Recensie Bart Peeters ★★★★1/2 op Suikerrock 2023

Volgens Metejoor waren ze met 11.000. Bart Peeters telde er 15.000? En de organisatie van Suikerrock? Die hield de lippen stijf op elkaar hoeveel toeschouwers er naar het Bietenplein waren afgezakt op zondag, die traditioneel in het teken stond van Vlaamse muziek en families. Voor het team van Walter Kestens is niet zo zeer het aantal mensen dat er opdaagt belangrijk, wél dat iedereen tevreden het festivalterrein verlaat. Op dat laatste komen we nog terug op het einde van dit artikel.

Bart Peeters was dé hoofdact van Suikerrock 2023. Na hem mocht Regi live een afsluitende set spelen, zeg maar de after party van de 63-jarige Boechoutenaar. Vermits Regi sinds vorige zomer geen single meer van betekenis de wereld heeft ingestuurd, skipten we dat optreden. Backstage hoorde je allerlei mediamensen rond het al maandenlang uitblijven van een hit uit zijn kamp, speculeren dat het niet anders kon dan dat ie achter de schermen een comeback van Milk Inc. voorbereidt voor Regi the return in het Antwerps Sportpaleis dit najaar. Vermits wij aan kwaliteitsjournalistiek doen, gaan we daar niet verder op in.

Bart Peeters wist maar al te goed dat ie voor zijn doen voor een veel jonger publiek dan ie gewend is, optrad in Tienen. Moeiteloos wist ie het kind in hem (al dan niet omdat ie binnenkort De Droomfabriek terug mag maken voor één) aan te spreken, en zo ook de allerjongsten in het publiek (niet zelden zittend op de schouders van mama of papa) te bereiken. De zanger haalde er even het zoontje van violist Emile Verstraeten bij die op de linkerarm van zijn papa even mocht zwaaien naar het publiek. Vertederd door zo veel sweetness, viel het publiek als een blok suiker voor dit mooie gezinstafereel.

‘Hey, gij hebt een tekening gemaakt!’ zei Bart Peeters toen ie een fan zag die een door een plastic beschermd kunstwerkje omhoog hield. De tekening had het niveau van wat je in Londen op Leicester Square kan laten maken door karikaturisten of tekenaars. In vergelijking met wat de K3’s en Camilles van deze wereld krijgen van hun fans, was dit gewoon next level. Op het einde van ‘Liefde is alles’ trok Peeters zo waar de Studio 100-kaart door enigszins operatesk te freewheelen op – jawel – ‘Mega Mindy Tijd’. Die hoge eindnoot haalde hij moeiteloos en hield ie lang aan. Wat een superheld!

Vestimentair had de Boechoutenaar gekozen voor vijftig tinten donkerblauw. Boven zijn donkerblauwe jeans droeg is een wit t shirt met daarboven een trainingsvest en daarboven nog eens een donkerblauwe geklede vest.  We hadden er onze twijfels over, vonden zijn kledingkeuze moedig tot zelfs innoverend, maar checkten voor alle zekerheid toch eens het Stijlboek van Camille en daar staat in 1 zin gewoon dat alles kan en alles mag. Reden meteen voor jou om dat boek van haar niet te hoeven kopen. Want als alles mag en kan, waarom zou je dan nog stijladvies nodig hebben?

Alsof ie al meteen aan zijn toegiften begon, zo startte Bart Peeters zijn optreden op Suikerrock. Met een joekel van een feestnummer: ‘AAA’. Meteen ging ie de catwalk op, deed het publiek meezwaaien op de aanstekelijke tonen van o.a. percussie, akoestische gitaar, viool en mondharmonica en zei ie ‘Wow! Ik kan jullie allemaal zien.’ waarna ie met ‘Ik heb maar één vraag. Mag er nog een tandje bij?’ de toeschouwers nog wat extra oppookte.

