Recensie Jurassic Park in concert ★★★★1/2

Het beste filmconcert van het jaar. Dat is Jurassic Park in concert door het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van de Duitse gastdirigent Stefan Geiger beslist. 30 jaar geleden kwam de prent van Steven Spielberg in de zalen. Wij gingen hem toen tot twee keer toe als dertienjarige bekijken in Metropolis (nu Kinepolis Antwerpen), dat straks ook haar dertigste verjaardag viert. Wat een heerlijke nostalgische rit kregen we in de Koningin Elisabethzaal voorgeschoteld met deze keer de magistrale score van John Williams in de hoofdrol. Niet meer dan terecht dat het orkest achteraf een volledige staande ovatie kreeg.

Naar Jurassic Park in concert trekken, was op zich al een attractie. De fans waren uiteraard uitgedost in de merchandise t shirts van hun favoriete film. Het leek op dat vlak wel alsof we naar een of ander pop- of rockconcert gingen. Opvallend trouwens wat een jong publiek het Antwerp Symphony Orchestra naar een uitverkochte Koningin Elisabethzaal wist te lokken. Heel wat dertigers, twintigers en zelfs kinderen wilden dit unieke concert voor geen geld van de wereld missen. Gelijk hadden ze. De organisatie maakte het helemaal af door een photowall te installeren. Wie dat wou kon een gratis aandenken krijgen en kreeg de eer om voor de lens van de beste concertfotografe van ons land te poseren: Ymke Dirikx. Een opportuniteit die wij uiteraard niet aan ons voorbij lieten gaan.

Wat we zo appreciëren aan het Antwerp Symphony Orchestra is dat ze stipt op tijd aan een concert begint. Klokslag half acht ging dan ook het zaallicht uit. Dat er ook toeschouwers waren die kennelijk voor het eerst Jurassic Park zagen, ontdekten we bij de grappige scènes. Het publiek lachte dan. In die mate dat we ons niet meer kunnen herinneren of dat 30 jaar geleden ook gebeurde in de cinema.

Spielbergs film weet namelijk ook een rijk scala aan emoties op te wekken. Er zijn tedere scènes waarbij Alan Grant zijn vaderlijke gevoelens ontdekt ten opzichte van de kleinkinderen van John Hammond. Er is de op geld beluste Dennis Nedry die zo malcontent is over zijn werkgever dat ie het ganse project én zichzelf in gevaar brengt. Er is de naïeve kinderlijke droom van Hammond die hij gerealiseerd heeft zonder rekening te houden met alle mogelijke ‘life finds a way’ risico’s die Ian Malcolm aanstipt als aanhanger van de chaostheorie… En er is bovenal het avontuur, de schoonheid van die beesten. Al die thema’s vormen een rijk palet waar componist John Williams meesterlijk mee aan de slag ging toen ie de soundtrack van de film creëerde.

Ook al hebben we de prent al ettelijke malen gezien, nog steeds slaagt de muziek erin om ons kippenvel te bezorgen. De film weet moeiteloos in het begin de aandacht van de kijker te wekken, wanneer het overbrengen van een dino misgaat en een personeelslid van het park sterft. De reden vormt het waarom Jurassic Park gecontroleerd moet worden omdat de beleggers én de verzekeraars gesust moeten.

Het Antwerp Symphony Orchestra mag in die eerste maten dan ook al meteen stevig aan de bak. Snel aangestreken strijkers, lage blazers, percussie (waaronder de pauken en de vibraslap die lekker daarbovenuit doorklinkt) zetten het publiek al meteen op het puntje van hun stoel. En dan is er dat hoofdthema dat we horen wanneer de helikopter het gezelschap overbrengt naar Jurassic Park. De haartjes op onze armen blijven nog steeds rechtop gaan wanneer we die muziek horen. Die strijkers! Die blazers! Die grandeur! Dat plechtstatige ook dat in de score steekt! Live komt dat allemaal net iets impressionanter tot zijn recht. In de eindscène wanneer de overlevenden terug naar huis vliegen, horen we de piano het thema solo brengen waarna het orkest aanvult. Een ultieme manier om rust te creëren, om het verhaal dat opgelost is, neer te leggen. Halfweg de film steekt het nummer ook in het jasje van een wiegeliedje in ‘A tree for my bed’ wanneer Alan en de kinderen in een boom overnachten in de buurt van enkele brachiosaurussen.

Het zou ons te ver brengen om de ganse score van John Williams te ontrafelen. Wat ons bij de live versie door het Antwerp Symphony Orchestra nog maar eens opviel, is de rijkdom van zijn muziek. Neem nu het moment dat het gezelschap naar een introductievideo kijkt met Mr. DNA die uitlegt hoe Jurassic Park in staat bleek om levende dino’s te maken. Het is maar een van de vele scènes waarin de percussie zich mag uitleven. Vibraslap, woodblock, noem maar op … maken die scène erg levendig. Zeker, bij momenten (niet zelden de zeer spannende) overstemt het orkest de dialogen en links en rechts lijkt een minder belangrijk stukje enkel ondertiteld in het Frans, maar laat dat vooral detailkritiek wezen op een verder subliem concert.

Laten we last but not least het feminisme niet vergeten dat in Jurassic Park steekt en behoorlijk modern aanvoelt voor een film die al dertig jaar bestaat. Ellie Sattler zet John Hammond namelijk even op zijn plaats: ‘Laten we het later hebben over seksisme in noodsituaties’. Maar het is vooral haar gevatte antwoord op Dr. Ian Malcolms stelling “God creates dinosaurs, God destroys dinosaurs. God creates Man. Man destroys God. Man creates dinosaurs” die ze aanvult met “Dinosaurs eat man... Woman inherits the earth” dat anno 2023 blijft resoneren.

< Bert Hertogs >