Recensie Jaap Reesema ★★★

‘Wat een magische plek. Niet normaal!’ en ‘Hoe mooi toch. Jongens dit moet toch een van de mooiste plekken zijn waar we ooit hebben gestaan.’ Met die woorden gaf Jaap Reesema de Grote Markt van Antwerpen terecht een mooi compliment. Wij kennen geen mooier kader voor een gratis stadsfestival in ons land dan het Bollekesfeest. Maar met geslijm alleen kom je er bij ons niet. Sterker nog, dan gaan al gauw onze alarmbellen af als een artiest zo hard dingt om in de gratie te vallen van het publiek.

Jaap Reesema kennen we uiteraard van zijn deelname aan Liefde voor muziek. Twee keer passeerde hij al in het programma, met Regi en OT (nu: Olivia) en in de jongste editie als soloartiest. Je zou bij zo’n figuur die behoorlijk wat media exposure bij ons geniet verwachten dat de Grote Markt afgezet zou moeten worden, maar dat was helemaal niet nodig. Er was ruimte, wat niet gezegd kon worden tijdens de set van Sylver waar we lekker bij elkaar gepakt stonden als sardientjes in een blik.

Openen deed Jaap Reesema zijn set door Stef Bos’ Papa te coveren. Wat al meteen opviel was dat zijn ‘g’ geen zachte ‘g’ was maar die schuurde of zoals ze in het Frans aanduiden met ‘ça crache’, een niet zo aangenaam geluid om in je gehoorgangen te krijgen. Zijn vier muzikanten droegen overigens een uitgekiende outfit. De twee gitaristen een groen t shirt met in witte letters verticaal ‘Jaap’ op boven een zwarte broek, terwijl de toetsenist en drummer er volledig in het zwart stonden. De zanger had overigens een opmerking over de schoenen van zijn gitarist. Wij vonden dan weer dat het motief van Jaaps broek meer weg had van een pyjamabroek dan een waarmee je op een podium kruipt. Wat styling betrof, was dit wat ons betreft goed voor code rood.

Dat treft want net dat nummer volgde en werd stevig en snel meegeklapt door de toeschouwers. Tijdens ‘Voor je van me houdt’ schreven we in onze notities dat Jaap Reesema qua sound best wel homogeen klinkt maar het allemaal ook wel erg formatachtig aanvoelt (beginnen als een slaapliedje zoals in ‘Alles komt goed’, daarna de boel wat opentrekken via drums o.a.) dat het op den duur nog nauwelijks boeit laat staan verrast. Prima om dit in de vroege namiddag op een festival te zetten, maar in de vroege avond, da’s de act wat te veel eer aandoen volgens ons.

Met ‘Ik ben bij je’ coverde Jaap Reesema’s K3’s ‘Oma’s aan de top’. Maar hoewel hij het nummer aankondigde als ‘droeviger’ misten we inleving in zijn performance. Zeker, vocaal zat op de eerste strofe van ‘Een ster’ na dat ie veel te hoog inzette waardoor ie met zijn hese stem in de hoogte erg benepen klonk, alles snor tijdens zijn concert. Maar een sterk optreden zeker op de vroege avond heeft meer nodig dan goed zingen alleen.

Een heel erg repetitief refrein (lees: banaal) als dat van ‘Als je voor me staat’ helpt dan uiteraard ook niet. Mochten zijn gitaristen niet even de extra troms bespelen tijdens ‘Laat me nooit meer los’, het nummer zou helemaal aan ons en samen met ons de rest van het publiek voorbij zijn gegaan. Het publiek deed dan ook maar in beperkte mate mee. Kijk, dat heb je met een act als Jaap Reesema nu eenmaal. Dat de Dutch disease plots uitbreekt in Antwerpen en je in no time het gevoel krijgt naar een random bandje te kijken tijdens een openluchtreceptie waarbij de aanwezigen nauwelijks geïnteresseerd zijn in wie er op dat podium staat, laat staan in wat ie brengt en gewoon blijven doorlullen (al dan niet zelfs met hun rug naar de artiest gekeerd).

Een andere kanjer van een inkakmoment tekenden we op toen ie ‘Grijs’ van Nielson coverde. Een song over verdriet en rouw die één: totaal ongekend is onder de Vlamingen en twee: het soort nummer is dat je echt niet hoort te brengen in een festivalset dus. Compleet misplaatst dus als je het ons vraagt.

Een deel van zijn job liet Jaap Reesema aan het publiek over toen ie de toeschouwers heelder stukken tekst uit ‘Zo ver weg’ van Mama’s Jasje liet zingen bijvoorbeeld. Het meest tenenkrullende moment tijdens het optreden was ongetwijfeld toen ie kleine kindjes het podium opvroeg om te komen zwaaien tijdens ‘Mijn kleine presidentje’. Goedkoop, makkelijk scoren vonden we dat tijdens een optreden dat sowieso meermaals flirtte met meligheid. En zijn stagemanager Flor bewees dat er geen groot babysitter/kleuterleider in hem verloren is gegaan. Hij liep er al bijna even verloren bij als die kleuters toen ie hen van het podium af mocht begeleiden.

Dat Pommelien Thijs er niet bij zou zijn op het Bollekesfeest om ‘Nu wij niet meer praten’ met Jaap Reesema te zingen, was te verwachten vermits zij een Zomerhit had af te halen in Blankenberge op dat moment. Een duet herleid tot een solonummer, het mist toch wat variatie al zong het publiek het nummer wel mee. Hetzelfde dachten we van ‘Kom wat dichterbij’ dat ie ook zonder Olivia bracht en als song stilaan uitgewerkt lijkt hoewel er ook hier links en rechts nog wel werd meegeklapt op de basdrum of meegezwaaid op het ritme. Het moet dus zijn dat ‘nonkel Regi’s danceversie toch van een ander kaliber is dan wat Jaap en zijn muzikanten lieten horen...

‘Jeetje wat gaat de tijd toch snel’ zei de Nederlander voor ie dat laatste nummer bracht op het Bollekesfeest. Voor ons antwoordden twee kerels daarop laconiek: ‘Ja, het is vijf voor acht hé vriend!’ Daarmee was meteen ook alles gezegd. ‘Wat een heerlijke avond, jongens! Top dit.’ liet Jaap Reesema net daarvoor nog optekenen. Top vonden we Reesema’s concert voor alle duidelijkheid niet. Hoogstens ok. En dat is tegenwoordig ook al wat als je weet hoe kritisch deze website is…

< Bert Hertogs >