stond ze ’s ochtends zo dacht ze zich te herinneren op zondag 2 juli op Rock Werchter. Sierden toen o.a. ook die affiche zo wist ze nog: Elvis Costello, Nick Cave & The Bad Seeds, Pixies en R.E.M. ‘And we are still here!’ klonk het verbaasd en dankbaar tegelijkertijd.

En het publiek van Beach Festival? Dat reageerde al even dankbaar na een stortvloed aan hits (‘I don’t want a lover’, ‘In our lifetime’, ‘Summer son’, ‘When we are together’, ‘Black eyed boy’, ‘Inner smile’, ‘Say what you want’) dat Texas op het maritiem park losliet.

Was de eerste dag van Beach Festival er nog eentje met zon en een blauwe lucht, dan kreeg het festivalpubliek van de weergoden op dag twee het tegenovergestelde voorgeschoteld. Met bij momenten zware regenvlagen en behoorlijk wat wind, kreeg ‘Beautiful day’ van Levellers een wel bijzonder surrealistische connotatie. Het werd hun laatste nummer op hun setlist. Met ‘This song is guaranteed to piss you out.’ kondigde de groep het nummer aan. Toch moet gezegd dat het een absolute verdienste is van de Britse band dat ze de sfeer erin wist houden in het maritiem park. Ondanks de regen, haakten mensen in, en dansten ze dat het een lieve lust was in de modderachtige zanderige brij onder hun voeten.

Drums, akoestische gitaar, een pittig aangestreken viool, een melodieus aangeblazen mondharmonica … vormden een aanstekelijk zomers folky klankbedje waarop het publiek niet kon blijven stilstaan. Die vrouw met haar zwarte k-way waarop ‘KUT regen’ staat terwijl zij en de rest van het publiek loos gaat op hits als ‘One way’ maar dus ook ‘Beautiful day’: het is nu al een beeld dat ongetwijfeld nog een tijdje op ons netvlies gebrand zal blijven staan.

Net als Billy Ocean hadden wij gekozen om op Beach Festival bruine geklede Molièreschoenen te dragen. Met dat verschil dat hij ons overklaste met zijn hemd, blauwe das en bordeaux kostuum. Zijn schoenen hebben wellicht Beach Festival overleefd. Met droefheid dienen wij u echter te melden dat we van ons dierbare paar afscheid hebben moeten nemen na het festival. Het paar was ons al trouw sinds de uitverkoop bij Brantano en had volgens ‘mode-experts’ vorige zomer al afgedankt moeten worden. Dat neemt niet weg dat het plotse verlies hard aankomt. De bedoeling was dat die Clarks nog tot het einde van de zomer zouden meegaan. Het mocht niet baten. Onze trouwste fans starten ongetwijfeld straks een crowdfundingactie op.

Van Billy Ocean kregen we de greeting van Jesus Christ himself en zagen we de eerste koppels nog voor drieën al jiven op ‘Love really hurts without you’. Openen deed ie zijn set met ‘One world’, de titeltrack van – jawel – zijn jongste album waaruit hij ook ‘Mystery’ bracht in Nieuwpoort. De 73-jarige coverde ook Bob Marley & The Wailers’ ‘No woman no cry’. Maar de meeste fans waren uiteraard gekomen om zijn eighties hits mee te zingen. En die bracht ie ook.

Wat wel opviel tijdens songs als ‘Get Outta My Dreams, Get Into My Car’, ‘Loverboy’, ‘When the Going Gets Tough, the Tough Get Going’ en ‘Caribbean Queen (No More Love on the Run)’ was dat ie steevast de refreinen overliet aan de toeschouwers zodat ie zijn stem wat kon sparen op Beach Festival. Een stem die nochtans nog steeds erg krachtig en overtuigend klonk. Hoewel hij zijn songs een toonaard lager liet transponeren, haalde hij zijn noten dus wel. Wat ons betreft mocht ie wat meer vaart maken en de nummers sneller aan elkaar rijgen. Nu nam ie vaak een pauze tussenin om zijn hoofd af te deppen met een handdoek en te nippen aan een warme kop met drank in.

