Recensie We gaan deur! ★

Bijzonder grote schoenen heeft de cast van We gaan deur! te vullen wanneer we zien dat hun productie exact hetzelfde decor gebruikt als dat van Skagens ‘Deurdedeurdeur’ dat ook op haar beurt gebaseerd was op ‘Noises off’ van Michael Frayn uit 1982. 8 jaar geleden zagen we die voorstelling van Skagen en in de coronaperiode ook nog eens via streaming. Het leek dus alsof het gisteren was, dat we deze productie te zien kregen. We herinneren er ons nog van dat het eerste deel nogal sleept omdat dat leest als een langgerekte uitwerking van de personages en al een beetje het theatergebeuren en alles eromheen uitkleedt, om dat finaal te strippen in deel twee en drie.

In We gaan deur! zien we een amateurtheatergezelschap een generale repetitie houden, of is het een technische doorloop? Punt is dat er nog nauwelijks wat op punt staat terwijl over enkele uren de première er staat aan te komen. Er is kennelijk wat achterstand bij het opbouwen van het decor gelopen. Maar niet alleen dat, ook bij de tekstlezing eerder, is blijkbaar nog niet alles uitgeklaard en vraagt een personage nog naar het waarom ie bepaalde dingen doet zoals een doos meenemen terwijl het logischer zou zijn dat ie ze laat staan. Hij toont daar eigenlijk mee aan dat het gedrag dat ie moet neerzetten totaal niet geloofwaardig is, laat staan naturel.

Elke keer dat de generale moet stoppen, komt het erop neer dat de regisseuse die An Clauwaert neerzet haar wil doordrijft, redelijk vanuit de hoogte doet, in se geen ruimte laat voor eigen inbreng van haar ploeg en dan de zin ‘We gaan deur!’ bovenhaalt. De tijd dringt immers, ze gaan over middernacht, en de vermoeidheid in combinatie met de deadlinestress begint duidelijk haar tol te eisen. Tot blijkt dat ze er achter de schermen relaties op nahoudt met verschillende actrices wat uiteraard voor bijkomende wrevel zorgt.

Na de pauze zien we de voorstelling vanuit de backstage, en blijkt de mot er al goed in te zitten tijdens het touren. Lees: de kwaliteit is er nog verder op achteruit gegaan alsook de interne relaties. De job van de regisseuse is eigenlijk gedaan, maar ze wil nog wel bloemen afleveren, een actrice blijkt de druk niet aan te kunnen en is in de drank gevlogen, anderen vliegen elkaar dan weer in de haren, de sfeer is om kort te gaan behoorlijk vijandig. Voor en achter de schermen spelen er zich zo absurde situaties af. In het derde bedrijf zien we de voorstelling terug vanuit het standpunt van het publiek en schiet er nog nauwelijks wat over van het origineel…

We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat Nyira Hens en Bruno Vanden Broecke wat wokeness in We gaan deur! hebben proberen steken. Maar dat werkt uiteraard niet. In se gaat dit stuk namelijk ook over toxisch mannelijk leiderschap, over paternalisme en seksisme ook als je wil. Door van de regisseur een regisseuse te maken haal je dat thema en de humor errond helemaal weg. Dat staat ook haaks op de rol van Katy Jimenez, een actrice van kleur, die de rol van inbreekster mag spelen, wat dan weer erg cliché/stereotyperend overkomt. Nochtans zijn het Katy en vooral een heerlijke Elena Peeters, die laatste in een rol als stereotiepe Barbie - ‘Hé?’ / ‘Hemme gij Barbie al gezien?’ – die de boel nog iet of wat rechthouden en het stuk nog wat grappig houden.

Bij Skagen was het Valentijn Dhaenens die de rol van huishoudster speelde, hier neemt Gloria Boateng die voor haar rekening. Ook dat is humor die deze productie laat liggen, door steeds de sekse van het personage parallel te houden met die van de acteur of actrice in kwestie. Dat in combinatie met een krampachtige manier om de kaart van de wokeness te trekken doet voor ons de deur van ‘We gaan deur!’ helemaal dicht. En dan hebben we het nog niet gehad over het tergend trage slepende tempo die ook in deze voorstelling steekt en het feit dat er behoorlijk wat stukken onverstaanbaar zijn wegens slechte dictie.

< Bert Hertogs >