Het ‘Poolijs’ was kortom al meteen gebroken en in dat tweede nummer zette ie alvast een tussensprintje in op ‘1,2,3,4’. Héérlijk was het ook om kinderen op de schouders van mama en papa te zien inhaken net als hun ouders en we hen zo in het rond zagen dansen. Via ‘Allemaal door jou’ ging het over ‘Hey dat is hier schoon en met een reuzenrad!’ waarbij hij ook lichtgevende (fluorescerende n.v.d.r.) jasjes spotte bij de allerkleinsten in het publiek naar ‘Denk je soms nog aan mij’ – ‘een song die gaat over een man die boos is op een vrouw omdat die er met een andere man vandoor is’, aldus de schrijver van het lied - waarbij de zestiger de titel voor beste choreografie op Suikerrock wat ons betreft moeiteloos in de wacht sleepte. ‘Wanneer vraagt de vtm of play 4 hem eens om zijn dans skills verder te ontwikkelen tijdens een of ander dansprogramma?’ vroegen we ons prompt af. Ondertussen had ie zijn blauwe geklede vest al uitgedaan. Wie dat zag als een teken waarbij ie het deels formele karakter van het concert afzwoer, had ongelijk.

Bart Peeters kondigde een weergaloze intro op viool door Emile Verstraeten immers aan met de woorden: ‘Vrienden van de Koningin Elisabethwedstrijd: aan viool voor het nummer ‘Slaapwals’: Emile Verstraeten!’ Kleine voetnoot voor de geïnteresseerden: tijdens die song nuanceerde hij zijn ‘Ik surf nooit naar seks op het internet’ naar ‘of bijna’. Naar het einde van zijn set zou ie zijn stagehand Marc Cambré dan weer lyrisch bezingen op de tonen van Verdi. Ook Ivan Smeulders’ rol als MD (musical director n.v.d.r.) in de groep legde haar haarfijn uit aan al wie dat nog niet wist: ‘Als ik in de fout ga, dan horen jullie dat niet dankzij hem.’

Aan publieksparticipatie geen gebrek verder. De toeschouwers het refrein van ‘Konijneneten’ laten meezingen? Check. De smartphonelichtjes laten bovenhalen tijdens die weergaloze Céline Dion-cover ‘Tot je weer van me houdt’? Check. Het publiek ‘oho’ laten meezingen tijdens ‘Heist aan zee’, het nummer laten meezwaaien, en vervolgens als band samen met het publiek die o’s zingen? Check! Het stevig laten meeklappen op ‘God is een knelpuntberoep, daarover gaat ‘Messias’’? Check.

En met songs als ‘Brood voor morgenvroeg’ als laatste voor de toegiften en uiteindelijke afsluiter ‘Ik hou meer van folk’ kreeg Bart Peeters het ganse terrein aan het dansen en meezwaaien. En ja, die ultieme showtruc, even in freeze-mode gaan tijdens dat laatste nummer, om daarna helemaal terug loos te gaan, werkt duidelijk nog steeds.

Bart Peeters was dus verdomd goed op Suikerrock en wist met zijn zomerse vibes de regen van ’s middags moeiteloos te doen vergeten. Dat deed ie al vanaf de eerste noot tijdens zijn show en hij slaagde er zelfs in ons zin te doen krijgen om te ‘Zwemmen in de zee’ (de Vlaamse versie van zijn ‘Swimming in the pool’ die hij als twintiger had gecreëerd n.v.d.r.). Over Barts prestatie viel kortom dus niets af te dingen.

Voor de organisatie van Suikerrock daarentegen hebben we wel een bemerking. Als je programmatie uitloopt (door technische issues met een internetprovider waardoor het scannen van tickets even niet lukte), geef dat dan ook door aan de shuttledienst. Wie nu na Bart Peeters’ set naar de kerk ging, stelde vast dat het er een uur en half wachten was tot de volgende reeks shuttlediensten kwamen waardoor je genoodzaakt was te voet naar het treinstation van Tienen te gaan om niet je laatste trein te missen. Wij zagen jonge gezinnen met heel kleine kinderen (we schatten ze 5 of 6 jaar) met ons de tocht van een half uur aanvatten. Opvallend was het hoe flink die kids waren en hoe fier hun ouders terecht waren om die prestatie na een lange, vermoeiende dag, deels in heftige weersomstandigheden.

< Bert Hertogs >