Recensie Reality ★★★★

Kan je tot een boeiende film komen als je je baseert op de gecensureerde tekst van een FBI-verhoor voor je dialogen en je datgene wat acteurs naspelen afwisselt met échte geluids- en beeldopnames? Die vraag beantwoordt Reality, het Amerikaanse misdaaddrama van regisseuse Tina Satter die samen met James Paul Dallas ook het script schreef.

Wie houdt van een goeie acteerfilm zoals wij, de prent is namelijk gebaseerd op Satters toneelstuk ‘In this room’ zal ongetwijfeld smullen van deze prent. Verwacht geen grootse cinematografie, want een groot stuk van de film speelt zich ook gewoon af in een leeg achterkamertje en de beeldwissels zijn daar beperkt tussen shots die de drie hoofdrolspelers in beeld brengen, enkel de ondervragers, enkel de ondervraagde al dan niet in combinatie met close ups.

Sterk is Reality in de focus die verlegd wordt. Zonder dat je het goed beseft, lijkt de machtsverhouding tussen de verhoorders en de verdachte plots te wijzigen en het even of de fenomenale Sydney Sweeney (o.a. gekend van Once Upon a Time in Hollywood maar vooral van de magistrale serie Euphoria waarin ze de wat domme Cassie Howard neerzet) als Reality Winner zelf aan zet is en dus de meerdere speelt hoewel zij het is die verhoord wordt.

Ook knap is de beeldvoering en de story telling die meandert tussen objectief het verhoor in beeld brengen waarbij FBI-agent Garrick (Josh Hamilton) en Taylor (Marchánt Davis) vooral geen fouten willen maken, de zaken tonen vanuit het standpunt van de FBI en het indrukwekkend machtsvertoon dat zich ontplooit tijdens de huiszoeking (waarbij er zowel over het welzijn van de hond, de kat als de verdachte gewaakt wordt). De hond mag buiten in een bench gestoken worden, de kat aan een touw aan een stuk meubilair vastgemaakt zodat ze zeker niet naar buiten zou kunnen rennen, Reality’s boodschappen mag ze uiteindelijk in de frigo steken, en als ze wil drinken of naar het toilet gaan, kan ze dat. Dan weer zien we het verhoor eerder vanuit het standpunt van Reality zelf, die in het begin geen flauw idee lijkt te hebben wat haar overkomt. Ze komt thuis met haar wagen vol boodschappen. Twee FBI-agenten stellen zich voor, en kondigen aan dat er zo dadelijk nog meer collega’s gaan komen.

82 minuten in totaal duurt Reality. In realiteit heeft de ondervraging bijna twee uur geduurd. De vraag stelt zich of de vrouw schuldig is. Heeft ze bewust een artikel gelekt van de National Security Agency over de Russische inmenging tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen en kan ze dus aanzien worden als een spion? Of is ze domweg wat nonchalant omgegaan met een vertrouwelijk document als Farsi vertaalster bij een bedrijf dat werkt voor de overheid? Heeft iemand anders het gelekt en wordt de schuld op haar geschoven? Of heeft ze als Amerikaanse burger gewoon haar plicht vervuld? Die antwoorden ontvang je in deze film. Pittig detail: het document waarover het allemaal gaat is nadien in de Senaat gebruikt als officieel stuk in een debat over de Russische inmenging tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016.

Toegegeven, de prent wordt vooral gedragen door de drie protagonisten en vooral dan door Sweeney die erg naturel (ze is nauwelijks geschminkt) oogt voor de camera. Haar uitgestreken gezicht doet vermoeden en de rest van haar gezichtsexpressie dat ze geen flauw idee heeft waar het allemaal over gaat. Maar ze reageert ook redelijk afstandelijk wanneer ze na een behoorlijk lange tijd het huiszoekingsbevel mag lezen met daarin opgesomd waar de FBI specifiek op zoek naar is. Zelf lijkt ze dan vooral bekommerd om haar smartphone waar de nummers op staan die ze gebruikt voor haar yogasessie de volgende dag, en haar huisdieren. Naast CrossFit-trainer is ze namelijk ook yoga instructeur. Vraag is of ze de dag nadien wel yogales zal kunnen geven, dan wel van haar vrijheid beroofd is…

< Bert Hertogs >