‘Hey hallo poncho’s. Jullie zien er fantastisch uit. In de plastic man!’ klonk het uit de mond van Stijn Meuris toen ie zijn set begon met Noordkaap. ‘Hoor hoe de regen valt in mijn hart. Hoor hoe de regen valt zo zacht. En hij valt zo zacht in mijn hart.’ klonk het in ‘Hoopvol’. Maar zacht viel de regen niet meer op het terrein. ‘Wat een timing! Timing is my middle name. Het heeft een ganse maand niet geregend. En nu dit tijdens dit nummer. Dat is productie!’ klonk het grappend. Voer voor een meteorologisch onderzoek vinden we dat, of er een oorzakelijk verband bestaat tussen slecht regenweer en Noordkaap. Bij de minste twijfel dat het zou kunnen, krijgen we met wat geluk een blaaskaak als Meuris niet meer op de festivalpodia te zien. Wij zochten ondertussen drogere oorden op en vonden dankzij de weergoden het ideale excuus om een hapje te gaan eten.

Op 18 augustus wordt Mika 40. Iets waar ie kennelijk niet naar uitkijkt toen ie tijdens het laatste optreden van zijn festivaltour in Nieuwpoort twee gouden ballonnen zag met die cijfers op. Uiteindelijk liet ie die twee naar het podium brengen om ze kapot te maken. ‘OK. Ik ga officieel volwassen worden. Ik beloof dat ik vreemder, kleurrijker en gekker zal worden’, zo beloofde ie aan zijn fans. ‘Ik geef je alles wat ik heb’ zei ie ook nog, goed wetende dat het publiek in geen al te beste omstandigheden met die regen en modder onder hun voeten naar zijn optreden keken.

Mika bleek echter bijzonder solidair. Zo ging ie meermaals de frontstage in. Al bij opener ‘Origin of love’ deed ie dat met een XXL-bloem. Daarna zat ie er niet mee in om vuil te worden vermits ie de dag erna toch geen show meer op het programma had staan. Tijdens ‘Big girl (you are beautiful)’ klom ie over de barriers, ging ie tussen het publiek dansen en springen. Gevolg: modder op de pijpen van zijn kleurrijke broek en zijn witte schoentjes waren plots niet meer zo wit. En de fotografen die hij dacht te pleasen? Die stonden erbij en keken ernaar met hun veel te grote lenzen met de headliner zo dicht bij hen. Sommigen gingen dan ook over tot smartphonefotografie.

Mika beloofde het aan het begin van zijn set: ‘Dit wordt beter dan een strand in Mexico’. En of het dat werd hoewel hij naar eigen zeggen nog nooit naar een beach party was geweest. Werd Beach Festival al op dag 1 herdoopt tot Beach Rock en Beach Fest door enkele artiesten, dan noemde Mika het tijdens zijn concert ‘Beach party’.

Hoe hij zo’n feestje zag? Zingen, drinken, dansen en je opkleden. En dat deed ie. Onze leeftijdsgenoot Wouter Van Tornhout uit Gent blijkt zijn drummer te zijn die ‘m af en toe wat Nederlandse zinnen influistert. Toen het terug begon te regenen tijdens ‘Under water’ reageerde Mika laconiek: ‘We gaan letterlijk onder water zijn straks’ terwijl enkele fans bellen bliezen en ook zo de zomerse strandsfeer bleven oproepen. Hoe leuk!

Vakkundig speelde de half Libanese zanger de linker en rechter kant uit en vroeg hij zijn fans om de mensen die op de dijk wonen in een appartement wakker te maken. ‘Er is nu iemand aan het kijken.’ stelde hij daadwerkelijk vast. Daarna was het aan ‘Rain’ een song die helemaal tot zijn recht kwam in de regen en zo live een absolute meerwaarde bood. Het is van Prince ‘Purple rain’ op Werchter Boutique in 2010 geleden onder vergelijkbare omstandigheden, dat we dat nog hebben meegemaakt. ‘Baby I hate days like this.’ klonk het. Maar op een festival voelt dat toch anders, ja we durven gewag maken van de term ‘milder’, aan omdat je collectief onder alle andere ‘awesome guys’ hetzelfde lot beschoren bent en vooral je mindset open en optimistisch blijft ook al overleefden onze Molièreschoenen van Clarks het dus niet. Maar wat wil je? We are golden, en zij waren bruin …

< Bert Hertogs >