Recensie The last voyage of the Demeter ★★★1/2

Het bovennatuurlijke drama The last voyage of the Demeter draait uiteindelijk spannender uit dan de eerste minuten van de prent doen vermoeden. De film is gebaseerd op een hoofdstuk van Bram Stokers ‘Dracula’ uit 1897 dat inzoomt hoe Dracula van Roemenië over Bulgarije in Londen belandde.

The last voyage of the Demeter die André Øvredal regisseerde kan je bezwaarlijk spannend noemen. Dat komt omdat de beginscène al meteen het einde lijkt te suggereren. Het koopvaardijschip spoelt dan aan de Britse kust aan. Er zijn geen overlevenden. Bloed aan een zeil doet vermoeden dat er zich pure horror heeft afgespeeld tijdens de trip. We zijn 6 augustus 1897. Wat daarna volgt is een lange flash back. Maar uiteindelijk kent de film naar het einde toe toch enkele wendingen die je niet meteen verwacht. Is iedereen van de bemanning wel dood?

Het zou sowieso de laatste tocht zijn voor kapitein Elliot (Liam Cunningham) die het schip bij aankomst zou overdragen aan Wojchek (David Dastmalchian) zodat ie van zijn oude dag kan genieten. Maar zover komt het dus niet. Dat er iets vreemd aan de hand is, kondigt zich al snel aan. Zo willen de werknemers die de lading van Roemenië naar Bulgarije per kar vervoerd hebben, niet helpen met het inladen van het schip omdat de duisternis bijna invalt. Een net gerekruteerd bemanningslid geeft er vervolgens al snel de brui aan, bijgelovig als ie is, wanneer een kist met daarop een draak bijna valt op Toby, de kleinzoon van de kapitein. Het is dankzij Clemens (Corey Hawkins) die een goeie reflex heeft, dat de jongen nog leeft.

Vermits de Demeter nu een man minder heeft en omdat ie zijn kleinkind redde, wordt Clemens toch aanvaard hoewel hij aanvankelijk afgewezen werd om mee te varen. Een dokter als hem aan boord hebben, kan altijd wel van pas komen, klinkt de redenering. Na een tijdje ontdekt men een verstekelinge aan boord: Anna (Aisling Franciosi) wat al meteen de aanleiding vormt voor nog meer bijgeloof. Gevreesd wordt dat zij ongeluk zal brengen.

Wanneer alle dieren aan boord plots dood zijn en gebeten in de hals moet de bemanning beginnen rantsoeneren en vegetarisch leven. Anna is bijzonder verzwakt. Clemens denkt dat ze aan een infectie lijdt die impact heeft op haar bloed. Hij begint haar dan ook een bloedtransfusie te geven via bloed dat ie van zichzelf aftapt in de hoop dat ze beter wordt.

Concreet is ze samen met Dracula in een kist gestoken. Vermits zij de nog enige overgeblevene was in Roemenië kon ie niet anders dan emigreren. Haar lichaam diende tijdens de tocht om hem in leven te houden. Met dat verschil dat ie de ganse tijd moest zien te rantsoeneren. Hij mocht immers niet te kwistig haar bloed drinken onderweg naar de Demeter omdat zij zijn laatste hoop om te overleven was. Van zodra op het schip kon ie zich beginnen aansterken door eerst de dieren dood te bijten en vervolgens zich op de mensen te storten. Een bemanningslid voorspelt al vroeg onheil. Hij ontdekt dat er al een tijdje geen ratten meer te bespeuren zijn op de boot. Zo’n vaartuig zonder die beestjes aan boord, is gedoemd denkt ie.     

The last voyage of the Demeter gaat soms de filosofische toer op. Zo toont die dat het leven niet altijd de koers volgt die je voor jezelf hebt uitgestippeld. Maar uiteindelijk gaat ie ook over waaruit je kracht put: uit geloof of bijgeloof, uit moed of angst, uit (zelf)opoffering of lafheid. Zeker, het duurt een tijd eer de film op snelheid komt (de expositie duurt een half uur voor het écht beetje bij beetje spannend wordt in het ruim van het schip). En ja, meer dan de helft van de tijd kijk je naar de film met het idee ‘jongens, we weten hoe het gaat eindigen: iedereen valt toch ten prooi aan Dracula en hij geraakt in Londen, niet?’. Maar uiteindelijk blijkt het toch een beetje anders uit te draaien en verrast het plot je toch nog enigszins…

< Bert Hertogs >